Program - spotkania

Z członkostwa w Unii Europejskiej płyną rozmaite korzyści, ma ono również pewne koszty. W dyskusji panelowej pt. Dlaczego dobrze być w Unii Europejskiej? będą uczestniczyli
eksperci, którzy będą o nich dyskutować. Najczęściej z Unią kojarzą się korzyści ekonomiczne związane z funduszami UE, pewnie dlatego, że mają głównie wymiar
pieniężny. Eksperci będą rozmawiać o równie ważnych, lub nawet ważniejszych aspektach członkostwa, odnosząc się do obiektywnej wiedzy wynikającej z badań naukowych i
twardych danych. W dyskusji omówione zostaną następujące zagadnienia:

• Konkurencja i eksport – jakie są korzyści z Jednolitego Rynku UE? Co ma z tego konsument? Jakie są tego koszty?
• Praca i zatrudnienie – jak członkostwo w Unii wpływa na sytuację pracowników? Jaka jest rola swobodnego przepływu pracy w UE?
• Państwo prawa i demokracja – jak instrumenty UE pozwalają sprawić, że reguły prawne obowiązujące w krajach członkowskich i UE są przestrzegane i jaka jest ich rola w ochronie demokracji?
• Nauka i innowacje – jak Unia pomaga akademickiemu prowadzić badania naukowe, współpracować międzynarodowo, wspierać innowacje i budować kapitał ludzki?

Sąsiad nie chce w pobliżu anteny 5G, bo wszyscy umrzemy? Pani w sklepie mówi, że te kurczaki to sama chemia? Koleżanka namawia na nową dietę cud bo ktoś schudł na
niej 10kg? Kiedyś to było, a teraz to nie ma? Codziennie zderzamy się z wieloma twierdzeniami. Jeśli chodzi o naukę, pytaj o dowody. Nie daj się nabrać na chwyty
erystyczne, uważaj na fake newsy i zrozum mechanizmy rządzące twoim rozumem dzięki serii grafik kampanii antydezinformacyjnej “A dowodzik jest?”.

Słabością tego niezwykle wszechstronnego materiału jest jego nietrwałość – stąd właśnie przekonanie, że mieszkańcy jaskiń stawiali głównie na kamień. Tymczasem
równie często sięgali po drewno. Nie tylko po to, by wykonać narzędzia czy zbudować sobie bezpieczne schronienie, lecz przede wszystkim, by się ogrzać. Niewykluczone,
że ludzie wędrowali nie tyle za zwierzyną, ile w poszukiwaniu odpowiedniego materiału na opał i narzędzia. Z czasem nauczyli się nawet dbać o lasy i konkretne
drzewa, które dawały im owoce oraz korę, młode giętkie gałązki i pnie na budowę bardziej skomplikowanych konstrukcji, jak mosty, pułapki na zwierzęta czy tratwy.
Najnowsze metody badawcze sprawiają, że coraz częściej znajdują się materialne dowody na to, że nasi przodkowie byli uzależnionymi od drewna mistrzami ciesiołki,
wierzącymi, że od drzewa wszystko się zaczęło, dlatego w jego koronach mieszkają duchy przodków i bogowie, a ich korzenie sięgają zaświatów.

Z okazji 50-lecia kostki Rubika serdecznie zapraszamy na spotkanie z udziałem węgierskich zawodników i mistrzów speedcubingu, podczas którego publiczność będzie miała możliwość poznania różnych rodzajów kostek. Pokaz układania magicznej kostki poprzedzi krótka opowieść o wynalazcy Ernő Rubiku i jego dziele. Goście z Węgier ułożą na żywo w kilka sekund klasyczną kostkę Rubika 3x3 nie tylko w tradycyjny sposób, lecz także jedną ręką i na ślepo. Zaprezentują również speedcubing z użyciem pozornie łatwiejszej do układania kostki 2x2, a także kostki 4x4.

Program zakończy quiz i otwarte dla publiczności mini zawody układania na czas klasycznej kostki 3x3.

