Nauki humanistyczne

Edytorstwo naukowe to fascynująca dziedzina i zadanie dla dociekliwych uczonych, którzy odnajdują radość w kompetentnym pośredniczeniu między nieobecnymi już autorami i żyjącymi czytelnikami, rozumiejąc potrzebę służenia w ten sposób narodowej kulturze w zmieniającym się świecie. Ważną częścią działań Instytutu Badań Literackich PAN,  w obliczu niespotykanego dotąd zniszczenia substancji kulturowej kraju w wyniku II wojny światowej, a także w odpowiedzi na potrzeby edukacyjne  i badawcze rozwijającej się humanistyki, stało się opracowywanie nowoczesnych komentowanych wydań zarówno unikatowych zabytków najdawniejszego piśmiennictwa polskiego, narażonych na zniszczenie, jak i rozpowszechnionych dzieł najważniejszych klasyków, narażonych na błędne odczytanie i niezrozumienie. Na przykładzie dokonań edytorskich IBL PAN można prześledzić, jak wstępne instytutowe koncepcje trzech typów wydań naukowych przeznaczonych dla różnych czytelników interesująco zmieniały się w spotkaniu z potrzebami odbiorców, prowadząc do wykształcenia się nowych form wydań autorów epoki staropolskiej i oświecenia. W Instytucie kstałtowały się też zasady wydawania zarówno pełnych korpusów dzieł literackich wybitnych pisarzy romantyzmu, pozytywizmu i modernizmu, jak i korespondencji i literatury dokumentu osobistego – obszarów piśmiennictwa coraz bardziej interesujących dla współczesnych czytelników. W najnowszych czasach edytorzy naukowi stają też wobec nowych problemów dostosowania sposobów utrwalania i rozpowszechniania tekstów w środowisku cyfrowym, dającym nowe szanse wielowarstwowego udostępniania i opracowania tekstu. Od „Bogurodzicy” do wirtualnych „dzieł w toku” –  badacze związani z Instytutem od lat tworzą nowe standardy edytorstwa wszystkich gatunków literatury wszystkich epok.

Podczas spotkania osoby chętne zapoznają się z postacią i dokonaniami naukowymi Marii Skłodowskiej-Curie. Dzieci wezmą udział w zwiedzaniu muzeum i dyskusji o sławnej uczonej. Quizy i zabawy edukacyjne pomogą najmłodszym uczestnikom utrwalić zdobytą wiedzę. Zajęcia zakończymy prostym eksperymentem chemicznym, który każdy uczestnik wykona samodzielnie.

Wystawa czasowa „Inwitacje. Zaproszenia z kolekcji Muzeum Drukarstwa” – to prezentacja najciekawszych obiektów wybranych spośród 2000. Eksponowane zaproszenia obejmują przeróżne rodzaje i typy zaproszeń, określanych przez ich przeznaczenie, rolę jaką mają spełniać i styl. Od zaproszeń z lat 50. XX w. dotyczących wydarzeń politycznych, społecznych, kulturalnych do współczesnych. 

Uczestnicy zapoznają się z wystawą jako inspiracją do stworzenia własnego, pisanego ręcznie zaproszenia. Prowadzący zapoznaje uczestników z narzędziami kaligraficznymi – od tych najdawniejszych (trzcinka, pióro gęsie) po współczesne, także te nowoczesne. Opowie, jak zmieniały się w czasie kształty liter i z czego to wynikało. Uczestnicy poznają podstawy jednego z krojów pisma kaligraficznego i sami będą pisać wybranym narzędziem zaproszenie. Warsztaty stanowią również szansę na rozwijanie sprawności ręki, uczą cierpliwości, kształtują linię pisma.

