Nauki humanistyczne

Autor tej wystawy włączył się w obchody 200. rocznicy urodzin Norwida, która przypadła 24 września 2021 roku. Sejm RP podjął w tej sprawie uchwałę ustanawiającą rok 2021 Rokiem Cypriana Kamila Norwida. To jeden z czterech największych polskich poetów romantyków. Urodził się na Mazowszu i rozsławiał życie Mazowszan na stylowych kartach pocztowych. Norwid stał się sławnym Europejczykiem. Dlatego na planszach o wymiarach (100 x 70 cm) Marian Sołobodowski pokazuje najbardziej mazowieckie miejsca związane z Norwidem. Również portrety Norwida przypominające tę postać, a także jego rysunki i grafikę na podstawie posiadanego zbioru wydanego przez przedwojenne wydawnictwo J. Mortkowicza. Jedna z plansz pokazuje myśli, gdzie „każde słowo Norwida jest jak perła”, a także jego cytaty na świątecznych kartach pocztowych. Ubogaceniem tej wystawy są liczne książki ukazujące twórczość Norwida, jak również dużo zebranych pamiątkowych artefaktów. Można zobaczyć m. in. pełną dokumentację ustanowionej przez Samorząd Województwa Mazowieckiego Nagrody NORWIDA. Nagroda jest przyznawana co roku przez ludzi kultury, jako „NORWIDY”.

Tematem spotkania będą relacje intymne wychodzące poza społeczną i kulturową normę monogamii oraz związane z nimi emocje. Posługując się metodami etnograficznymi oraz analizą dyskursu wokół emocji i seksualności, przyglądam się relacjom, w których pojawia się niemonogamia otwarta, konsensualna, i nieplanowana, z perspektywy kobiet. Od 2019 roku rozmawiam z kobietami z różnych miast w Polsce, które żyją w ten sposób.

Spoglądam z perspektywy antropologicznej i historycznej na kobiece strategie i praktyki życia w związkach niemonogamicznych. Interesuje mnie to, w jaki sposób osoby funkcjonują w relacji niemonogamicznej i jak radzą sobie z trudnościami i wyzwaniami jakie może nieść za sobą taki typ relacji? Jak osoby, które żyją w wielorelacyjności motywują swój wybór? Jak dyskurs medialny i kościelny oraz historyczny kontekst seksuologii w Polsce wpływa na przemiany obyczajowości dziś? Jak relacja niemonogamiczna jest odbierana społecznie? Jak przeżywane i definiowane są emocje takie jak miłość, zazdrość, zdrada? Antropologia interesowała się zjawiskami takimi jak niemonogamia i poligamia od dawna, badała je jednak głównie w zamkniętych wspólnotach i odległych kulturach. Temat niemonogamii w zachodnim kontekście kulturowym jest w naukach społecznych nowy i w niewielkim stopniu przebadany. Szczególnie ciekawy jest kontekst polski, w tym doświadczenie socjalizmu oraz wpływ kościoła katolickiego na przemiany obyczajowości.

Koronka irlandzka to wyjątkowa technika pochodząca z XIX wieku, która rozwinęła się podczas Wielkiego Głodu w Irlandii (1845-1850). Wprowadzona przez królową Wiktorię moda na koronki i rękodzieło pozwoliła tysiącom irlandzkich rodzin przetrwać klęskę głodu właśnie dzięki umiejętności szydełkowania. Sama królowa była zapaloną, choć niezbyt uzdolnioną dziewiarką! Misterne koronki wykonywane za pomocą szydełka i pojedynczej bawełnianej nici do dzisiaj zachwycają, a każda praca jest niepowtarzalna – stworzona z wielu elementów, łączonych ze sobą wedle uznania twórcy. Tradycyjne wzory ewoluowały, jednak nadal są wykorzystywane we współczesnym dziewiarstwie artystycznym.

Uczestnicy warsztatów poznają niezwykłą historię koronki irlandzkiej, dowiedzą się, jak dziewiarstwo stało się rozrywką wyższych klas i jak przedstawiano je w literaturze XIX-wiecznej. Po wykładzie nastąpi część praktyczna, polegająca na nauce szydełkowania prostych tradycyjnych motywów.

[PL] Tematem spotkania będzie wpływ kultury meksykańskiej na kulturę polską. Omówimy wybrane dzieła polskich twórców, które bezpośrednio lub pośrednio odnoszą się do Meksyku i jego kulturowego dziedzictwa (obrazy, pieśni, filmy, teksty literackie). Analizując różnorodne teksty kultury—autorstwa Cleo, Tamary Łempickiej czy Ryszarda Kapuścińskiego—wspólnie zastanowimy się nad elementami łączącymi folklor polski i meksykański.

