Wydział Lingwistyki Stosowanej

Obecnie zyski wiodących producentów gier wideo są wyższe, niż te w innych branżach rozrywki, takich jak muzyka czy film. Sukces ten nie byłby możliwy bez tworzenia, dystrybucji i promocji gier na wielu różnych rynkach. Proces taki jest przez graczy nazywany tłumaczeniem, podczas gdy w branży gier wideo używane jest określenie „lokalizacja”. W trakcie spotkania uczestnicy dowiedzą się nie tylko tego, skąd wzięła się taka nazwa, ale również poznają jej części składowe. Działania ukierunkowane na stworzenie nowych wersji językowych gier obejmują bowiem nie tylko przetłumaczenie elementów językowych tworzących daną grę, ale również modyfikacje warstwy graficznej, dźwiękowej czy nawet fabularnej oraz materiałów promocyjnych i strategii marketingowej. Spotkanie będzie okraszone licznymi przykładami takich rozwiązań nie tylko w lokalizacjach z języka polskiego i na język polski, ale również dotyczącymi innych języków, regionów i kultur.

Muzyka i język charakteryzują się określoną strukturą, posiadają rytm oraz oparte są na zbiorze zasad. Obydwa systemy zależą też od przetwarzania neuronowego w obrębie kory słuchowej. Chociaż organizacja struktur dźwiękowych w muzyce nie może być porównywana w stosunku jeden do jednego z hierarchią jednostek w języku, to wykorzystanie podobieństw może okazać się pomocne na zajęciach języków obcych. Muzyka nie jest w dostatecznym stopniu wykorzystywana na zajęciach językowych, a jej wartość edukacyjna jest niedoceniania. Pierwszy powód determinują, często nieuzasadnione, obawy nauczycieli co do poprawności warstwy leksykalnej, na przykład w piosenkach. . Drugi argument jest niejednokrotnie podnoszony w kontekście ograniczonego czasu przeznaczonego na zajęcia i braku przekonania, czy ten cenny czas powinien być przeznaczony na wykorzystanie muzyki –narzędzia dydaktycznego, co do wartości którego nauczyciele nie mają pełnego przekonania. Z pomocą mogą przyjść badania neurolingwistyczne i neurokognitywne, którym przyjrzymy się podczas wykładu interaktywnego i postaramy się przełożyć ich wyniki na praktykę językową.

Imiesłowy w języku polskim mają praktyczne zastosowanie. Imiesłowy przysłówkowe nie tylko pozwalają wskazać następstwo czasowe, ale też zastosowanie konstrukcji z imiesłowowym równoważnikiem zdania pozwala często uniknąć błędów stylistycznych polegających na powtórzeniu tych samych konstrukcji składniowych. Pomimo niewątpliwie ważnych zastosowań praktycznych zdarza się, że wykorzystanie imiesłów wzbudza wątpliwości użytkowników języka, szczególnie na etapie edukacji w szkole podstawowej. W ramach lekcji zostanie przedstawiony podział imiesłowów, sposób ich tworzenia a także funkcjonalne wykorzystanie z uwzględnieniem typów zadań pojawiających się na egzaminie ósmoklasisty.

Warsztat obejmuję rozwój interkulturowej kompetencji komunikacyjnej, na którym uczestnicy będą zachęcani do odkrywania różnorodności kulturowej i językowej w celu zdobywania nowych umiejętności językowych i pogłębiania zrozumienia międzykulturowego. Jedną z kluczowych korzyści płynących z nauki języka angielskiego w ten sposób jest to, że zapewnia ona uczniom szerszy wgląd w bogatą różnorodność, która istnieje w anglojęzycznych krajach.