Wykład stanowi próbę prezentacji elementów światopoglądu pierwszej kobiety laureatki Nagrody Nobla Marii Skłodowskiej-Curie. Punkt odniesienia stanowią wybrane konteksty społeczno-kulturowe, w tym idee obecne w domu rodzinnym Skłodowskich. To między innymi wizja świata wpisana w romantyczne lektury okresu dzieciństwa noblistki. Narracja prowadzona jest w sposób chronologiczny, odzwierciedlając tendencje intelektualne współczesne życiu Marii, charakteryzujące w szczególności inteligencję polską drugiej połowy XIX oraz początku XX wieku. Zainteresowani będą mogli obejrzeć belgijskie wydanie "Nędzników" Wiktora Hugo z roku 1862, pochodzące z biblioteki Władysława Skłodowskiego, ojca uczonej.

Na kształtowanie się kulturowego dziedzictwa Wysp Brytyjskich miały wpływy celtyckie i germańskie, czego rezultatem są złożone i często zlokalizowane wierzenia, podania i legendy. Wierzenia ludowe cechowała też różnorodność przedstawień świata nadnaturalnego, choć były również i podobieństwa sprawiające, że rzeczywiście można mówić o ujednoliconym folklorze tego zakątka Europy. Z tego powodu wykład, na który zapraszam, ma charakter poglądowy – na podstawie przykładów z różnych regionów, w tym Szkocji, Anglii, Walii, Irlandii i Orkadów, przybliżymy genezę popularnych podań i legend. Nie przeoczymy też, rzecz jasna, barwnych bohaterów tych legend i dowiemy się, kim były selkie, jak rozpoznać (i unikać) kelpie, a także dlaczego nie chcemy usłyszeć płaczu banshee. Po wykładzie przewidziany jest czas na pytania i dyskusję. Zapraszam!

Podczas wykładu przedstawione zostaną kluczowe zagadnienia dotyczące tłumaczenia tekstów utworów wokalnych. Przekład dzieł operowych czy pieśniarskich uwikłany jest w szereg zależności związanych z materią muzyczną. Tłumacz, by stworzyć przekład spełniający wymogi tekstu przeznaczonego do śpiewania, musi jako tekst źródłowy traktować nie tylko tekst literacki, ale również warstwę muzyczną. Powinien także mieć on na względzie techniczne wymogi wykonania wokalnego. Do najważniejszych kwestii związanych z przekładem oper, pieśni i innych form wokalnych należą zgodność prozodii tekstu z przebiegiem frazy, dobór głosek oraz zagadnienia związane z odzwierciedleniem za pomocą środków muzycznych znaczenia śpiewanego tekstu. Podczas wykładu zaprezentowane zostaną przykłady z klasycznego repertuaru wokalnego, jak np. Dydony i Eneasza Henry’ego Purcella czy Czarodziejskiego fletu Wolfganga Amadeusza Mozarta. Ponadto w zarysie przedstawiony zostanie opis współpracy tłumacza i konsultanta muzycznego podczas pracy nad angielską wersją Czterech sonetów miłosnych Tadeusza Bairda skomponowanych do polskiego przekładu sonetów Williama Shakespeare’a autorstwa Macieja Słomczyńskiego.

„Inwitacje. Zaproszenia z kolekcji Muzeum Drukarstwa” wystawa prezentowana w siedzibie Oddziału od maja do listopada 2018 roku – to wybór najciekawszych spośród niemal 2000 obiektów.

Eksponowane zaproszenia obejmują przeróżne rodzaje i typy zaproszeń, określanych przez ich przeznaczenie, rolę jaką maja spełniać i styl. Od zaproszeń z  lat 50. XX w. dotyczących wydarzeń politycznych, społecznych, kulturalnych do współczesnych. Pokazujemy, jak zmieniała się grafika – jej przemiany na przestrzeni lat, jak również tematycznie – druki zaangażowane politycznie i propagandowo za czasów PRL, druki o tematyce związanej z drukarstwem i książką, rozwiązania graficzne i typograficzne z lat 50., 60.,70., 80., 90., 2000, a także autorskie - wyjątkowe, ciekawe graficznie; satyryczne, druki solidarnościowe, związane z historią Warszawy, o tematyce powstańczej, politycznej. Foldery i zaproszenia teatralne, zaproszenia na wystawy grafiki, malarstwa, zaproszenia na wystawy znanych autorów, zaproszenia na wystawy w muzeach, galeriach.