Czy roboty mogą zastąpić sędziego? Do czego w sądach potrzebujemy nowych technologii sztucznej inteligencji. 

Przygotowane przez pracowników i studentów Wydziału Archeologii Uniwersytetu Warszawskiego oraz Państwowego Muzeum Archeologicznego w Warszawie „Warsztaty archeologiczne” będą zachęcać uczestników do wspólnych działań, pokazujących wytwórczość i kulturę materialną ludzi żyjących w pradziejach i średniowieczu. Możliwość obcowania z archeologami i młodymi adeptami tej dyscypliny nauki, pozwoli uczestnikom pokazów zapoznać się z warsztatem pracy oraz sposobami opracowania i dokumentacji różnych kategorii zabytków. 

Warsztaty zakładają aktywny udział uczestników – zarówno najmłodszych, młodzieży oraz dorosłych pasjonatów przeszłości. Najmłodszym proponujemy zajęcia z lepienia naczyń glinianych i odciskania kafli z form, zaś nieco starszym – własnoręczne wykonanie krajki i zapoznanie się z badaniami najstarszych narzędzi kamiennych. Wszyscy pasjonaci archeologii zapewne znajdą u nas coś dla siebie

Tematem będą tradycje żywieniowe w Turcji. Omówione zostaną posiłki (śniadanie, obiad, kolacja) i potrawy (zupy, mięsa, przystawki, słodycze), których spożywanie i przyrządzanie stanowi podstawową wiedzę wyniesioną z domu. 

Oddzielny temat stanowić będą napoje, głównie kawa i herbata, których przygotowanie jest podstawową umiejętnością kobiety tureckiej. Odpowiednie parzenie i serwowanie tych napojów towarzyszy wszystkim istotnym ceremoniom, a także obyczajowości dnia codziennego i stanowi istotny element kultury tureckiej.

Wspomniana również będzie kultura spożywania napojów alkoholowych - lokale, sposób serwowania.

Język aramejski przez wieki uważany był za język martwy, jednak dzięki nieustraszonym podróżnikom, a później także misjonarzom na Bliski Wschód odkryty został w swojej nowożytnej fazie. Obecnie wiemy, że nowoaramejski składa się z czterech podgrup językowych, których użytkownicy zamieszkują tereny rozciągające się od Syrii po Khuzestan w Iranie, a także wiele krajów Europy, Stany Zjednoczone i Australię, dokąd zawędrowali w poszukiwaniu bezpiecznej przystani. Użytkownikami nowoaramejskiego są żydzi, chrześcijanie obrządku wschodniego i mandejczycy, zaś rzadkie dialekty, którymi się posługują wpisane są na światową listę UNESCO jako języki zagrożone wyginięciem. Stąd też przez samych członków społeczności oraz przez naukowców z całego świata podejmowane są wysiłki na rzecz dokumentacji nie tylko języka, ale także całego dziedzictwa kulturowego wspólnot nowoaramejskich. W tej prezentacji opowiem o badaniach terenowych przeprowadzonych wśród społeczności chrześcijańskiej z północnego Iraku, w czasie której zgromadzony został bogaty materiał audio-wizualny, dokumentujący językową i kulturową rzeczywistość społeczności.

