Nauki o Ziemi

Rozwój bezzałogowych statków powietrznych (BSP), powszechnie nazywanych dronami, przyczynił się do skrócenia czasu pozyskiwania danych przy zachowaniu wysokiej jakości oraz do obniżenia kosztów. Dostępność do różnych rozwiązań BSP jest bardzo szeroka. W ostatniej dekadzie BSP powszechnie stosuje się do zadań cywilnych, m.in. do monitoringu środowiska, w rolnictwie, przemyśle, do ochrony przeciwpożarowej w lasach i in. W porównaniu z samolotami załogowymi BSP wymaga mniejszego zaangażowania wykwalifikowanego personelu oraz zaawansowanej infrastruktury naziemnej, a jego wykorzystanie jest bezpieczne przy spełnieniu warunków wykorzystania przestrzeni powietrznej. Dodatkowo, powszechne w przypadku BSP użycie napędu elektrycznego eliminuje negatywne konsekwencje środowiskowe związane ze spalaniem paliw kopalnianych i hałasem. Zasady wykorzystania BSP do celów monitoringowych są praktycznie takie same jak w przypadku samolotów załogowych, a różnice operacyjne wynikają z zastąpienia pilota autopilotem realizującym wcześniej zaprogramowaną misję. W zastosowaniach cywilnych bezzałogowe obiekty latające można podzielić na klasy wg masy, np. Mini BSP o masie w locie poniżej 25 kg (jest to klasa najbardziej popularna wśród użytkowników), i rodzaju zastosowanego napędu (elektryczne, spalinowe) oraz wg rodzaju statku powietrznego (np. wiropłaty, stałopłaty czy hybrydy – łączące cechy wiropłatów i stałopłatów, zdolne do pionowego startu i lądowania jak helikoptery lub wielowirnikowce, a jednocześnie mogące wykonywać długie przeloty ze sprawnością energetyczną samolotu). Wraz z rozwojem technologii BSP wprowadzono restrykcje dotyczące możliwości ich operowania w przestrzeni powietrznej związanej z ruchem lotniczym, co ma zapewnić bezpieczeństwo wykonywania takich lotów.

Otaczający nas świat możemy postrzegać jako otaczające nas dane czy informacje. Ktoś kiedyś obliczył, że ponad 80% tych informacji ma ścisłe odniesienie do przestrzeni i możemy je nazywać geoinformacjami. Dziedzinę wiedzy, która się nimi zajmuje, nazywamy geoinformatyką. Czerpie ona pełnymi garściami z technik GIS (Geographic Information Systems). Podczas warsztatów każdy z nas osobiście użyje technik GIS, by wykonać model 3D wybranego fragmentu terenu. Obejrzymy go następnie z każdej strony na ekranie komputera i spróbujemy go przeanalizować.

Otaczający nas świat możemy postrzegać jako otaczające nas dane czy informacje. Ktoś kiedyś obliczył, że ponad 80% tych informacji ma ścisłe odniesienie do przestrzeni i możemy je nazywać geoinformacjami. Dziedzinę wiedzy, która się nimi zajmuje, nazywamy geoinformatyką. Czerpie ona pełnymi garściami z technik GIS (Geographic Information Systems). Podczas warsztatów każdy z nas osobiście użyje technik GIS, by wykonać model 3D wybranego fragmentu terenu. Obejrzymy go następnie z każdej strony na ekranie komputera i spróbujemy go przeanalizować.

Otaczający nas świat możemy postrzegać jako otaczające nas dane czy informacje. Ktoś kiedyś obliczył, że ponad 80% tych informacji ma ścisłe odniesienie do przestrzeni i możemy je nazywać geoinformacjami. Dziedzinę wiedzy, która się nimi zajmuje, nazywamy geoinformatyką. Czerpie ona pełnymi garściami z technik GIS (Geographic Information Systems). Podczas warsztatów każdy z nas osobiście użyje technik GIS, by wykonać model 3D wybranego fragmentu terenu. Obejrzymy go następnie z każdej strony na ekranie komputera i spróbujemy go przeanalizować.

Otaczający nas świat możemy postrzegać jako otaczające nas dane czy informacje. Ktoś kiedyś obliczył, że ponad 80% tych informacji ma ścisłe odniesienie do przestrzeni i możemy je nazywać geoinformacjami. Dziedzinę wiedzy, która się nimi zajmuje, nazywamy geoinformatyką. Czerpie ona pełnymi garściami z technik GIS (Geographic Information Systems). Podczas warsztatów każdy z nas osobiście użyje technik GIS, by wykonać model 3D wybranego fragmentu terenu. Obejrzymy go następnie z każdej strony na ekranie komputera i spróbujemy go przeanalizować.

Z roku na rok rośnie liczba turystów odwiedzających Tatrzański Park Narodowy. Sezon turystyczny trwa w nim prawie 365 dni, a przecież jest to miejsce stworzone by chronić przyrodę - zarówno ożywioną, jak i tę, która nie może uciec od turystów, czyli nieożywioną. Jak pogodzić ustawowe - i szczytne - zadania związane z istnieniem i działalnością miejsc objętych najwyższą formą ochrony z rosnącym zainteresowaniem ze strony "zwykłych" ludzi, chcących na własne oczy zobaczyć nieskażoną przyrodę. Czy  w XXI wieku jest to w ogóle możliwe? Na przykładzie historii powstania i rozwoju Tatrzańskiego Parku Narodowego, jego obecności w przestrzeni naukowej - ale również kulturotwórczej i socjalnej - spróbujemy na te pytania wspólnie odpowiedzieć.

Zapraszam do odwiedzin kamiennych budowli – najstarszych, starych i trochę młodszych, które ludzie wznosili dla potrzeb materialnych i duchowych. Poznamy zwłaszcza te dość mało znane obiekty z różnych kontynentów i niektórych wysp.