wykład

Aby z rany powstałej wskutek skaleczenia nie wypłynęło zbyt dużo krwi, w miejscu zranienia powstaje skrzep złożony między innymi z fibryny oraz komórek krwi. Ponieważ skrzep tworzy się w obecności przepływającej krwi, która wywiera na niego ciągły nacisk, musi on posiadać wysoką wytrzymałość oraz elastyczność, aby nie ulec przedwczesnemu zerwaniu. Właściwości te zapewnia skrzepowi obecności w nim sieci fibrynowej. Sieć ta może samoistnie zwiększyć swoją sztywność do tysiąca razy, jeśli zostanie poddana działaniu sił, a jej pojedyncze włókna mogą zostać rozciągnięte czterokrotnie, bez większego uszkodzenia.

W trakcie 30 minutowego spotkania zaprezentuję Państwu proces tworzenia sieci fibrynowej w warunkach laboratoryjnych, jej obrazowania mikroskopowego w warunkach statycznych oraz w obecności przepływu, oraz wytłumaczę mechanizmy, dzięki którym sieć ta jest w stanie wytrzymać ciągły nacisk przepływającej krwi

Rozwój podboju kosmosu pokrywa się w czasie z pojawianiem się i ekspansją zastosowań laserów. Te dziedziny uzupełniają się w wielu badaniach, a w szczególności  w geodezji satelitarnej i kosmologii.

1. Laserowe pomiary odległości do satelitów wyposażonych w kątowe odbijacze na ich powierzchniach z powodzeniem są do wielu lat wykorzystywane do dokładnych pomiarów geodezyjnych np. przemieszczeń płyt tektonicznych Ziemi.
2. Umieszczenie przez misje Apollo kątowych odbijaczy światła na Księżycu umożliwiło laserowe pomiary odległości do naszego naturalnego satelity. Znaczenie tych pomiarów sprawia, że planowane są dalsze generacje tych badań z powiększeniem dokładności pomiarów odległości z ok. 2 cm nawet do ok. 0,1 mm.
3. Wszystkie sondy kosmiczne misji badawczych kierowanych do planet Układu Słonecznego lub ich księżyców są wyposażane w laserowe altymetry (pomiary wysokości) oraz często w laserowe urządzenia badające skład atmosfery i gruntu, które mogą być automatycznie przekazywane na Ziemię.
4. Ostatnio rozwija się kierunek wykorzystania promieniowanie laserowego do łączności kosmicznej. Na ziemi problem ten został praktycznie rozwiązany przy pomocy łączności światłowodowej. W kosmosie niepodzielnie jak dotąd panuje łączność z wykorzystaniem mikrofal. Ma one swoje zalety, ale dużą wadę związaną z ograniczonym pasmem (prędkością przesyłania informacji). Przejście na zakres optyczny może zaradzić tym problemom.

Podbój kosmosu nie może się odbywać bez czynnego udziału techniki laserowej.

Chociaż kategoria „climate fiction” nie weszła jeszcze na stałe to taksonomii gatunków (ale też jej nośność nie zależy od oficjalnego uznania za nowy gatunek), nie ulega wątpliwości, że w ciągu ostatnich kilku dekad mamy do czynienia z nowym rodzajem opowieści – zarówno w literaturze, jak i innych mediach. Pod wieloma względami „climate fiction” to etykietka eklektyczna – niektóre teksty określane takim mianem reklamowane są jako science fiction, inne – jako fantasy, a jeszcze inne – jako literatura głównego nurtu. Bardzo różne są w nich również scenariusze narracyjne czy bohaterki i bohaterowie. To, co je łączy jest skupienie się – w takiej czy innej formie – na największym wyzwaniu z jakim musi zmierzyć się świat w XXI wieku: kryzysie klimatycznym. W czasie wykładu przyjrzymy się „climate fiction”, omówimy jej metafory oraz przyjrzymy się wybranym filmom, powieściom i komiksom.

Jaką wizję świata przedstawiają? Jaką zmianę myślenia o świecie i naszej z nim relacji proponują?

Wykład wskaże, jak szukać odpowiedzi na te i inne pytania.

Muzykę w czasach antyku i średniowiecza zaliczano do nauk ścisłych. Takie przyporządkowanie może dziwić: zazwyczaj widzimy w niej sztukę wzbudzającą emocje, których nie da się sprowadzić do liczb. Czy bogactwo przeżyć, jakie oferuje nam muzyka, nie stoi zatem w sprzeczności ze światem rachunków, twierdzeń i dowodów? Bynajmniej! 

Do zaistnienia muzyki konieczny jest dźwięk, doskonale nadający się do matematycznego opisu. Fakt ten odnotowali myśliciele starożytnej Grecji. Pitagoras wraz ze swoimi uczniami sądził nawet, że harmonia między dźwiękami jest odbiciem harmonii panującej we Wszechświecie. Koncepcja ta, znana pod nazwą harmonii sfer, zyskała wielką popularność. Jej echa wybrzmiewały aż do końca renesansu. Dziś zapewne mało kto skłonny byłby doszukiwać się w muzyce odzwierciedlenia kosmicznych praw. Poglądy, podobnie jak praktyka muzyczna, szybko się zmieniają - niezmienne jednak pozostają prawa natury i ludzka ciekawość. Dlaczego niektóre zestawy dźwięków zdają się przyjemniejsze od innych? Z czym wiąże się brzmienie różnych instrumentów? Co sprawia, że zazwyczaj korzystamy z 12 nazw dźwięków? Dlaczego nie da się doskonale nastroić fortepianu? Krocząc za Pitagorasem, na te i inne nurtujące pytania postaramy się znaleźć odpowiedź podczas naszego spotkania.