Wątpić jest rzeczą nauki. Część 1

Sukcesy genetyki mogą stworzyć  wrażenie, że prawie wszystko o genach już wiemy. Tymczasem rewolucja genomowa początków XXI w. dobitnie pokazuje, że do odpowiedzi na podstawowe dla genetyki pytanie - jak geny kształtują cechy organizmów - wciąż jeszcze daleko. Dużo wiemy  o działaniu pojedynczych genów, ale to, jak setki i tysiące genów współdziałają ze sobą tworząc złożone układy biologiczne wciąż pozostaje prawie niezbadanym terytorium.
Nasz mózg, a zatem i umysł, jest tworem ewolucji i powstał, aby radzić sobie z problemami codziennej rzeczywistości w czasoprzestrzeni newtonowskiej, a nie einsteinowskiej. Jak bardzo nasze biologiczne korzenie determinują, a może i ograniczają nasze poznawanie świata?
Gdyby Kopernik nie zwątpił w geocentryczny model Ptolemeusza, być może do dziś tkwilibyśmy w średniowieczu. Gdyby Einstein nie zwątpił w absolutny  czas i absolutną przestrzeń Newtona, być może nie mielibyśmy elektrowni atomowych i termojądrowych bomb. Niekiedy wątpliwości prowadzą na manowce (aktualna jeszcze na początku lat 70-tych kosmologia stanu stałego;  zmodyfikowana grawitacja Milgroma, która miała być alternatywą dla ciemnej materii), ale bez nich nauka zamieniłaby się w sztywną i do niczego nieprzydaną dogmatykę).