Nieoczywiste formy solidarności: czyn społeczny i entuzjazm pracy w perspektywie antropologicznej

W moim wykładzie skupię się na żywiołowych procesach samoorganizacji, pracy i różnych formach czynu społecznego, które pojawiały się początkowo w socjalistycznych przestrzeniach Europy środkowo-wschodniej, a także w socjalistycznej Mongolii. W obydwu przypadkach wskazuję na istnienie kulturowej ciągłości tych lokalnych współdziałaniach. Będę wskazywał na wspólne budowanie budynków publicznych na wsi, na lokalne budowy szkół ‘tysiąclatek’ w całej Polsce, budowy kościołów w Polsce lat 80. i połączę je w tym wykładzie z podobną żywiołową ideą budowy dróg, szkół, organizacją zawodów i lokalnych świat w Mongolii, w społecznościach niegdyś pasterskich. Na południowych stokach Ałtaju, jak pokażę, Mongołowie działają według własnych pasterskich idiomów współpracy i budują idee rozwojowe zanurzone w mongolskiej, współczesnej duchowości. Podobnie we współczesnej centralnej Polsce można znaleźć historie współdziałania, związane z wspólnym budowaniem, konstruowaniem i wyposażaniem świetlic, remiz i innych budynków, umocowanych w skomplikowanych mechanizmach umacniania wspólnoty.