Nowa alchemia, czyli historia promieniotwórczości
Historia promieniotwórczość rozpoczyna się wraz z uznaniem uranu za pierwiastek chemiczny przez Martina Heinricha Klaprotha, który ogłosił to w 1789 roku. Przeszło sto lat później w 1895 roku Wilhelm Conrad Röntgen prowadził badania nad promieniowaniem katodowym, w wyniku czego odkrył zagadkowe promieniowanie X. Był to punkt zwrotny do dalszych odkryć. Rok później Antonie Henri Becquerel, badając promieniowanie X, przez przypadek odkrył tajemnicze promieniowanie emitowane przez uran. W 1897 roku John Joseph Thomson zaintrygowany promieniowaniem katodowym stwierdził, że są to cząstki i jako pierwszy określił stosunek ich ładunku do masy. Odkrył elektron – pierwszą cząstkę elementarną.
W 1898 roku Maria Skłodowska-Curie wraz z mężem Pierre'em Curie odkryli dwa nowe „cudowneˮ pierwiastki promieniotwórcze: polon i rad. Rok później André Debierne odkrył aktyn. Narodziła się nowa, magiczna nauka – promieniotwórczość. Kolejne odkrycia potoczyły się niczym lawina. W 1899 Ernest Rutherford stwierdził, że uran emituje dwa rodzaje promieniowania – ciężkie, dwudodatnio naładowane jądra atomów helu, oraz lekkie i bardzo przenikliwe elektrony. Nazwał je odpowiednio promieniowaniem alfa (α) i beta (β). Rok później wraz z Frederickiem Soddym sformułowali pierwszą teorię przemian promieniotwórczych. W tym samym roku Paul Ulrich Villard zidentyfikował trzeci rodzaj promieniowania – bardzo przenikliwy, który nazwał promieniowaniem gamma (γ).
W 1911 roku Rutherford, badając rozproszenie cząstek α, odkrył jądro atomowe. Teraz naukowcy zaczynają patrzeć na atom zupełnie inaczej. Z wolna dostrzegają potęgę, jaka może w nim tkwić. W 1913 roku Kazimierz Fajans, niezależnie od Soddy'ego, podał regułę przesunięć.