Wybrana przez nas część zaproszeń umieszczona będzie nie tylko na planszach za szybą, ale w szklanych, otwartych kubikach. Ten sposób eksponowania daje możliwość publiczności bezpośredniego kontaktu z zaproszeniami. Umożliwia zapoznanie się z treścią, układem graficznym i typograficznym – szczególnie ważne, gdy zaproszenia są dwustronne lub typu karnet, składanka.

Oddzielny fragment ekspozycji stanowią zaproszenia o tematyce niepodległościowej. Zaproszenia na kolejne rocznice odzyskania niepodległości – szczególnie tzw. okrągłe; na wydarzenia upamiętniające drogę do niepodległości, m. in. powstania listopadowe, wielkopolskie.

Podczas zwiedzania wystawy będzie można wykonać pamiątkowy druk specjalnie typog

Dokumenty prezentowane na wystawie "Czego nie mogliśmy wykrzyczeć światu" tworzą tzw. Podziemne Archiwum Getta Warszawy, którego inicjatorem był Emanuel Ringelblum, historyk i działacz społeczny. Powołał działającą w konspiracji grupę współpracowników (nazwali się Oneg Szabat, hebr. Radość Soboty) dokumentujących życie, a następnie śmierć getta Warszawy. Kiedy wiedzieli już, że getto zostanie zlikwidowane, a oni – wraz z innymi – wywiezieni do obozu Zagłady, zakopali dokumenty w piwnicy szkoły Borochowa przy ul. Nowolipki 68. Zapraszamy na oprowadzanie kuratorskie i warsztaty edukacyjne poświęcone twórcom i losom Podziemnego Archiwum Getta Warszawy. Wszystkich zainteresowanych prosimy o kontakt na: rezerwacja@jhi.pl. 

„Inwitacje. Zaproszenia z kolekcji Muzeum Drukarstwa” wystawa prezentowana w siedzibie Oddziału od maja do listopada 2018 roku – to wybór najciekawszych spośród niemal 2000 obiektów.

Eksponowane zaproszenia obejmują przeróżne rodzaje i typy zaproszeń, określanych przez ich przeznaczenie, rolę jaką maja spełniać i styl. Od zaproszeń z  lat 50. XX w. dotyczących wydarzeń politycznych, społecznych, kulturalnych do współczesnych. Pokazujemy, jak zmieniała się grafika – jej przemiany na przestrzeni lat, jak również tematycznie – druki zaangażowane politycznie i propagandowo za czasów PRL, druki o tematyce związanej z drukarstwem i książką, rozwiązania graficzne i typograficzne z lat 50., 60.,70., 80., 90., 2000, a także autorskie - wyjątkowe, ciekawe graficznie; satyryczne, druki solidarnościowe, związane z historią Warszawy, o tematyce powstańczej, politycznej. Foldery i zaproszenia teatralne, zaproszenia na wystawy grafiki, malarstwa, zaproszenia na wystawy znanych autorów, zaproszenia na wystawy w muzeach, galeriach.

Wybrana przez nas część zaproszeń umieszczona będzie nie tylko na planszach za szybą, ale w szklanych, otwartych kubikach. Ten sposób eksponowania daje możliwość publiczności bezpośredniego kontaktu z zaproszeniami. Umożliwia zapoznanie się z treścią, układem graficznym i typograficznym – szczególnie ważne, gdy zaproszenia są dwustronne lub typu karnet, składanka.

