ODWOŁANE_Biblijna alegoryzacja w ujęciu dwóch egzegetów z Aleksandrii: Filona i Orygenesa

Myśli żydowska i chrześcijańska powiązane są ze sobą tekstem Pisma Świętego. Biblia Hebrajska kanonizowała Pieśń nad pieśniami za sprawą rabbiego Akiby, który dostrzegł przenośne znaczenie w tym, z pozoru erotycznym, poemacie. Wejście do pism natchnionych było możliwe dzięki alegoryzacji, toteż żydowscy i chrześcijańscy egzegeci trudzili się nad przedstawieniem metaforycznej interpretacji utworu, w którym ani razu nie pojawia się bezpośrednio imię Boga. Jeśli Stwórcę z łatwością można odnaleźć pod postacią Oblubieńca, w czym zgodne są oba wyznania, to za Oblubienicą jedni widzą naród wybrany, zaś inni Kościół. Egzegeza mistyczna przywraca jedność interpretacji: tutaj Oblubienicą jest dusza, szukająca miłosnego zjednoczenia z Bogiem Oblubieńcem. Bóg kochający Izrael, Kościół, czy duszę  jest podstawą późniejszych interpretacji, a w nich przenikają się myśl żydowska z chrześcijańską. Łączy je fascynacja językiem hebrajskim, a chrześcijańscy teologowie czerpią z prac starszych braci idee i metody interpretacyjne. Te ostatnie – rozwijane na dwóch różnych drogach –  połączyły się w Aleksandrii w myśli żydowskiej Filona i jego chrześcijańskiego spadkobiercy Orygenesa. Odczyt Pieśni to dzieje przenikania się tradycji, a linia graniczna oddzielająca obie religie zamazuje się w zderzeniu z tajemniczym tekstem, który głosi zwycięstwo miłości.