Niewidzialne, więc nieistniejące? O bezdomności kobiet w Polsce Mgr Katarzyna Dębska

Stereotypowa osoba doświadczająca bezdomności to mężczyzna mieszkający na ulicy, zaniedbany, uzależniony od alkoholu, nieposiadający rodziny lub nieutrzymujący z nią kontaktu. Kobieta nie mieści się w tym wyobrażeniu ze względu na wciąż silnie obecne przekonanie o tym, że kluczową sferą życia kobiety jest dom. Tymczasem, jak pokazują badania, „kobieca” bezdomność istnieje, ale pod wieloma względami różni się od tej „męskiej”. Wśród kobiet doświadczających bezdomności są zarówno takie, które musiały opuścić swoje domy czy mieszkania z powodów finansowych czy ich faktycznej utraty (np. spalenia się domu), jak i te zmuszone uciekać z domu (samotnie lub z dziećmi) z powodu przemocy domowej. W trakcie wykładu zaprezentuję wyniki badania prowadzonego w ramach projektu badawczego „Dynamika bezdomności kobiet”, prowadzonego na Uniwersytecie Warszawskim pod kierownictwem dr Magdaleny Mostowskiej, w trakcie którego rozmawiałyśmy zarówno z praktykami (osobami prowadzącymi placówki dla kobiet, decydentami, pracownikami organizacji pozarządowych zajmujących się bezdomności etc.), jak i z kobietami będącymi w sytuacji bezdomności. Na to, kogo uznamy za osobę znajdującą się w kryzysie bezdomności, wpływa przyjęta przez nas definicja bezdomności. Podczas prezentacji wskażę specyfikę Europejskiej Definicji Bezdomności i Wykluczenia Mieszkaniowego (ETHOS), którą posługujemy się w badaniu. Opowiem również o naszych doświadczeniach z terenu oraz trudnościach (praktycznych, metodycznych, etycznych), z jakimi zetknęłyśmy się w trakcie badań.