[ESP] En esta sesión se discutirán temas de la cultura mexicana y polaca. Se examinan casos seleccionados de canciones, imagenes y descripciones que artistas polacos (musicos, cineastas, escritores y periodistas) han elaborado sobre México. Desde Cleo hasta Tamara Łempicka pasando por Ryszard Kapuściński, la sesion trata de identificar ideas e imagenes de folklor que pueden ser comunes a ambas culturas. 

 [ENG] In this session topics of Mexican and Polish culture will be discussed. Selected cases of songs, images and descriptions that Polish artists (musicians, filmmakers, writers and journalists) have produced about Mexico are examined. From Cleo to Tamara Łempicka passing through Ryszard Kapuściński, the session tries to identify ideas and images of folklore that may be common to both cultures.

Spotkanie adresowane jest do wszystkich zainteresowanych literaturą dla młodzieży, czytelnictwem młodego pokolenia oraz tzw. kryzysem czytelnictwa wśród młodych dorosłych – w szczególności do uczniów szkół średnich i ostatnich klas szkół podstawowych oraz do nauczycieli języka polskiego. Kryzys czytelnictwa definiujemy także jako kryzys wiedzy o tym, co (jakie gatunki i jakie media czytelnicze) preferują młodzi czytelnicy, nie zawsze zainteresowani literaturą promowaną w ramach szkolnej edukacji polonistycznej. Jak wobec tego tę edukację poszerzyć, by uwzględniała nie tylko klasykę literatury polskiej i światowej, ale i teksty atrakcyjne dla młodych czytelników? Czy w szkole jest miejsce na przyjemność czytania, czy tylko na przymus lektury? Czy audiobook lub podcast naprawdę konkuruje z książką drukowaną? Czy komiks lub powieść graficzna to „biedniejsi bracia” książki tradycyjnej? Czy można twierdzić, że miłośnik literatury elektronicznej nie czyta? Czy smartfon może być najlepszą biblioteką? Zapraszamy młodych czytelników do dyskusji nad interesującymi ich książkami, mediami czytelniczymi, ulubionymi pisarzami i praktykami czytelniczymi. Zastanowimy się, czy i w jaki sposób można je odnieść do tekstów z tzw. kanonu literackiego, który zawiera utwory ważne dla zrozumienia rozwoju kultury i uczestnictwa w niej. Zapytamy także nauczycieli i autorów podręczników do języka i literatury polskiej, jak w praktyce edukacyjnej zasypać przepaść, jaka często pojawia się między szkolną czytelniczą powinnością a prywatnymi wyborami lekturowymi młodzieży. W spotkaniu wezmą udział: historyczka literatury i autorka podręczników szkolnych prof. Anna Nasiłowska, socjolożka czytelnictwa dr hab. Zofia Zasacka, dr Agnieszka Przybyszewska zajmująca się najnowszymi formami literatury elektronicznej i mediami czytelniczymi.

W obrębie folkloru Europy Środkowej i Południowej znany jest topos „wmurowanej kobiety”, który upamiętnia archaiczną tradycję składania ofiary z człowieka podczas budowy grodów, twierdz i mostów. Podobno składano ją, by zjednać sobie wrogie moce i zapewnić trwałość wznoszonej budowli. Topos ten przeniknął z tradycji ustnej do literatury i sztuki i jest ożywiany do dziś w różnych sferach życia artystycznego, naukowego, politycznego, a nawet ekonomicznego.

Słuchacze zostaną zapoznani z frapującymi efektami pracy nad grantem realizowanym w Instytucie Slawistyki PAN pt. Topos „wmurowanej kobiety” w kulturach Europy południowo-wschodniej i Węgier (2020/37/B/HS2/00152).  Podczas spotkania zaprezentowane zostaną różne wersje pieśni o zamurowanej: te śpiewane tradycyjnie i współczesne interpretacje. Badaczki pokażą, jak topos zamurowanej funkcjonuje obecnie w systemach edukacyjnych oraz we współczesnej literaturze i sztuce wybranych krajów. Opowiedzą o dziwnych wydarzeniach przy mostach, w których przęsła rzekomo zamurowana była niewiasta, także o tym, jakie wciąż widzialne ślady pozostały po legendarnym zamurowaniu kobiety-matki.

