Muzeum Niepodległości w Warszawie

Zbiory Muzeum Niepodległości liczą ponad 100 000 muzealiów obejmują kolekcje: malarstwa, rzeźby, grafiki i rysunku, plakatów, fotografii, pocztówek, druków ulotnych oraz archiwaliów i realiów historycznych, które w różny sposób wiążą się z niepodległością. Znajdujące się w nich dzieła sztuki malarskiej ilustrują walki o jej odzyskanie. Pomagają przybliżać historię i uczyć jej poprzez obraz trochę na zasadzie „Biblii Pauperum”, jak powszechnie nazywa się średniowieczne obrazy uczące religii niepiśmienny lud.

W zbiorach Muzeum Niepodległości znajdują się prawdziwe perły sztuki, które pomagają uczyć odwiedzających placówkę historii Polski oraz unaoczniać walki Polaków o odzyskanie niepodległości zarówno w okresie rozbiorów, jak i później. A także przypominać prawdę zawartą w słowach Jana Pawła II, które wypowiedział podczas audiencji dla wiernych z Białorusi w 1998 roku: „Wolność nie jest nam dana raz na zawsze, wolność trzeba stale zdobywać” . Stąd uczące potomnych dzieła, pokazujące wydarzenia mające miejsce po roku 1918, bowiem data 11 listopada 1918 nie zakończyła walki. Były przecież potem i wojna polsko-bolszewicka, i II wojna światowa, i wydarzenia okresu PRL aż po stan wojenny.

Zajęcia odbędą się na wystawie stałej „Polonia Restituta. O niepodległość i granice 1914- 1921”. W tej przestrzeni muzealnej zaprezentowane zostaną wysiłki Polaków podczas zaborów podejmowane pod koniec wieku XVIII, w XIX i na początku wieku XX aby odzyskać niepodległość. Omówione będą zarówno kolejne powstania narodowe, jak również zabiegi dyplomatyczne podejmowane u rządów i dworów ówczesnej Europy. Przedstawione będą sylwetki wielkich Polaków, którzy najbardziej przyczynili się od odzyskania niepodległości. Mowa będzie także o różnorodnych formach walki z zaborcami oraz o pierwszych dniach wolności.

28 września 1939 r. generał Tadeusz Kutrzeba i generał Johannes Blaskowitz podpisali akt kapitulacji Warszawy. A już 1 października gmach Ministerstwa Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego w alei Szucha 25 oraz sąsiedni, siedzibę Najwyższej Izby Kontroli w alei Szucha 23 – zajęła niemiecka IV grupa operacyjna, oddział policyjny utworzony w celu wyłapania na zajętych polskich terenach osób uznanych za przeciwników. Wkrótce gmach w alei Szucha 25, przeznaczony na kwaterę główną Gestapo w dystrykcie warszawskim Generalnego Gubernatorstwa, i cała aleja – stały się centrum niemieckiej dzielnicy policyjnej.

Co zadecydowało o wyborze tego właśnie rejonu i tego budynku? Gdzie przebiegały granice tej dzielnicy? Jakie znajdowały się w niej obiekty? Czy była jedynym rejonem Nur für Deutsche w okupowanej Warszawie? Między innymi odpowiedzi na te pytania poznają uczestnicy spotkania, na które zapraszamy.