Sieć 2.0 a literatura. Hiperfikcja, literatura współdzielona oraz webkomiksy

Technologia wpływała na literaturę od początku dziejów. Przykładem jest rewolucyjny wynalazek Johannesa Gutenberga - druk. Natomiast bardziej współczesnym przykładem technologii wpływającej na literaturę są komputery, Internet, a także współczesne strony internetowe należące do tzw. Sieci 2.0. Ukształtowanie się Sieci 2.0, czyli serwisów internetowych kładących nacisk na treść tworzoną przez użytkowników internetowych, otworzyło nowe możliwości przed autorami. Zaczęła powstawać literatura cyfrowa, która głównie się rozwinęła w anglojęzycznych krajach. Była ona błyskawicznie publikowana, interaktywna, niezależna i elastyczna; autor mógł korzystać z jakichkolwiek cech danej strony internetowej lub programu, aby stworzyć nietuzinkowy literacki eksperyment - czasem bardziej udany, a czasem mniej. Mimo wyzwań, autorzy nadal chętnie korzystają z nowych mediów i Sieci 2.0, aby stworzyć różne typy literatury cyfrowej. Niniejszy wykład przedstawi zarys trzech konkretnych typów literatury cyfrowej, a mianowicie: hiperfikcji, literatury współdzielonej oraz webkomiksów. Hiperfikcja opiera się na wykorzystaniu hiperłączy w celu stworzenia nielinearnej fabuły, a także umożliwienia czytelnikowi bezpośredniej interakcji z dziełem. Natomiast literatura współdzielona wykorzystuje natychmiastowość portali społecznościowych i systemów komentowania w Internecie, aby tworzyć dzieła wieloautorskie. Z kolei webkomiksy to komiksy tworzone i publikowane na stronach internetowych, wykorzystujące dźwięk, animację, elementy interaktywne i unikalne formaty, a także odnoszące się do niecodziennych tematów. Poza odniesieniem się do konkretnych przykładów, podczas wykładu zostanie również poruszona kwestia tego, co może oznaczać taka literacka twórczość dla przyszłości literatury w XXI wieku.