Gra w literaturę? O komputerowej adaptacji W osiemdziesiąt dni dookoła świata Juliusza Verne’a

Twórcy gier wideo nie stronią od książek. Swoich komputerowych adaptacji doczekały się nie tylko utwory korzystające z konwencji literatury popularnej (np. książki Sapkowskiego, Tolkiena, Lovecrafta czy Poego), ale także te, które, przynajmniej współcześnie, umieszcza się w kręgu kultury wysokiej (np. Boska komedia, Jądro ciemności czy Szekspirowski Hamlet). Co jednak znaczy stwierdzenie, że gra jest oparta na literaturze? W moim wystąpieniu będę próbował ukazać problematyczność kwestii komputerowych adaptacji literatury na podstawie gry 80 Days opartej na powieści Juliusza Verne’a. Mimo że 80 Days to gra w głównej mierze tekstowa, a więc bardzo zbliżona do medium literatury, sam fakt jej interaktywności oddala ją od literackiego pierwowzoru. Powieść dotyczy podróży dookoła świata: celem zakładu Fileasa Fogga jest udowodnienie, że można okrążyć ziemię według ścisłego harmonogramu, spędzając czas głównie w środkach transportu, w izolacji od lokalnych kultur i wszelkich niedogodności, ponieważ świat został opanowany, zuniformizowany i opisany przy pomocy matematycznych kategorii; W 80 dni… to w dużym stopniu satyra na industrializm i brytyjski imperializm. Jak oddać ten wymiar satyryczny w grze, gdzie gracz musi podróżować przez świat, a więc planować własną trasę, wchodzić w interakcję z jak największą liczbą postaci i eksplorować różne miejsca w celu zdobycia środków czy informacji? Czy różnorodność, którą muszą zapewnić twórcy gry, nie przeczy utworowi? Być może tylko książki, które same skupiają się na tworzeniu własnego uniwersum, takie jak Wiedźmin czy Władca Pierścieni, stanowią dobry materiał na grę? Jak widać odpowiedź na pytanie, czy faktycznie można grać w literaturę, nie jest łatwa.