Oddzielny fragment ekspozycji stanowią zaproszenia o tematyce niepodległościowej. Zaproszenia na kolejne rocznice odzyskania niepodległości – szczególnie tzw. okrągłe; na wydarzenia upamiętniające drogę do niepodległości, m. in. powstania listopadowe, wielkopolskie.

Podczas zwiedzania wystawy będzie można wykonać pamiątkowy druk specjalnie typog

Technologia wpływała na literaturę od początku dziejów. Przykładem jest rewolucyjny wynalazek Johannesa Gutenberga - druk. Natomiast bardziej współczesnym przykładem technologii wpływającej na literaturę są komputery, Internet, a także współczesne strony internetowe należące do tzw. Sieci 2.0. Ukształtowanie się Sieci 2.0, czyli serwisów internetowych kładących nacisk na treść tworzoną przez użytkowników internetowych, otworzyło nowe możliwości przed autorami. Zaczęła powstawać literatura cyfrowa, która głównie się rozwinęła w anglojęzycznych krajach. Była ona błyskawicznie publikowana, interaktywna, niezależna i elastyczna; autor mógł korzystać z jakichkolwiek cech danej strony internetowej lub programu, aby stworzyć nietuzinkowy literacki eksperyment - czasem bardziej udany, a czasem mniej. Mimo wyzwań, autorzy nadal chętnie korzystają z nowych mediów i Sieci 2.0, aby stworzyć różne typy literatury cyfrowej. Niniejszy wykład przedstawi zarys trzech konkretnych typów literatury cyfrowej, a mianowicie: hiperfikcji, literatury współdzielonej oraz webkomiksów. Hiperfikcja opiera się na wykorzystaniu hiperłączy w celu stworzenia nielinearnej fabuły, a także umożliwienia czytelnikowi bezpośredniej interakcji z dziełem. Natomiast literatura współdzielona wykorzystuje natychmiastowość portali społecznościowych i systemów komentowania w Internecie, aby tworzyć dzieła wieloautorskie. Z kolei webkomiksy to komiksy tworzone i publikowane na stronach internetowych, wykorzystujące dźwięk, animację, elementy interaktywne i unikalne formaty, a także odnoszące się do niecodziennych tematów. Poza odniesieniem się do konkretnych przykładów, podczas wykładu zostanie również poruszona kwestia tego, co może oznaczać taka literacka twórczość dla przyszłości literatury w XXI wieku.

W inwentarzu spółgłosek angielskich są takie, których wymowa jest identyczna z odpowiednimi spółgłoskami polskimi. Niestety, nie jest to liczna grupa. Pozostałe spółgłoski angielskie albo w ogóle nie występują w języku polskim, albo są inaczej wymawiane (mają inne miejsce artykulacji). Uczeń świadomy tych różnic może pracować nad ulepszeniem swojej wymowy spółgłosek angielskich. Na spotkaniu uczestnicy dowiedzą się, jakie spółgłoski angielskie nie występują w języku polskim, jak powinno się je wymawiać oraz w jakich popularnych słowach angielskich można je znaleźć. Następnie zidentyfikujemy te spółgłoski, które na pierwszy rzut oka wyglądają tak samo, jak odpowiednie spółgłoski polskie, jednak inaczej brzmią. Postaramy się zdefiniować różnice w ich artykulacji i wykonamy proste ćwiczenia artykulacyjne, by osiągnąć prawidłową wymowę. Tu również pojawią się przykłady popularnych słów angielskich z tymi spółgłoskami. Spotkanie będzie przeplatane krótkimi filmikami. Zaprezentują one zabawne ćwiczenia i łamańce językowe, które można wykorzystać w nauce prawidłowej wymowy omawianych spółgłosek angielskich.

