Rzeczy w świecie człowieka i w doświadczeniu poety

Analizując materiał językowy i teksty literackie, odkrywamy obrazy rzeczy utrwalone w języku i przedstawiane w utworach artystycznych. Objawiają się różne funkcje przedmiotów, rozmaite sposoby ich kategoryzacji oraz powiązania między ludźmi i przedmiotami. Widać więc, iż rzeczy nie są autonomicznymi elementami rzeczywistości, ale niezależnie od tego, czy byłyby to przedmioty pochodzenia naturalnego, czy artefakty, należą one do antroposfery. Ich status zależy od zakodowania w języku i włączenia w porządki pojęciowe oraz schematy poznawcze utrwalone w danej kulturze. Znajdują też odbicie w językowym obrazie świata. Tak zarysowana problematyka obrazu rzeczy w języku i kulturze stała się ostatnio przedmiotem intensywniejszych badań, co w sposób istotny wzbogaca studia literaturoznawcze poświęcone motywom rzeczy, wykorzystujące tradycyjne kategorie poetyki i sięgające po narzędzia semiotyki. Badając relacje nazw w systemie języka i w tekstach danego autora, możemy odkryć pewne rysy świadomości językowej poety, a jedną z istotnych właściwości poezji jest uaktywnienie funkcji metajęzykowej. W rezultacie działania tej funkcji słowo włączone jest w sieć powiązań wewnątrzsystemowych i otwiera dostęp do różnych kontekstów, pojedynczy element języka zdolny jest więc ewokować rozległe obszary uniwersum mowy. Te różne sposoby profilowania rzeczy i ich uobecniania w tekście przedstawione zostaną na licznych przykładach zaczerpniętych z poezji współczesnej.