Cezurą we współczesnej literaturze białoruskiej są lata 90. XX wieku i rozwiązanie ZSRR. Wówczas bowiem na scenie literackiej spotkali się przedstawicieli wielu pokoleń o różnych poglądach, co do kształtu nowej literatury. Na przestrzeni ostatnich 30 lat w twórczości białoruskich autorów pojawiały się motywy typowe dla nurtów europejskich jak np. tematyka przestrzeni, feminizm czy rewizja okresu przełomu. Niewątpliwie obecne uwarunkowania społeczno-polityczne Białorusi skłaniają do ożywionej dyskusji nie tylko w sferze publicznej, ale także są jednym z tematów literatury, tak o charakterze wspomnieniowym, jak i beletrystycznym.  Sfałszowane wybory na prezydenta w 2020 r. i brutalnie stłumione protesty są jednym z motywów w literaturze ostatnich trzech lat. Należy jednak podkreślić, że utwory podejmujące aktualne problemy społeczno-polityczne są wydawane poza granicami Białorusi jak np. książki Bacharewicza. W ojczyźnie autora niektóre są już zakazane. Obecna sytuacja na Białorusi w tym zaostrzone represje przeciwko osobom krytykującym reżim, a także obrońcom praw człowieka, brak wolności słowa i stale rosnąca liczba więźniów politycznych jak i emigrantów budzą niepokój i skłaniają do dyskusji na temat perspektyw białoruskiej twórczości.

Rosyjskie i ukraińskie rosyjskojęzyczne media rozrywkowe po rozpadzie ZSRR rozwijały się i funkcjonowały w środowisku wolnorynkowym Rosji i Ukrainy, konkurując o widzów rosyjskojęzycznych z terenów dawnego ZSRR. Istotne w całym procesie produkcyjnym były i są nie tyle przygotowywane materiały ale związki pomiędzy poszczególnymi artystami. Oczywiście treści, szczególnie w rosyjskich mediach są coraz mocniej uzależnione od zaleceń propagandowych.

Do momentu stworzenia osobnej ligi kabaretów studenckich na Ukrainie większość artystów wywodziła się z tzw. "Ligi KWN", stworzonej w ZSRR w latach 60-tych XX wieku. Co ciekawe, artyści pozostawali w stałych kontaktach i dopiero zajęcie Krymu, Doniecka i Ługanska, a szczególnie "operacja specjalna" na Ukrainie wymusiła polaryzację światopoglądową tego środowiska. Przy czym świat polityki, kultury, mediów i celebrytów pozostaje ze sobą dalej w kontakcie, natomiast zaogniony w 2021 roku wymagał podjęcia od artystów decyzji zawodowych i prywatnych, których konsekwencje będą jeszcze odczuwać przez wiele lat.

Znajomość genezy i stanu obecnego rynku rosyjskojęzycznych mediów rozrywkowych stanowi ważny element wiedzy o społeczeństwie i kulturze Rosji i Ukrainy. Pozwoli także na świadome weryfikowanie informacji płynących ze świata tych mediów i zrozumienia wielu procesów polityczno-społecznych.

Hipoteza "sześciu stopni oddalenia" znajomych w tej sieci znajduje tu potwierdzenie, przy czym prezydent Ukrainy (jako były uczestnik ligi KWN) osobiście zna swoich obecnych oponentów, z którymi wcześniej współpracował. A czy hipoteza powiązań znajomych w sieci dotyczy także uczestników - sprawdzimy.

Cykl dwóch spotkań – wykładów z prezentacjami multimedialnymi – daje odpowiedź na pytania: gdzie, kto i jak uczył się w dawnych czasach języka polskiego jako obcego? Określenie „dawne czasy” oznacza wieki XVI-XVIII, kiedy uczniami byli głównie Niemcy, oraz wiek XIX, gdy polszczyznę przyswajała ludność wschodniosłowiańska. Uwaga zostanie poświęcona lektorom, metodom i materiałom dydaktycznym oraz motywacji uczenia się.

Na pierwszym spotkaniu zostaną przedstawione ośrodki edukacyjne w Berlinie oraz w miastach z ludnością niemiecką, które obecnie znajdują się w granicach Polski (Wrocław, Gdańsk, Toruń, Elbląg).

Drugie spotkanie jest poświęcone ośrodkom kulturalnym na ziemiach rosyjskich (Moskwa, Petersburg) i ukraińskich (Charków).   

Spotkania staną się pretekstem do porównania języka polskiego z językami naszych sąsiadów oraz porównania dawnych i współczesnych lekcji języka obcego, w tym odpowiedzi na szereg dodatkowych pytań i przywołania licznych ciekawostek:

- dlaczego warto było uczyć się języka polskiego?

- dla kogo i dlaczego język polski jest łatwiejszy, a dla kogo trudniejszy?

- co to jest interferencja językowa?

- co jest germanizmem w języku polskim i co jest polonizmem w języku niemieckim?

- co jest rusycyzmem w języku polskim i co jest polonizmem w języku rosyjskim?