KLUB "KULTURA POPULARNA"

Apokaliptyczne powodzie, galaktyczne imperia i podejrzani obcy: rzecz o tym, jak science fiction nie mówi nic o przyszłości, a wszystko o teraźniejszości,

Pod koniec drugiej dekady XXI wieku science fiction to już nie tyle gatunek, co kultura sama w sobie. Jej szerokie spektrum obejmuje liczne konwencje, media i formy, zaś we współczesnej kulturze nie ma innego dyskursu, który tak konsekwentnie i dogłębnie skupia się na praktycznie wszystkich problemach, lękach i nadziejach naszego świata. Mimo to przez wiele osób science fiction jest wciąż postrzegana jako literatura lekka, łatwa i przyjemna, której głównym atutem jest ucieczka od codzienności. A tymczasem sf od zawsze traktuje o tu i teraz - tyle, że używa do tego repertuaru fantastycznych metafor. Galaktyczne imperia, cudowne wynalazki, postacie cyborgów i obcych nie przepowiadają, nie przewidują i nie planują - są stylistycznymi figurami, eksperymentami myślowymi, filozoficznymi narzędziami pozwalającymi na myślenie nieobarczone obowiązkiem prawdopodobieństwa. W czasie wykładu skupimy się na tym, co i jak science fiction mówi o szeroko rozumianej polityce: konfliktach społecznych, późnym kapitalizmie i zmianie klimatycznej. Omówimy, jak działają jej fantastyczne metafory oraz przyjrzymy się wybranym filmom, powieściom i komiksom. Czy faktycznie patrzą one śmiało w przyszłość? A może pod płaszczykiem futuryzmu przemycają anachroniczne myślenie o świecie i naszym w nim miejscu? Wykład wskaże, jak szukać odpowiedzi na te i inne pytania.

Skuteczny komunikat polityczny niemal z założenia buduje uproszczoną wizję świata, w której tylko nieliczne aspekty życia odgrywają istotną rolę. Aby zamknąć politycznego przeciwnika bądź wyborcę w tym uproszczonym świecie, twórca komunikatu często używa języka metaforycznego. Jeden polityk powie, że państwo to samochód, który potrzebuje sprawnego silnika i doświadczonego kierowcy, by wozić pasażerów - obywateli. Inny opisze państwo jako dom, w którym stereotypowa matka i ojciec reprezentują kolejno instytucje opieki społecznej i aparat przymusu. Siła obrazów zawartych w metaforach jest na tyle duża, że gdy dyskusja polityczna raz zostanie do nich sprowadzona, bardzo trudno jest ją przełamać. Nasz umysł naturalnie skłania się, by wykorzystać zawężoną logikę oddziałujących na nas metafor i w ten sposób uporządkować chaos politycznych realiów. Metafory są jednak zawsze otwarte na interpretacje, rządzą się więc własną dynamiką i mogą zostać wykorzystane przez wszystkich uczestników dyskusji, często na przekór ich pierwotnemu autorowi.

            Warsztaty poświęcone będą wykorzystaniu metafor w propagandzie i agitacji politycznej. Dowiemy się, jaki jest mechanizm działania metafory i jaka jest jej rola w budowaniu sensu wypowiedzi. Nauczymy się rozpoznawać metafory w kontekście politycznym i zobaczymy z czego wynika ich manipulacyjny potencjał. W trakcie warsztatów posłużymy się konkretnymi przykładami z politycznych kampanii, konferencji i debat. Wspólnie analizując wypowiedzi polityków, spróbujemy rozpoznać ich metafory i ocenić ich skuteczność. Na koniec zastanowimy się nad sposobami obrony przed manipulacją polityczną.

Wykład poświęcony jest wyborom 'słowa roku' w Polsce, a także m.in. w USA, Wielkiej Brytanii, we Francji, krajach bałtyckich, krajach niemieckojęzycznych. Wyjaśnienie i omówienie pojęcia kluczowości słowa i metody jej określania. Idea słowa charakteryzującego cały rok, zasady plebiscytów, porównanie wyborów i zwięzły komentarz.