Miasteczko Diyana (kurd. Soran) w północno-wschodnim Iraku położone jest w górzystej okolicy Autonomicznego Regionu Kurdystanu. Obok muzułmańskich Kurdów zamieszkują je chrześcijanie Asyryjskiego Kościoła Wschodniego, mówiący lokalnym dialektem języka nowoaramejskiego. Przybyli tu, podobnie jak mieszkańcy wielu sąsiednich miasteczek i wsi, w dawnych czasach z innego górzystego regionu Hakkari w Turcji, a obecne granice polityczne przecinają tereny ich dawnej duchowej ojczyzny, rozciągającej się od południowo-wschodniej Turcji, przez północny Irak i aż do równiny Mosul na południu po północno-zachodnie tereny Iranu. Tereny te nowoaramejscy chrześcijanie nazywają Aszuristanem, wywodzą bowiem swoje pochodzenie od potomków Imperium Asyryjskiego. We współczesnym świecie stanowią mniejszość etniczną, religijną, kulturową i językową nie tylko w Iraku, ale także w diasporze. Oprócz ojczystego dialektu nowoaramejskiego świetnie znają kurdyjski i arabski, a ich codzienność łączy funkcjonowanie w nowoczesnym świecie z poszanowaniem dla kultury i tradycji. I tak w miasteczku Diyana skorzystać można z superszybkiego internetu, podczas gdy w przydomowym piecu wypiekany jest tradycyjny chleb. W czasie swojej prelekcji zaprezentuję kilka aspektów świata nownoaramejskich chrześcijan z Diyany, do którego zechcieli mnie przyjąć i o nim opowiedzieć.

Koczowniczy styl życia wymusił na przodkach Mongołów przystosowanie swojego domostwa do trudnych warunków życia i kapryśnej pogody. Dom mongolskich nomadów znacząco różni się od dobrze znanego nam polskiego domu. Minimalistyczna forma i kształt stanowią zewnętrzną ochronę, a barwne wnętrze mimo, że nie posiada kątów, to ma wiele zakamarków i „ukrytych” symbolicznych przestrzeni. O tym i o wielu innych rzeczach związanych z materiałami, techniką budowy, podziałem i wykorzystaniem przestrzeni mongolskiej jurty dowiesz się z tej prelekcji.

Spotkanie zaczniemy od zbudowania sobie mongolskiej jurty, poznamy tajemnice jej budowy i wytrzymałości. Potem zajrzymy do środka pod „strzechę” domu rodziny mongolskich pasterzy. Wejdziemy do świata i przestrzeni, które zaklęte w jej wnętrzu, pozwalają zrozumieć kulturę, mentalność i obyczajowość Mongołów. Przy okazji poznamy odrobinę mongolskiego jurtowego savoir vivre’u.

La conferencia conmemora el 95 aniversario del establecimiento de relaciones diplomáticas entre México y Polonia (26 de febrero de 1928). En la conferencia se examinan las percepciones colectivas que ambos países tenían del otro en aquella época; se sugiere que las pintoras Frida Kahlo y Tamara Łempicka encarnan esos imaginarios colectivos. Estas dos pintoras ofrecen una oportunidad para reflexionar sobre la relación diplomática entre estas dos repúblicas. La conferencia también destaca otros elementos que dan contenido a la relación bilateral entre las repúblicas de México y Polonia.

The participants will engage in an intensive session of exploring and qualifying American superhero comic books, which have been long considered as child entertainment. While experiencing the literary status of the superhero genre through a brief set of exemplary titles such as Batman, Superman, and X-Men, the audience will form a collective analysis and critique of the superhero narrative. Following an introductory mini-lecture and a poll on their favorite superhero on the material, the participants will then answer rhetorical questions on why superhero comics can mean more than colorful costumes and superior physical strength. After the Q&A session, the participants will be assigned a superhero comic book material to work within small groups and share their findings with the rest of the audience.

Słowo karnawał najczęściej przywołuje obrazy żywiołowych parad, tak charakterystycznych dla Wenecji i Rio-de-Janeiro. Zapomina się przy tym, że karnawał był i jest świętowany także w Polsce. W Wielkopolsce, na Śląsku, Kujawach czy Mazowszu przetrwały tradycje obchodów karnawałowych i zwyczaje zapustne.

Zapraszam na wykład o karnawale na Kujawach. Opowiemm o swoich badaniach terenowych w okolicach Włocławka i Brześcia Kujawskiego w latach 2021-2024. Były one prowadzone we współpracy ze studentami IEiAK UW i z panią doktor Katarzyną Waszczyńską. Ich owocem jest książka „Zapusty na Kujawach. Szkice etnograficzne” (2023).

