Miasteczko Wilanów – raj dla lemingów?

Od czasów rozpoczęcia budowy w roku 2002 Miasteczko Wilanów wzbudza wiele kontrowersji. Z jednej strony przedstawiane jest jako wyjątkowy projekt architektoniczno-urbanistyczny, z drugiej zaś jako miejsce zamieszkania „słoików” i „lemingów”. Według krytyków Miasteczka jego mieszkańcy, ślepo podążający za trendami wyznaczanymi przez międzynarodowe korporacje, przypominają lemingi – zwierzęta, które miałyby bezmyślnie ulegać masowemu pędowi i w ten sposób popełniać zbiorowe samobójstwa. Typowy mieszkaniec Miasteczka Wilanów byłby widziany jako przedstawiciel klasy średniej, przyjezdny do Warszawy z innej miejscowości, skupiony jedynie na karierze konformistyczny pracownik wielkiej korporacji. Miasteczko Wilanów zasłynęło w mediach jako obszar o ograniczonym dostępie do przestrzeni i usług publicznych. W tym zamieszkanym przez 25 tysięcy osób osiedlu funkcjonuje tylko jedna publiczna szkoła podstawowa, nie ma publicznej przychodni internistycznej, brak również publicznego parku. Pierwsza szkoła podstawowa w Miasteczku Wilanów została otwarta w 2016 roku. Placówka planowana była na 500 uczniów, zapisało się do niej zaś 750 dzieci. Obecnie do szkoły uczęszcza prawie 1200 uczniów. Domniemywać można, że problem ten będzie narastać. Wilanów ma najwyższy z dzielnic Warszawy przyrost naturalny; wciąż powstają tam nowe inwestycje mieszkaniowe. Pomimo powyższych niedogodności w badaniach jakości życia mieszkańcy Miasteczka Wilanów deklarują wysoki poziom zadowolenia z miejsca zamieszkania. Podczas wykładu przeanalizuję fenomen Miasteczka Wilanów przez pryzmat relacji pomiędzy sferą publiczną a prywatną z odniesieniem do wybranych teorii socjologii miasta.