Nauka w Tybecie: dziesięć działów nauki a życie w klasztorach buddyjskich

Upowszechnienie buddyzmu w Tybecie w VII w. zaowocowało fundowaniem klasztorów, które stały się ośrodkami religii i nauki. Początki były skromne, pierwszy klasztor powstał ok. 779 r. w Samje i wyświęcono w nim siedmiu mnichów. Rozwój buddyzmu wspierany był jednak przez kolejnych królów i klasztory mogły liczyć na nadania ziemi wraz z poddanymi i bogatymi darami oraz wyłączeniem z opodatkowania. Mnisi nie podlegali świeckiej jurysdykcji i mogli poświecić się doskonaleniu duchowemu. 

W zakresie życia klasztornego Tybetańczycy skorzystali z indyjskich wzorów: reguły klasztornej mulasarwastiwadinów i organizacji nauki uniwersytetów buddyjskich, z najsłynniejszym w Nalandzie. W Tybecie uformowało się ostatecznie kilka tradycji nauczania buddyzmu i związanych z nim nauk. Wykład omówi jak zastosowany został indyjski podział nauki na dziesięć działów i jak funkcjonowały klasztory buddyjskie w tradycyjnym Tybecie.