W badanym terenie świętowanie zapustów związane jest z chodzeniem z kozą oraz zabawą – podkoziołkiem. Najbardziej widowiskowe są jednak grupy zapustne, które odwiedzają domy i instytucje. Kozy jest główną postacią w badanych grupach przebierańców i co ciekawe jej wygląd nie zmienił się w stosunku do tego opisanego przez Oskara Kolberga w 1867 r. Do podstawowego składu grupy zapustnej należą również: bocian, koń, Siora (Żydówka), Żyd i państwo młodzi. Z czasem dołączyli do nich Cygan, postać dwoista, czyli żywy na umarłym (albo chłop na babie), a w niektórych miejscowościach także niedźwiedź, śmierć, diabeł, kominiarz i policjant. Poszerzanie składu grupy zapustnej, zwanej kozą – tak samo jak główna postać, o nowe figury oraz zwielokrotnianie już tych obecnych, np. liczby Żydów, diabłów, dowodzi inwencji twórczej osób zaangażowanych w chodzenie z kozą, ale także zmian w postrzeganiu roli zapustników.

Ważnym wydarzeniem dla zwyczajów zapustnych na Kujawach był wpis „Tradycji chodzenia z Kozą na Kujawach” na Krajową Listę Niematerialnego Dziedzictwa Kulturowego w 2020 r. Taki wpis dowodzi, że dane zjawisko kulturowe jest żywe, a co więcej, zgłoszenia mogą dokonać tylko osoby bezpośrednio z nim związane i uważające je za istotne dla swojego poczucia tożsamości. W czasie wykładu zastanowimy się nad kwestiami żywotności niematerialnego dziedzictwa kulturowego na przykładzie karnawału na Kujawach.

Połączone Biblioteki zapraszają na niebywały seans spirytystyczny! W mrocznych zakamarkach magazynów przywołacie z nami ducha dawnej filozofii. Poczujecie aurę prądów i idei minionych, ujrzycie osobliwe dzieła, odetchniecie bibliotecznym powietrzem i zakichacie się na śmierć. Doświadczcie rzeczy niedostępnych zwykłym śmiertelnikom/czytelnikom!

Czy otaczająca nas rzeczywistość składa się z gotowych faktów, czy może jest naszym wytworem? Czy różne obrazy świata dostarczane przez percepcję, teorie naukowe, doktryny religijne, wizje artystyczne i systemy filozoficzne dadzą się ze sobą pogodzić? W trakcie wykładu poszukamy odpowiedzi na te pytania.

Procesy polaryzacji są źródłem coraz liczniejszych napięć, mających destrukcyjny wpływ na społeczeństwo i stan demokracji. Jak do tego dochodzi? Dlaczego oddalamy się od siebie, skąd biorą się tak duże różnice? W trakcie spotkania chcemy opowiedzieć o polaryzacji, o tym, czym jest i jak można ją rozpoznać, a także o mechanizmach, które do niej prowadzą, np. o skłonności do akceptowania informacji, które są spójne z tym, co już wiemy (ang. confirmation bias). Chciałybyśmy też zachęcić do zastanowienia się i dyskusji o tym, jak procesy, o których będziemy rozmawiać, przejawiają się w naszym codziennym życiu.

Spotkanie jest przygotowywane w oparciu o prace międzynarodowego zespołu projektu edukacyjnego Action for Interactive Anti-Polarisation Learning Experiences for a Better Democracy (ActIPLEx). Celem projektu jest zwalczanie społecznej polaryzacji wśród młodych ludzi poprzez edukację na temat tego procesu i jego mechanizmów oraz uświadamianie zagrożeń z nią związanych. W tym celu w ciągu następnych dwóch lat zostanie stworzony zestaw interaktywnych doświadczeń edukacyjnych, łączących narzędzia cyfrowe i analogowe. Mają one za zadanie motywować młodych ludzi do zachowań chroniących przez polaryzacją w sytuacjach, z którymi spotykają się w życiu. Obecnie pracujemy nad kursami online na temat polaryzacji i dialogu. W dalszych planach są również warsztaty oparte na grach dotyczącym polaryzacji i dialogu oraz edukacyjne symulacje społeczne, które można zintegrować z programami nauczania studentów.

