Klub

W XVII i XVIII w. włoskie słowo pasticcio (pasztet, przekładaniec) odnosiło się do kuchni, a dokładnie do arystokratycznej haute cuisine. Pasticcio oznaczało danie przygotowane z najlepszych składników, z których powstawała potrawa o spektakularnym kształcie, np. serca, orła czy gwiazdy. Taki kulinarny popis szefa kuchni, serwowano potem podczas arystokratycznych uczt. Z kuchni termin pasticcio przewędrował do muzyki operowej. Miało to miejsce ok. 1725 we Florencji, kiedy to niemiecki muzyk Johann Joachim Quantz, użył go po raz pierwszy dla określenia opery, złożonej z arii i recytatywów różnych kompozytorów (tak jak kulinarne pasticcio tworzone z wybornych składników). Taka praktyka znana była we Włoszech wcześniej, ale rozpowszechniła się w latach 30. i z powodzeniem trwała przez cały wiek XVIII.

Z punktu widzenia późniejszego rozumienia dzieła muzycznego pasticcio postrzegane jest jako gorsze od tego, które stworzył jeden kompozytor. Jednak w XVIII w. publiczność traktowała pasticcia na równi z nowymi operami będącymi wytworem jednego muzyka, a nierzadko uważała je za lepsze, bo składały się z najbardziej lubianych i cenionych numerów muzycznych. Pasticcio to zatem opera poważna (opera seria) lub komiczna (opera buffa) powstała z różnych utworów wielu kompozytorów lub w oparciu o różne źródła, zaadaptowana do nowego lub już istniejącego libretta. W XVIII w. najczęściej wykorzystywano w tym celu libretta Pietra Metastasia lub Carla Goldoniego. Wielu wybitnych kompozytorów jak Händel, Vivaldi, Hasse, Gluck czy Haydn bez żadnych uprzedzeń tworzyło znakomite dzieła w tym gatunku. Podczas spotkania muzykolodzy z Instytutu Muzykologii UW, członkowie polsko-niemieckiego grantu przedstawią w jaki sposób w XVIII w.. przygotowywano atrakcyjną operę czyli pasticcio!

Życiorys Ireny Sendlerowej, najbardziej rozpoznawanej polskiej Sprawiedliwej, wymyka się schematycznym opisom, a jej osobowość i życiowe decyzje, a szczególnie ich powojenna recepcja wzbudzają skrajne emocje. Spacer edukacyjny będzie okazją przybliżenia jej biografii, zrozumienia źródeł postawy moralnej i motywacji podczas ratowania dzieci z warszawskiego getta. Poznamy miejsca związane z ucieczkami z getta oraz ich dramatyczne okoliczności, a także postaci nieznanych szerzej bohaterów – współpracowników Ireny Sendlerowej.

Spacer przybliży uczestnikom historię warszawskiego getta, codzienne problemy jego mieszkańców i tragiczny finał społeczności warszawskich Żydów. Zobaczymy pozostałe jeszcze ulice, kamienice i place, a wyobrazimy sobie i obejrzymy na zdjęciach to, czego zobaczyć już nie można. Każdy punkt spaceru to opowieść o ludziach uwięzionych w dzielnicy zamkniętej, ich zmaganiach z trudnościami każdego spędzonego tu dnia, decyzjach i wyborach. Uczestnicy spaceru dowiedzą się, jak w getcie szmuglowano żywność, jaką sztukę można było obejrzeć w Teatrze Femina i dlaczego w dzielnicy żydowskiej znalazły się trzy kościoły rzymsko-katolickie. 

Puszcza Białowieska, ostatni naturalny las nizinnej Europy, jest prawdziwym laboratorium badawczym. Na kanwie prowadzonych tu badań powstały tysiące publikacji z zakresu nauk przyrodniczych. Podczas tego spotkania spojrzymy na Puszczę, a właściwie jej region, z innej perspektywy. Zadamy pytanie o to, jak tak wyjątkowy status przyrodniczy przekłada się na szanse i bariery dla zrównoważonego rozwoju lokalnego. Jaki jest status społeczno-ekonomiczny regionu i na ile można wiązać go z ewoluującym reżimem ochronnym? Jaka jest gospodarcza podstawa regionu obecnie i jakie są perspektywy zmiany tej sytuacji? Czy rosnąca świadomość znaczenia ochrony środowiska przekłada się na nowe szanse rozwoju dla regionu? Spotkanie będzie miało formę prezentacji połączonej z dyskusją. Punktem wyjścia do rozmowy będzie zarówno analiza wskaźników społeczno-ekonomicznych, jak i wnioski z obserwacji uczestniczącej w procesie negocjowania wizji rozwoju lokalnego. Prowadzący spotkanie jest współautorem eksperckiej propozycji objęcia całej Puszczy Białowieskiej Parkiem Narodowym, która ukazała się w listopadzie 2018 r. pod tytułem "Park Narodowy Puszczy Białowieskiej – ochrona przyrody i rozwój lokalnych społeczności".

Podczas warsztatów inspirowanych kilkuletnimi badaniami relacji łączących ludzi i rośliny na Podolu wschodnim, poznamy rośliny zajmujące ważne miejsce w spiżarniach i domowych apteczkach mieszkańców środkowej Ukrainy. Dowiemy się co wpływa na to, że zbieranie i posiadanie dzikich roślin leczniczych i jadalnych we własnym domu i obejściu jest dla ludzi bardzo ważne. Przyjrzymy się relacjom kilku osób z ważnymi dla nich roślinami. Poznamy ludzko-roślinne historie: robinii akacjowej, pięciornika srebrzystego, babki większej, czy ostropestu plamistego. Postaramy się zrozumieć jak wpływają lokalne i globalne czynniki na kształtowanie się wiedzy o roślinach i praktyk z nimi związanych. Ponadto, poszukamy niektórych z tych roślin w pobliskim parku oraz skosztujemy ziołowych naparów przygotowanych według przepisów mieszkanek i mieszkańców Podola wschodniego.

Uwaga: zapraszamy z własnym kubkiem.

Celem panelu jest dyskusja nad skutkami unii lubelskiej 1569 r. Z perspektywy blisko 500 lat, prelegenci podejmą wątek wyobrażeń o polonizacji narodów  wchodzących w skład I Rzeczypospolitej jako przejawu polskiego „imperializmu kulturowego”, zwrócą uwagę na polityczne aspekty unii i jej wpływ na kształt Rzeczyposolitej Obojga Narodów. Zastanowią się także nad rolą unii widzianą z perspektywy wspólnot niechrześcijańskich (Żydzi). Debata, w której wezmą udział wybitni znawcy dziejów I Rzeczypospolitej, prowadzący badania w zakresie jej politycznych i kulturowych losów, ma za zadanie rozpatrzenie utartych mitów i schematów w postrzeganiu wspólnej przeszłości Polski i Litwy. NArosłe przez dziesieciolecia stereotypy i krzywdzace czasem oceny będę zweryfikowane i ponownie rozpatrzone w gronie wybitnych znawców tematyki.