Towarzystwo Naukowe Prakseologii

      Każda działalność ludzka zawiera w sobie element ryzyka – uświadamianego lub nieuświadamianego. Tadeusz Kotarbiński w Traktacie o dobrej robocie konstatował: „Ryzyko bywa większe lub mniejsze w odwrotnej zależności od stopnia prawdopodobieństwa skuteczności zastosowanego środka, zawsze jednak, jeśli czyn jest obiektywnie w pewnej mierze śmiały, ryzyko przy nim jakieś musi być, a więc obiektywna niepewność”. Naturalnym dążeniem człowieka jest redukcja tego ryzyka; ma ono bowiem pejoratywny charakter – ziszczenie się ryzyka oznacza częściową lub całkowitą nieskuteczność działań, jakiś niepożądany koszt (sensu largo). Identyfikacja, szacowanie i zarządzanie ryzykiem to współcześnie konieczność. Metody ograniczania ryzyka mogą być różne – od niepodejmowania działalności ryzykownej do ubezpieczenia się od ryzyka.

      Współcześnie mamy do czynienia z kilkoma obszarami ryzyka o strategicznym charakterze dla społeczeństwa. Są to: ryzyko bezpieczeństwa publicznego/państwowego, ryzyko działalności gospodarczej, ryzyko finansowe gospodarstw domowych i ryzyko działalności w sieci. Mówi się też o ryzyku politycznym danego państwa (np. ryzyko wojny, ryzyko nietrafnych wyborów władz, ryzyko niewłaściwych wyborów sojuszy politycznych  itp.).