- kto był autorem pierwszego słownika języka polskiego?

- jak wyglądały dawne podręczniki języka polskiego?

- czy uczniowie byli tłumaczami?

Cykl dwóch spotkań – wykładów z prezentacjami multimedialnymi – daje odpowiedź na pytania: gdzie, kto i jak uczył się w dawnych czasach języka polskiego jako obcego? Określenie „dawne czasy” oznacza wieki XVI-XVIII, kiedy uczniami byli głównie Niemcy, oraz wiek XIX, gdy polszczyznę przyswajała ludność wschodniosłowiańska. Uwaga zostanie poświęcona lektorom, metodom i materiałom dydaktycznym oraz motywacji uczenia się.

Na pierwszym spotkaniu zostaną przedstawione ośrodki edukacyjne w Berlinie oraz w miastach z ludnością niemiecką, które obecnie znajdują się w granicach Polski (Wrocław, Gdańsk, Toruń, Elbląg).

Drugie spotkanie jest poświęcone ośrodkom kulturalnym na ziemiach rosyjskich (Moskwa, Petersburg) i ukraińskich (Charków).   

Spotkania staną się pretekstem do porównania języka polskiego z językami naszych sąsiadów oraz porównania dawnych i współczesnych lekcji języka obcego, w tym odpowiedzi na szereg dodatkowych pytań i przywołania licznych ciekawostek:

- dlaczego warto było uczyć się języka polskiego?

- dla kogo i dlaczego język polski jest łatwiejszy, a dla kogo trudniejszy?

- co to jest interferencja językowa?

- co jest germanizmem w języku polskim i co jest polonizmem w języku niemieckim?

- co jest rusycyzmem w języku polskim i co jest polonizmem w języku rosyjskim?

- kto był autorem pierwszego słownika języka polskiego?

- jak wyglądały dawne podręczniki języka polskiego?

- czy uczniowie byli tłumaczami?

Makbet Williama Szekspira jest jedną z najsłynniejszych tragedii angielskiego dramatopisarza, regularnie przenoszoną w różnej formie na ekrany kin i telewizji. Jest też doskonałym przykładem tego, jak wielorakie artystyczne wizje autorów szekspirowskich adaptacji oraz ich interpretacje wydarzeń i postaci przedstawionych w oryginalnych sztukach pozwalają rozszerzyć przekaz każdej z nich o dodatkowe wątki, elementy i konteksty, trafiając tym samym do kolejnych pokoleń odbiorców. Podczas wykładu uczestnicy będą mogli zapoznać się ze sposobami tworzenia adaptacji dzieł scenicznych na potrzeby innego medium, jak np. filmu, telewizji czy animacji oraz w jaki sposób i w jakim celu dana wizja reżysera modyfikuje lub odwraca znaczenia obecne w oryginalnym tekście sztuki. Na przykładach analizowanych adaptacji szekspirowskich uczestnicy poznają techniki i rozwiązania stosowane przez twórców w trakcie dostosowywania dzieła scenicznego do nowej formy przekazu oraz wprowadzania ich własnej wizji i interpretacji oryginalnego tekstu. Przybliżone będą też wybrane konwencje i techniki adaptacyjne, np. transpozycja czy amplifikacja, formy ich zastosowania oraz efekty interpretacyjne. Przedstawione będą też konsekwencje takich ingerencji, zarówno pozytywnie jak i negatywnie wpływające na oryginalny przekaz dzieła.

Nasze spotkanie składa się z 2 części: krótkiego wykładu w formie prezentacji i warsztatów językowych.

Opowiemy o wspólnym słowiańskim pochodzeniu języka ukraińskiego i polskiego, a także o historyczno-kulturowym kontekście wzajemnych kontaktów. Przybliżymy charakter polsko-ukraińskich wpływów językowych, wrócimy też uwagę na najważniejsze podobieństwa i różnice między językiem ukraińskim i polskim.

Powiemy, które z cech językowych pomagają w nauce języka ukraińskiego, a które mogą okazać się „fałszywymi przyjaciółmi”.

Warsztaty posłużą zapoznaniu z alfabetem cyrylickim i nabyciu umiejętności zapisu swoich imion, nazwisk oraz miejsc zamieszkania po ukraińsku. Nauczymy też naszych słuchaczy podstawowych zwrotów grzecznościowych w języku ukraińskim.