Nauka i filozofia w dawnej Persji
W referacie o nauce i filozofii w dawnej Persji konieczne będzie przyjrzenie się źródłom, z których czerpiemy informacje. Niestety, zachowane informacje źródłowe są skąpe, w związku z czym trzeba sięgnąć do danych pochodzących spoza Iranu, z epok późniejszych oraz posłużyć się analogią. Zatem niektóre stwierdzenia w tym zakresie będą jedynie hipotezami.
Z filozofią wiąże się też rozpowszechniona w świecie starożytności klasycznej opinia o Persji jako kolebce mądrości i krainie filozofów. Stereotyp taki znajdujemy na przykład w Żywocie Plotyna, gdzie mowa o jego chęci poznania filozofii, którą uprawiali Persowie. Neoplatonizm zawędrował do Persji najpóźniej w VI wieku, kiedy Justynian Wielki zamknął ateńską Akademię Platońską i niektórzy z jej wykładowców przenieśli się do Iranu na zaproszenia króla perskiego.
Ślady uprawiania medycyny znajdujemy już w najstarszym zabytku piśmiennictwa irańskiego – w zbiorze świętych tekstów starożytnej religii, zwanym Awestą. W późniejszych epokach, zwłaszcza w epoce Sasanidów (III-VII w.), medycyna była przedmiotem studiów i praktyki licznych lekarzy.
Astronomia była uprawiana jako nauka służebna astrologii, która cieszyła się estymą wśród elit, w związku z czym miała początkowo charakter utylitarny. Dopracowała się jednak własnej terminologii i metod obserwacji, czego świadectwem jest tradycja sporządzania tablic astronomicznych, zwanych zig oraz wiele wzmianek o astronomii w tekstach. Geografia do pewnego stopnia była związana z astronomią, jednak miała głównie charakter opisowy i bazowała na tradycyjnym, choć oryginalnym irańskim podziale świata na obszary geopolityczne oraz na danych pragmatycznych pochodzących z obserwacji otaczającej rzeczywistości.
Pod koniec panowania dynastii Sasanidów istniała oficjalna historiografia państwowa w postaci kroniki królów perskich od legendarnych początków do VII wieku, która dochowała się do naszych czasów w obszernych streszczeniach i dokonywanych w epoce wczesnego islamu w językach arabskim i perskim.
Prawo przeszło w dawnej Persji istotną ewolucję od regulacji opartych na dogmatach religii po rozwinięty system prawa odrębnego od wyznania. Mamy świadectwa tekstowe w postaci orzeczeń, transkryptów przesłuchań świadków, pism procesowych, interpretacji i opisów spraw sądowych.
Architektura i urbanistyka, muzyka, język i gramatyka, szkolnictwo – to także dziedziny rozwijające się w dawnej Persji.