Spotkanie rozpocznie krótki wykład wprowadzający uczestników w tajniki opracowywania tłumaczenia w formie napisów filmowych. Dalsza część będzie miała charakter warsztatowy – każdy z uczestników samodzielnie opracuje polskie tłumaczenie do krótkiego klipu filmowego w języku angielskim przy użyciu profesjonalnego programu do tworzenia napisów EZTitles.

W inwentarzu spółgłosek angielskich są takie, których wymowa jest identyczna z odpowiednimi spółgłoskami polskimi. Niestety, nie jest to liczna grupa. Pozostałe spółgłoski angielskie albo w ogóle nie występują w języku polskim, albo są inaczej wymawiane (mają inne miejsce artykulacji). Uczeń świadomy tych różnic może pracować nad ulepszeniem swojej wymowy spółgłosek angielskich. Na spotkaniu uczestnicy dowiedzą się, jakie spółgłoski angielskie nie występują w języku polskim, jak powinno się je wymawiać oraz w jakich popularnych słowach angielskich można je znaleźć. Następnie zidentyfikujemy te spółgłoski, które na pierwszy rzut oka wyglądają tak samo, jak odpowiednie spółgłoski polskie, jednak inaczej brzmią. Postaramy się zdefiniować różnice w ich artykulacji i wykonamy proste ćwiczenia artykulacyjne, by osiągnąć prawidłową wymowę. Tu również pojawią się przykłady popularnych słów angielskich z tymi spółgłoskami. Spotkanie będzie przeplatane krótkimi filmikami. Zaprezentują one zabawne ćwiczenia i łamańce językowe, które można wykorzystać w nauce prawidłowej wymowy omawianych spółgłosek angielskich.

Western jako gatunek filmowy ma w Europie historię niemal tak samo długą jak western amerykański, aczkolwiek – z wyjątkiem spektakularnego epizodu westernów spaghetti – objawił się jako zjawisko w ograniczonej skali. Obecnie westerny europejskie raczej sytuują się w niszy, ale jak na gatunek niszowy zaskakują rozmaitością form. Owe zróżnicowane formy oraz ich uzależnione od kontekstu znaczenia będą przedmiotem naszej dyskusji. Uczestnicy spotkania proszeni są o wcześniejsze obejrzenie następujących filmów: Wendeta (2016, reż. Martin Koolhoven), Mroczna dolina (2014, reż Andreas Prochaska), Aferim! (2015, reż. Radu Jude) i Pokot (2017, reż. Agnieszka Holland).

Warsztaty, podczas których uczestnicy poznają i przetrenują kilka prostych ćwiczeń oddechowych, które pozwolą poprawić warunki głosowe, mówić bez wysiłku i zmęczenia, brzmieć pięknie.

Dyskusja to uporządkowana wymiana myśli, zmierzająca do rozwiązania jakiegoś problemu: do ustalenia, jak się rzeczy mają – lub do przekonania kogoś, że rzeczy mają się tak, a nie inaczej. Z dyskusjami spotykamy się na każdym kroku – zarówno w nauce, w polityce, jak i w życiu codziennym. Nie każda jednak dyskusja spełnia wymogi logiczne i, jak się je nazywa, parlamentarne.

W części teoretycznej warsztatów powiemy o elementach i kryteriach dobrej dyskusji, a w szczególności o tym, jaki powinna mieć przebieg, jakimi argumentami wolno się w niej posługiwać i z kim w ogóle warto dyskutować. W części praktycznej uczestnicy zaaranżują dyskusję na wybrany temat, aby sprawdzić swoje umiejętności w tym zakresie i utrwalić wiedzę zdobytą w części teoretycznej.

