Wydział Geografii i Studiów Regionalnych UW

Wirtualna woda to pojęcie oznaczające rzeczywistą ilość wody, która jest potrzebna do produkcji danego towaru lub uzyskania usługi. Termin ten zaproponował w latach 90. XX w. brytyjski naukowiec John Allan. W 2002 r. prof. Arjen Hoekstra zaproponował mierzenie śladu wodnego, czyli ilości wody, która potrzeba jest do wytworzenia zasobów, które na co dzień konsumujemy. Każdy z nas może obliczyć swój ślad wodny czyli całkowitą ilości wody zużywaną podczas codziennych czynności w domu (tzw. zużycie bezpośrednie np. podczas prania, gotowania, podlewania ogrodu) czy zakupów w sklepie (tzw. zużycie pośrednie, czyli zużycie wody potrzebnej do wyprodukowania żywności, ubrań, sprzętu AGD, samochodu itp.). Im bardziej skomplikowany proces produkcji danej rzeczy, tym większy jest jej ślad wodny. Wyprodukowanie 1 kg pszenicy wymaga ok. 1330 litrów wody, 1 kg ziemniaków – 900 l. Znacznie większy ślad wodny mają produkty pochodzące od zwierząt. Wyprodukowanie 1 kg wieprzowiny wymaga zużycia aż 4800 l wody - wołowiny 15500 l wody, sera - 5000 l. Kupując w sklepie parę jeansów razem z nimi „kupujemy” 11000 l wody wirtualnej, a nowy samochód to aż 400000 l!

W trakcie zajęć spróbujemy obliczyć ślad wodny jaki pozostawiamy po sobie przygotowując sobie śniadanie, czy robiąc zakupy w sklepie. Zastanowimy się tez jaki to ma wpływ na nasze codzienne życie oraz czy i jak możemy ograniczyć ilość wody wirtualnej która „przecieka nam przez palce”.

Rozwój bezzałogowych statków powietrznych (BSP), powszechnie nazywanych dronami, przyczynił się do skrócenia czasu pozyskiwania danych przy zachowaniu wysokiej jakości oraz do obniżenia kosztów. Dostępność do różnych rozwiązań BSP jest bardzo szeroka. W ostatniej dekadzie BSP powszechnie stosuje się do zadań cywilnych, m.in. do monitoringu środowiska, w rolnictwie, przemyśle, do ochrony przeciwpożarowej w lasach i in. W porównaniu z samolotami załogowymi BSP wymaga mniejszego zaangażowania wykwalifikowanego personelu oraz zaawansowanej infrastruktury naziemnej, a jego wykorzystanie jest bezpieczne przy spełnieniu warunków wykorzystania przestrzeni powietrznej. Dodatkowo, powszechne w przypadku BSP użycie napędu elektrycznego eliminuje negatywne konsekwencje środowiskowe związane ze spalaniem paliw kopalnianych i hałasem. Zasady wykorzystania BSP do celów monitoringowych są praktycznie takie same jak w przypadku samolotów załogowych, a różnice operacyjne wynikają z zastąpienia pilota autopilotem realizującym wcześniej zaprogramowaną misję. W zastosowaniach cywilnych bezzałogowe obiekty latające można podzielić na klasy wg masy, np. Mini BSP o masie w locie poniżej 25 kg (jest to klasa najbardziej popularna wśród użytkowników), i rodzaju zastosowanego napędu (elektryczne, spalinowe) oraz wg rodzaju statku powietrznego (np. wiropłaty, stałopłaty czy hybrydy – łączące cechy wiropłatów i stałopłatów, zdolne do pionowego startu i lądowania jak helikoptery lub wielowirnikowce, a jednocześnie mogące wykonywać długie przeloty ze sprawnością energetyczną samolotu). Wraz z rozwojem technologii BSP wprowadzono restrykcje dotyczące możliwości ich operowania w przestrzeni powietrznej związanej z ruchem lotniczym, co ma zapewnić bezpieczeństwo wykonywania takich lotów.