Buddyjskie uniwersytety w Indiach klasycznych (400-1200)

Półtora tysiąca lat temu w indyjskiej Nalandzie, najstarszej międzynarodowej uczelni na świecie, zegar wodny odmierzał czas, a bębny oznajmiały rozpoczęcie bloków zajęć z takich dziedzin, jak matematyka, astronomia, medycyna czy architektura. Sława uniwersytetu stanowiącego część wielkiego klasztornego kompleksu przyciągała studentów/tki z całego subkontynentu indyjskiego, a także z Tybetu, Chin czy dalekiej Japonii. Tylko co czwarta osoba pomyślnie przechodziła proces rekrutacji, by rozpocząć wolne od opłat trzyletnie studia pod okiem mniszej kadry tworzonej przez wielkie osobistości intelektualnej sceny klasycznych Indii, w tym słynnego logika Dharmakirtiego (który ubolewał, że nikt go rozumie). W związku z tym, że uniwersytetem zarządzała buddyjska sangha, Nalanda była uczelnią otwartą nie tylko dla mężczyzn – i nie tylko dla buddystów. Z drugiej strony, będąc częścią kompleksu klasztornego, Nalanda wymagała od podejmujących studia, że będą podążali za surową dyscypliną monastyczną. A jak było w praktyce? Co odnajdujemy dziś w ruinach potężnego kompleksu? Jak wyglądało życie w murach tego i innych buddyjskich uniwersytetów w Indiach? Niniejsze wystąpienie poprowadzi słuchaczy od buddyjskiej idei powszechności edukacji przez rozwój wielkich uczelni aż do upadku ich i samego buddyzmu w Indiach w okolicach 1200 r.