Etyka jest zazwyczaj inspiracją i motorem prawa. Dzięki etycznym rozważaniom na temat prywatności odbiorców reklam mamy dziś RODO. Również względy etyczne powodują, że regulacjom prawnym podlegają np. takie reklamy, które wprowadzają w błąd. Logicznym jest więc, że aby kwestia ilości i wszędobylskości reklam zaczęła być regulowana w bardziej namacalny sposób, niezbędna jest refleksja etyczna na ten temat. To ona ma szansę dostarczyć legislatorom powodów do dalszego działania na korzyść odbiorców reklamy. Przyjrzymy się wspólnie, jakie względy etyczne przemawiają dziś za potrzebą regulacji ilościowego aspektu przekazu reklamowego, a więc co etyka mówi o negatywnym wpływie jaki ilość i wszędobylskość reklam wywiera na nasze funkcjonowanie.

Wykład będzie dotyczył problemu racjonalności w polityce. Odwołując się do kilku najbardziej popularnych obecnie doktryn politycznych (liberalizm, republikanizm, demokracja deliberatywna), omówione zostaną odmienne sposoby ujmowania przez nie racjonalności politycznej. Przedstawienie tego, na czym polega „racjonalność” na gruncie tych doktryn zostanie zaprezentowane w formie porównania odpowiedzi, jakich udzielają one m.in. na następujące pytania: czym powinna charakteryzować się racjonalna władza?; jak powinno wyglądać zestaw praw i obowiązków obywatelskich?; na czym polega sprawiedliwa relacja między władzą a obywatelami?; jakie normatywne racje stoją za określonymi rozwiązaniami ustrojowymi? itp. Dzięki takiemu zabiegowi będzie można odsłonić normatywne założenia stojące u podstaw „racjonalności politycznej” każdej z tych doktryn oraz pokazać konsekwencje z nich wynikające. Co więcej, wzajemnie porównanie ze sobą odmiennych modeli racjonalności pozwoli na bardziej wyraziste ujawnienie istniejących między nimi podobieństw i różnic.

Czym jest norma w życiu społecznym i indywidualnym? Skąd wiemy, co jest normalne, a co wręcz przeciwnie?  Tomasz Stawiszyński porozmawia o tym z prof. Małgorzatą Jacyno z Instytutu Socjologii UW.

Mieszanie się języka rosyjskiego oraz ukraińskiego  spowodowało utworzenie nowego socjolektu mieszanego, nazywanego surżykiem. Chodzi o sztuczne połączenie obu języków bez zachowania jakiejkolwiek normy. Obecnie ukraińskie społeczeństwo coraz rzadziej przyznaje się do posługiwania się surżykiem, chociaż w momencie zmiany kodów z rosyjskiego na ukraiński, mowa owych osób często przypomina surżyk. Język ukraiński zyskał status języka państwowego dopiero po odzyskaniu niepodległości przez Ukrainę. Przez kolejne lata, aż do początku Rewolucji Godności jest językiem użytkowym najczęściej na zachodzie Ukrainy, natomiast w Kijowie i reszcie państwa pełni funkcję symboliczno-dekoratywną, a językiem użytkowym pozostaje język rosyjski. Za czasów Janukowycza w życie została wprowadzona ustawa Kolisniczenka-Kiwałowa, która zakładała możliwość nadania statusu języka regionalnego innemu językowi. Ponad dziesięć obwodów Ukrainy ustawodawczo wprowadziło język rosyjski jako język regionalny, co miało negatywny wpływ na kształtowanie się języka ukraińskiego. Po Rewolucji Godności zwiększa się liczba migrantów z Ukrainy do Polski, którzy przyjeżdżają często ze swoimi rodzinami i mają zamiar osiedlić się w Polsce na stałe. Obecność języka ukraińskiego w polskich miastach staje się coraz bardziej widoczna. Język ukraiński dopiero teraz zaczyna funkcjonować jako język państwowy i urzędowy i zaczyna być popularny w świecie. Szanse i zagrożenia dla rozwijającego się języka ukraińskiego będą swoistą konkluzją naszego spotkania.

W trakcie spotkania będziemy analizować przykłady argumentów z analogii. Będziemy starali się znaleźć ich słabe punkty lub je wzmocnić.

.