Klub

Wakans - koło naukowe WIM PW zaprezentuje:

- nowoczesną komorę do obróbek jarzeniowych, która pozwala na obserwację całego procesu obróbki  i plazmy (większość ścian komory jest zrobiona ze szkła). Możliwości konstrukcji pozwalają na przeprowadzanie na drobnych elementach osadzania z fazy gazowej (zarówno fizycznego jak i chemicznego). Pomimo aspektu pokazowego jest to przedmiot, w którym można przeprowadzać w małej skali procesy, które znajdują zastosowanie w przemyśle;

- piany metaliczne wykonane ze stopu aluminium z krzemem, które będą wytwarzane podczas pokazu. Ponadto będzie można przetestować ich unikatowe właściwości mechaniczne;

- grę, w której zabawa polega na odgadywaniu, z jakiego materiału metalicznego została wykonana próbka.

Aby z rany powstałej wskutek skaleczenia nie wypłynęło zbyt dużo krwi, w miejscu zranienia powstaje skrzep złożony między innymi z fibryny oraz komórek krwi. Ponieważ skrzep tworzy się w obecności przepływającej krwi, która wywiera na niego ciągły nacisk, musi on posiadać wysoką wytrzymałość oraz elastyczność, aby nie ulec przedwczesnemu zerwaniu. Właściwości te zapewnia skrzepowi obecności w nim sieci fibrynowej. Sieć ta może samoistnie zwiększyć swoją sztywność do tysiąca razy, jeśli zostanie poddana działaniu sił, a jej pojedyncze włókna mogą zostać rozciągnięte czterokrotnie, bez większego uszkodzenia.

W trakcie 30 minutowego spotkania zaprezentuję Państwu proces tworzenia sieci fibrynowej w warunkach laboratoryjnych, jej obrazowania mikroskopowego w warunkach statycznych oraz w obecności przepływu, oraz wytłumaczę mechanizmy, dzięki którym sieć ta jest w stanie wytrzymać ciągły nacisk przepływającej krwi

Rozwój podboju kosmosu pokrywa się w czasie z pojawianiem się i ekspansją zastosowań laserów. Te dziedziny uzupełniają się w wielu badaniach, a w szczególności  w geodezji satelitarnej i kosmologii.

1. Laserowe pomiary odległości do satelitów wyposażonych w kątowe odbijacze na ich powierzchniach z powodzeniem są do wielu lat wykorzystywane do dokładnych pomiarów geodezyjnych np. przemieszczeń płyt tektonicznych Ziemi.
2. Umieszczenie przez misje Apollo kątowych odbijaczy światła na Księżycu umożliwiło laserowe pomiary odległości do naszego naturalnego satelity. Znaczenie tych pomiarów sprawia, że planowane są dalsze generacje tych badań z powiększeniem dokładności pomiarów odległości z ok. 2 cm nawet do ok. 0,1 mm.
3. Wszystkie sondy kosmiczne misji badawczych kierowanych do planet Układu Słonecznego lub ich księżyców są wyposażane w laserowe altymetry (pomiary wysokości) oraz często w laserowe urządzenia badające skład atmosfery i gruntu, które mogą być automatycznie przekazywane na Ziemię.
4. Ostatnio rozwija się kierunek wykorzystania promieniowanie laserowego do łączności kosmicznej. Na ziemi problem ten został praktycznie rozwiązany przy pomocy łączności światłowodowej. W kosmosie niepodzielnie jak dotąd panuje łączność z wykorzystaniem mikrofal. Ma one swoje zalety, ale dużą wadę związaną z ograniczonym pasmem (prędkością przesyłania informacji). Przejście na zakres optyczny może zaradzić tym problemom.

Podbój kosmosu nie może się odbywać bez czynnego udziału techniki laserowej.

Leonardo da Vinci był wielkim wizjonerem, a jego prace mają wpływ na, bez mała, każdą dziedzinę współczesnego życia. W swoich projektach, np. maszyn latających, próbował naśladować naturę. Tworzył też wynalazki, takie jak pompy, dźwigi czy pogłębiarki, mające ułatwić życie ludziom. Część z tych wizji pozostała niezrealizowana z bardzo prostego powodu - Leonardo nie dysponował wystarczająco szeroką gamą materiałów. Obecnie realizuje się jego projekty pod postacią maszyn do badania wytrzymałości materiałów czy też mięśniolotów wykonanych z ultralekkich materiałów. Natchnienie z jego prac czerpią również dzisiejsi naukowcy - podglądają naturę w poszukiwaniu rozwiązań niemal doskonałych, powstałych na drodze milionów lat ewolucji, aby stworzyć nowe materiały i lepsze konstrukcje.

Stanisław Wyspiański (którego 150. rocznicę urodzin obchodzimy w 2019 r.) to nie tylko wybitny dramaturg i poeta, malarz i rysownik, ale także wyjątkowy projektant wydawnictw, ich ilustrator i typograf. Jego prace nad szatą graficzną własnych i cudzych dzieł literackich oraz młodopolskich czasopism, jego współpraca i zmagania z drukarzami, wydawcami i księgarzami wywołały „istną rewolucję w wydawnictwie książek polskich” (jak określił to Stanisław Przybyszewski). Podczas tegorocznego Festiwalu Nauki Gabinet Zbiorów XIX Wieku BUW zaprezentuje stworzone przez Wyspiańskiego książkowe dzieła sztuki i przedstawi opowieść o tym wielkim pasjonacie i artyście książki.

Słowo apokalipsa (gr. Ἀποκάλυψις) oznaczało pierwotnie objawienie. W czasach późniejszych zaczęto nim również określać opisany w Apokalipsie św. Jana koniec czasów.

Temat Armagedonu przerażał i fascynował ludzi od wieków. W średniowieczu był obecny na fasadach kościołów, lub wewnątrz nad wejściami, w formie monumentalnych rzeźbionych przedstawień, fresków, mozaik. Wizja nieuchronnie zbliżającego się Sądu Ostatecznego i obraz straszliwego losu potępionych miały zaistnieć w świadomości ludzi, były ostrzeżeniem dla wszystkich, stanowiły Biblię Pauperum. W dostępnych nielicznym iluminowanych kodeksach pojawiały się jeszcze dokładniejsze ilustracje poszczególnych scen Objawienia św. Jana (Apokalipsa Bamberska), często osadzone w realiach współczesnych twórcy, zatem aktualne i tym bardziej przerażające (Apokalipsa Albrechta Durera). Artyści nowożytni ukazywali coraz bardziej wyrafinowane męki (Hans Memling, Michał Anioł). Do tematu wracali artyści XIX. wieczni (Vazniecov) i współcześni (Lebenstein).