Mówimy po turecku
Lekcja przeznaczona jest dla osób nieznających języka tureckiego. Na wstępie zostanie przedstawiona krótka historia języka tureckiego. Wraz z migracją Turków na obecnie zamieszkiwanym przez nich teren Azji Mniejszej i części półwyspu Bałkańskiego język ulegał wielu modyfikacjom. Od momentu przyjęcia przez Turków islamu zapisywany był alfabetem arabskim. Dopiero od roku 1928 Turcy posługują się alfabetem łacińskim dostosowanym do wymowy tureckich samogłosek i spółgłosek.
Następnie omówienie struktury języka tureckiego i jego cech charakterystycznych. Język turecki jest językiem aglutynacyjnym, czyli opiera się na przyłączaniu sufiksów (końcówek) do rdzenia. W języku tym występują zarówno sufiksy słowotwórcze, deklinacyjne jaki koniugacyjne. W języku tym nie ma gramatycznej kategorii rodzaju. Istnieją konstrukcje wyrażające posiadanie będące odpowiednikiem polskiego ‘mieć’, np. ‘mam kota’ – ‘mój kot istnieje’, dlatego też najważniejszą konstrukcją w języku tureckim jest posesywność wyrażana przez końcówki dzierżawcze.
Podstawową częścią zajęć będzie prezentacja alfabetu, nauka przedstawiania się, powitania, pożegnania, pytania o imię, narodowość, wiek, rodzeństwo. Tym samym zostaną przedstawione liczebniki, nazwy kilku krajów i języków, jakie w danych państwach są używane.
Na zakończenie podane zostaną podstawowe zwroty grzecznościowe, zarówno te, z jakimi mamy do czynienia w języku polskim, jak i te, które charakterystyczne są dla język tureckiego, a których użycie wymagane jest przez turecki savoir vivre.