Z pewnością nie podoba Wam się, że w społeczeństwie „równych szans” tak niewielu może dojść do prawdziwego bogactwa, a tak wielu zmagać się musi z rzeczywistym ubóstwem. I nieraz zastanawialiście się jakie są przyczyny tej rażącej nierówności, sądząc, że znacie wszystkie jej konsekwencje. Czy jednak kiedykolwiek zadaliście sobie pytanie, co właściwie oznacza być bogatym a co biednym? Czy ogólnie przyjęte wskaźniki odpowiadają doświadczanej na co dzień rzeczywistości czy raczej same okazują się zarazem zbyt bogate i zbyt ubogie? A może nadmiar ma też swoje niedobory, a brak okazuje się zbytkiem?

Problemy dezinformacji czy rozpowszechniania fałszywych lub niesprawdzonych informacji są znane od czasów starożytnych, ale dzięki mediom społecznościowym jej zasięg i wpływ w ostatnich latach znacząco wzrosły. Ludzie coraz częściej polegają na platformach takich jak Facebook, Twitter, Instagram czy YouTube jako głównym źródle informacji, co czyni je idealnym miejscem do rozpowszechniania dezinformacji. Walka z tym problemem staje się więc niezwykle istotna.

Wydział Lingwistyki Stosowanej łączy w sobie dwa nurty badawcze - filologię i lingwistykę, badając bardzo szeroko i dokładnie wiele aspektów komunikacji w środowisku wielojęzycznym oraz, z racji tradycji, łączy lingwistykę z językami i kulturą Europy Środkowo-Wschodniej.

Poszczególne jednostki zaprezentują w półgodzinnych blokach wybrane kierunki badawcze, ilustrując je zastosowaniami praktycznymi oraz krótko przedstawią ofertę dla studentów:

14:00 - Instytut Komunikacji Specjalistycznej i Interkulturowej - "Nieoczywista strona lingwistyki".

14:30 - Katedra Ukrainistyki  - "Kultura ukraińska - Horyzonty europejskie (i globalne)".

15:00 - Instytut Lingwistyki Stosowanej - "Mozaika tłumaczeń - mozaika możliwości".

15:30 - Instytut Filologii Rosyjskiej - "Unikalne nurty filologii rosyjskiej".

16:00 - Instytut Studiów Interkulturowych Europy Środkowo-Wschodniej  - "Tygiel kultur Europy Środkowo-Wschodniej".

16:30 - Katedra Bialorutenistyki  - "Białoruś - współczesne problemy i wyzwania".

Co to jest okulograf i technolekt, o czym informują badania pupilometryczne, jak kształci się tłumaczy branżowych czy konferencyjnych i kabinowych, czy mózg może przeszkadzać w nauce języka obcego, jak mimo wojny rozwija się literatura zaangażowana, co jest interesującego w literaturze i kulturze tam, gdzie mówi się po rosyjsku, białorusku i ukraińsku, kim jest leksykograf, gdzie Wschód łączy się z Zachodem, jak cenzura przejawia(ła) się w mediach - to kilka z wielu obszarów badawczych, którymi zajmuje się Wydział Lingwistyki Stosowanej.

