Feminatywy w polskim dyskursie parlamentarnym

Feminatywy, czyli nazwy żeńskie, w języku polskim (podobnie jak w innych językach słowiańskich) są tworzone systemowo. Ich losy na przestrzeni wieków były zmienne;  od kilku lat zauważalne jest ożywienie w stosowaniu w tekstach feminatywnych nazw pospolitych. Jako jeden z argumentów za posługiwaniem się feminatywami podawana jest ich powszechność w przedwojennej polszczyźnie. Zasobem, który obecnie pozwala śledzić użycia polszczyzny po odzyskaniu niepodległości jest Korpus Dyskursu Parlamentarnego (KDP; https://kdp.nlp.ipipan.waw.pl/).

Zawiera on teksty z posiedzeń plenarnych i innych posiedzeń od roku 1919 do czasów obecnych, umożliwia więc śledzenie zmian językowych na przestrzeni czasu. Jego cenną cechą jest też olbrzymia liczba wypowiedzi mówionych.

Na wstępie scharakteryzuję feminatywy jako klasę wyrazów pochodnych i przedstawię ich użycia w tekstach do początku XX w. Następnie krótko przedstawię metody badań korpusowych. Zasadniczą część wystąpienia poświęcę feminatywom  w KDP; oprócz danych ilościowych, omówię je pod względem budowy, przynależności do pól znaczeniowych, cech gramatycznych typowych połączeń (np. w użyciach adresatywnych i opisowych) i charakterystyki ich użytkowników (płeć, reprezentowana opcja polityczna). Na koniec dane z KDP zestawię z innymi korpusami polszczyzny ostatniego stulecia (Narodowy Korpus Języka Polskiego, MonCo, Chronopress).