Wydział Neofilologii

Zajęcia będą miały formę konwersatorium: prowadzący krótko wprowadzi w temat i zaprezentuje wybrane przykłady argumentów z przestrzeni publicznej – m.in. wypowiedzi polityków, dziennikarzy czy aktywistów – a następnie uczestnicy wspólnie spróbują je omówić, tworząc między innymi kontrargumenty.

Zajęcia są otwarte dla wszystkich zainteresowanych kulturą języka, debatą publiczną i sztuką argumentacji. Zapraszamy szczególnie uczniów szkół średnich ciekawych, jak działa język w praktyce społecznej – i jak dzięki temu lepiej go rozumieć i używać.

22 września o godzinie 15:00 odbędzie się mecz towarzyski w którym komiks portugalski zmierzy się z komiksem peruwiańskim. Komiks portugalski dał się już poznać polskim kibicom sceny komiksowej tytułami takimi jak Kasumai Davida Camposa, Ptaśka Joany Estreli, Salazar. Teraz, i w godzinie jego śmierci duetu J. P. Cotrim / M. Rocha, czy Ballada dla Sophie F. Melo i J. Cavii, i zdążył zdobyć zagorzałych kibiców. Komiks peruwiański jest w Polsce zupełnie nieznanym graczem i zdecydowanie nie będzie grał na swoim boisku. 

W tegorocznej rozgrywce dr Jakub Jankowski i mgr Katarzyna Wągrodzka podyskutują o podobieństwach i różnicach między komiksami pochodzącymi z kraju Inków i kraju Cristiano Ronaldo, zwracając uwagę zarówno na komiksowe uniwersalizmy oraz na to, co stanowi o odmiennym stylu gry autorów z obu krajów. 

Która jedenastka okaże się zwycięska? Która taktyka, styl gry i ustawienie bardziej przypadnie do gustu fanom komiksu? ¡No te lo puedes perder! (Nie możesz tego przegapić), bo ¡Ao vivo é outra coisa! (Na żywo to zupełnie co innego!).

Jedną z charakterystycznych cech społeczeństw środkowoeuropejskich jest głęboko ugruntowane w ich historii zróżnicowanie wyznaniowe, które w przypadku Węgrów jest widoczne po dziś dzień – chociażby w architekturze kościołów. Podczas wykładu przedstawię podstawowe informacje dotyczące poszczególnych wyznań, także w ujęciu historycznym i  geograficznym.
Gdzie jest kalwiński Rzym? Czy evangélikus to dokładnie to samo, co ewangelik? Czym się różnią unici od unitarian i unijnych?

Wyobraź sobie piekło z precyzyjnie zaprojektowanym systemem kar: złodzieje tracą ludzką postać i zamieniają się w wijące się węże, samobójcy zostają uwięzieni w ciałach drzew, które szarpią harpie, a hipokryci wędrują w lśniących złotem szatach, ciężkich od ołowiu. Nie mówimy tu o nowym horrorze ani grze komputerowej, lecz o Boskiej Komedii Dantego. Choć minęło ponad siedem stuleci od jego powstania, arcydzieło włoskiego poety wciąż fascynuje, porusza i inspiruje autorów komiksów i powieści kryminalnych, zespoły muzyczne czy twórców gier wideo. Podczas naszego spotkania zejdziemy razem do piekła. Przejdziemy przez dziewięć kręgów, przyjrzymy się najbardziej niezwykłym karom i spróbujemy zrozumieć, w jaki sposób odpowiadają one przewinieniom potępieńców. Zobaczymy, jak Dante z niesamowitym wyczuciem dramaturgii buduje świat, który nie tylko przeraża, ale i skłania do refleksji. To jednak nie wszystko. Spróbujemy odpowiedzieć na pytanie, dlaczego ta średniowieczna wizja wciąż przemawia do naszej wyobraźni i przyjrzeć się temu, jakie formy przybiera ona we współczesnej popkulturze. Jak to możliwe, że dzieło sprzed wieków nie traci aktualności? I co mówi nam dziś o grzechu, winie i sprawiedliwości?

Jeśli lubisz, gdy rozrywka łączy się z refleksją i nie masz nic przeciwko podróży do piekła (na własną odpowiedzialność!), zapraszamy! Dante to więcej niż lektura. To uniwersum, które wciąż żyje, i ma się zaskakująco dobrze.

W trakcie wykładu zaprezentowane zostaną dawne i obecne sposoby wykorzystania łaźni parowej w rdzennych społecznościach na kontynencie północnoamerykańskim.

Praktyka łaźni parowej jest wykorzystywana przez ludy rdzenne Ameryki Północnej i Środkowej od około 2500 lat. Polega ona na wystawieniu ciała na działanie pary wodnej wytwarzanej przez spryskiwanie rozżarzonych kamieni wodą w zamkniętej przestrzeni. Łaźnie parowe budowano i buduje się w rozmaity sposób: są to stałe konstrukcje z kamienia lub cegły wypalanej na słońcu, na planie prostokąta lub okręgu, ale także tymczasowe konstrukcje z długich, giętkich patyków, w postaci tuneli lub kopuł, pokryte kocami lub plandekami. Praktyka łaźni parowej pełniła wiele funkcji: stanowiła ważny element publicznych ceremonii, towarzyszących objęciu władzy przez nowego władcę. W kulturach mezoamerykańskich kobiety korzystały z niej w trakcie porodu. W łaźni leczono wiele chorób. Uznawana była za miejsce narodzin i śmierci bóstw.

Podczas wykładu przedstawiony zostanie rezultat badań terenowych przeprowadzonych w meksykańskim stanie Chiapas na przełomie 2024 i 2025 roku. W górzystym regionie Altos, w społecznościach Tsotsili i Tseltali, wiele gospodarstw posiada przydomowe łaźnie i cała rodzina zażywa w nich potnej kąpieli, aby zrelaksować się po ciężkim dniu, wzmocnić swoją odporność albo wyleczyć się z grypy. Młodsze pokolenie korzysta z nich w mniejszym stopniu niż robili to babcie i dziadkowie, a jednak, w ostatnich latach praktyka znajduje zastosowanie w przypadkach nowych chorób, takich jak cukrzyca czy COVID. Jako że kobiety w wielu miejscach wciąż rodzą w domach, kiedy poród wydłuża się, kąpiel w łaźni parowej w towarzystwie położnej przynosi ulgę rodzącej i przyśpiesza poród. Łaźnia parowa w społecznościach Tsotsili i Tseltali jest niezwykle istotnym elementem ich kulturowego dziedzictwa.