Historyczka sztuki, była minister kultury Małgorzata Omilanowska w opublikowanym w 2021 roku wywiadzie prasowym na temat dekolonizacji kolekcji muzealnych mówiła: „Można się zastanawiać, na ile poniemieckie zbiory mają «czyste» pochodzenie. Jeśli hipotetyczna kolekcja sztuki jakuckiej utworzona w XIX w. w Berlinie trafiłaby do muzeum archeologicznego np. w Łodzi, to czy powinniśmy ją zwracać Niemcom czy Jakutom, a może zostawić sobie?”. We Wrocławiu „poniemieckie zbiory” – a wśród nich również szczątki ludzkie z kolonialnych kontekstów – nie są tylko hipotetycznym problemem do rozważenia, lecz materialną spuścizną po niemieckich badaczach i kolekcjonerach, za którą po II wojnie światowej wzięły odpowiedzialność polskie uczelnie wyższe i instytucje kultury. W jaki sposób takie wrażliwe kolekcje były i są przemieszczane i przysposabiane? Jak opowiadać o trudnej przeszłości, którą ucieleśniają? Czy restytucja jest jedynym sposobem na ich dekolonizację? Podczas wykładu pod uwagę zostaną wzięte zbiory wrocławskich muzeów ujętych w opublikowanym w styczniu 2024 roku raporcie Narodowego Instytutu Muzeów Muzealizacja szczątków ludzkich. Problem akcesji i ewidencji autorstwa Emilii Jastrzębskiej, tj.: Muzeum Archeologicznego, Muzeum Etnograficznego, Muzeum Człowieka przy Zakładzie Biologii Człowieka UWr oraz Muzeum Medycyny Sądowej UMWr.

Do polskich szkół uczęszcza co raz więcej dzieci migranckich. Ich liczba zauważalnie wzrosła po ataku Rosji na Ukrainę w 2022 roku, gdy polskie szkoły przyjęły licznych uczniów uciekających przed wojną. Już od 2010 roku w systemie oświaty funkcjonuje rola pomocy nauczyciela, a od roku szkolnego 2024/25 Prawo oświatowe uwzględnia również rolę asystenta międzykulturowego, choć nazwa ta funkcjonuje w polskiej oświacie już od kilku lat. W ubiegłych dwóch latach szkolnych w polskich szkołach pracowało około tysiąca osób zatrudnionych jako asystenci międzykulturowi, przede wszystkim pochodzący z Ukrainy ale nie tylko. Najważniejszą kwalifikacją do podjęcia tej funkcji jest umiejętność posługiwania się językiem kraju pochodzenia uczniów. Na Uniwersytecie Warszawskim zarówno prowadzimy badania dotyczące funkcjonowania asystentury międzykulturowej w szkołach jak i prowadzimy kształcenie asystentów i asystentek wspierając ich w pracy zawodowej. Podczas wykładu pokażemy polską szkołę z perspektywy jej uczniów i pracowników, którzy pochodzą z innych krajów. Opowiemy o wyzwaniach, przed którymi stają uczniowie migranci, szkoła i system oświaty jako całość. Pokażemy jak asystenci pośredniczą w kontaktach ze społecznością migrancką, pomagają opanowywać język polski, pomagają w nauce, odciążają kadrę szkoły, wyjaśniają pojawiające się różnice kulturowe, rozwiązują sytuacje konfliktowe i reagują na sytuacje gorszego traktowania, wspierają w procesie adaptacji oraz stają się wzorami (role models) dla dzieci i młodzieży.

Tradycyjne źródła białka, czyli mięso i nabiał, można zastąpić w diecie innymi białkami, na wytworzenie których zużywa się znacząco mniej energii, wody, czy innych zasobów środowiskowych. Nowe rodzaje żywności z alternatywnych źródeł białka są produkowane z mikroalg, różnych rodzajów grzybów, insektów, rzepaku, czy innych roślin i mikroorganizmów. Wykład prezentuje, jak zamiana w diecie tradycyjnych białek na białka alternatywne wpływa na zdrowie fizyczne i psychiczne. Poszerzy wiedzę słuchaczy, na temat tego, jakie kompetencje, jakie przekonania, jakie emocje, jakie normy społeczne i kulturowe determinują, że ludzie decydują się zmieniać swoje zachowania żywieniowe w tym zakresie. Jak jest z akceptacją spożywania alternatywnych białek w Polsce, w porównaniu z Norwegią, Danią, Niemcami czy Włochami? Jak i dlaczego namówić koleżankę na spróbowanie chipsów wysokobiałkowych ze świerszcza lub mącznika a kolegę do zamiany burgera z wieprzowiny na burgera z białka z rzepaku i soi?

Wykład dotyczy społecznych reakcji na wyzwania i zagrożenia związane ze stanem klimatu i środowiska naturalnego, a sam tytuł nawiązuje do filmu „Don’t look up” Adama McKaya. W ostatnim czasie można odnieść wrażenie znużenia tematem zmiany klimatu i zagrożeń środowiskowych, choć powaga tych zagrożeń wcale nie jest mniejsza niż była kilka lat temu.
Przeciwnie, ostrzeżenia naukowców są coraz bardziej niepokojące. Dlaczego więc ludzie tak często odwracają wzrok od tych zagrożeń? W trakcie wykładu przedstawię wyniki badań, które dotyczą zachowań wobec zagrożeń środowiskowych, sposobów radzenia sobie ze stresem i odporności psychicznej. Opowiem o tym, czy rzeczywiście zmiana klimatu wywołuje depresję klimatyczną? Czy w ogóle powinniśmy używać tego terminu? Czy lęk ekologiczny jest niepożądany, a może przeciwnie – spełnia ważne funkcje adaptacyjne? Zwrócę też uwagę na rolę działania na rzecz środowiska oraz społeczne i osobiste korzyści z tych działań. Choć wykład będzie dotyczył wyzwań i zagrożeń, które często przytłaczają i
przygnębiają, jego celem nie jest straszenie, ani tworzenie apokaliptycznych wizji. Przeciwnie – jego celem jest zwrócenie uwagi na to, że – wbrew potocznym opiniom – nie jest za późno na działanie. Jego celem jest zwrócenie uwagi na konstruktywną nadzieję, siłę współpracy i ludzkiej wspólnoty oraz znaczenie i sens działań prośrodowiskowych i prospołecznych.

John Thackara podkreśla, że 80% negatywnego wpływu na środowisko naturalne ma podłoże w designie i jego współczesnych zastosowaniach. Z oglądu praktyki projektowej nietrudno nie przyznać mu racji - design w rozumieniu praktyki projektowej przyjął służebną rolę wobec wielkiego biznesu, nierzadko pod etykietą zrównoważonego, uniwersalnego czy dospołecznego projektowania. Konsekwencje takich praktyk możemy obserwować w czasie rzeczywistym: wykluczenie społeczne, brak refleksji projektowej i końcowych użytkowników, porażka brandingu, czy polaryzacja całych społeczeństw - to tylko niektóre wymiary aktualnych zastosowań projektowania (również graficznego). W miejsce aktualnych zastosowań potrzebujemy zmiany paradygmatu zarówno w teorii projektowania jak również w praktycznych zastosowaniach. Design potrzebuje nowego kodeksu zastosowań, który nie tylko będzie dobrze wyglądał w mediach społecznościowych, ale również będzie jasnym punktem odniesienia w praktyce projektowej.

Narracje dotyczące tego, co młodzi ludzie robią dziś w internecie, często podkreślają - fałszywe w pewnym sensie - rozróżnienie pomiędzy tym, co „cyfrowe” i tym, co „rzeczywiste”. Podział ten w równym stopniu porządkuje, co utrudnia zrozumienie działań podejmowanych w sieci przez współczesne pokolenie dzieci i młodzieży. W konsekwencji często mówi się o nich w kategoriach zubożenia, zagrożenia, destrukcji i alienacji. Tymczasem z reguły są one bardzo złożone i wymagają od młodych ludzi sporych kompetencji. W czasie spotkania przyjrzymy się więc temu, w jaki sposób z pomocą mediów cyfrowych dzieci i młodzież wzmacniają dziś poczucie przynależności do wspólnoty. Zastanowimy się również nad najważniejszymi wyzwaniami, z jakimi mierzy się współczesna edukacja medialna - zwłaszcza w kontekście dominujących doniesień na temat szkodliwego wpływu internetu.