Stephen King, jeden z najpopularniejszych, najbardziej kreatywnych i płodnych ze współczesnych pisarzy amerykańskich, został okrzyknięty przez wielu „Królem Horroru” i „Mistrzem Grozy”, co spowodowało uwięzienie autora w sztywnych ramach gatunku. Często wymienia się również gatunek fantasy, science fiction oraz motywy nadprzyrodzone jako elementy najbardziej emblematyczne dla twórczości pisarza. Podczas spotkania wejdziemy w polemikę z powyższymi stwierdzeniami poprzez analizę psychologicznych aspektów powieści Ręka Mistrza (2008), szczególną uwagę poświęcając sposobom przedstawienia bólu i cierpienia oraz choroby i niepełnosprawności. King, zachowując odrębność swojego stylu pisarskiego, a także czerpiąc z bogactwa literatury horroru oraz z osobistych doświadczeń cierpienia i rekonwalescencji po wypadku, któremu uległ w 1999 roku, zrywa etykietę pisarza gatunkowego i wykracza daleko poza jej ramy, poszerzając spektrum możliwości interpretacyjnych i stawiając kluczowe pytania dotyczące najbardziej namacalnego przejawu strachu - lęku przed realnym cierpieniem. Chorzy i niepełnosprawni bohaterowie Ręki Mistrza, uzdolnieni artystycznie i obdarzeni nadprzyrodzonymi siłami umysłu, zmagają się z ciężarem traumatycznych wspomnień, uczą się radzić sobie z ograniczeniami swoich ciał i umysłów, a także z nieustannym poczuciem straty towarzyszącym ich życiu, i starają się odzyskać utraconą tożsamość w odosobnieniu od społeczeństwa, zgodnie z filozofią rekonwalescencji Kinga, która głosi, że „każdy czyn, który stwarza świat na nowo, zasługuje na miano bohaterstwa”. Ból i cierpienie przedstawione w powieści, zarówno fizyczne jak i psychiczne, nie są szlachetne i symboliczne - są okrutne, izolujące i rzeczywiste, stanowiąc podstawę do eksploracji niuansów zmieniającego się i ewoluującego poczucia tożsamości bohaterów poprzez ich rosnącą świadomość odwiecznego balansowania pomiędzy zdrowiem i chorobą w myśl idei wyrażonej przez Susan Sontag dotyczącej podwójnego paszportu, który każdy z nas posiada zarówno w królestwie zdrowych, jak i w królestwie chorych.

Czemu doszło do pierwszego rozbioru Polski (1772). Jakie czynniki zdecydowały o tym, że państwa ościenne podzieliły się terytorium szlacheckiej Rzeczypospolitej. Co odegrała kluczową rolę: apetyty sąsiadów, czy słabość państwa. Dyskusja panelowa w dwieście pięćdziesiątą rocznicę podziałowego dramatu z udziałem prof. Zofii Zielińskiej, prof. Piotra Ugniewskiego, mgr Michała Balogha i mgr. Rafała Waszczuka, prowadzenie dr Jacek Kordel.

Wykład koncentruje się na widmowym charakterze miast umarłych. Większość przedstawianych nekropolii straciła dawną funkcję, znaczenie i bytność w pejzażu współczesnej Polski. Niemiecka przeszłość „zamieszkujących” je obywateli, ewangelickość oraz brak opieki – zapomnienie, niechybnie wpłynęły na przyspieszony proces umierania miejsc naznaczonych śmiercią obcego, tj. dawnych niemieckich cmentarzy ewangelickich.  Podczas wykładu prezentowane będą wyniki fotograficznych wypraw do kilkunastu miast po zachodniej i północnej stronie Polski. Za pośrednictwem fotografii w różny sposób konfrontowano się z problemem nieobecności, przemianą miejsca w widmo, obecnością śmierci w miejskich parkach rozrywki i relaksu.

Od mniej więcej 10 lat instytucje administracji publicznej i firmy upraszczają swój styl komunikowania się. Pisanie prostszym, przyjaźniejszym językiem okazuje się nie tylko modne, lecz także potrzebne i opłacalne. W czasie warsztatów opowiemy o ruchu prostego języka i polskich przykładach jego zastosowania. Wspólnie z uczestnikami spróbujemy też upraszczać. W ten sposób na konkretnych przykładach pokażemy, jak pracować z tekstem, aby stał się on bardziej komunikatywny.

Wykład poświęcony Polkom - królewskim lub książęcym córkom, wydawanym za mąż za zagranicznych władców. Opowieść zarówno o losach nieszczęśliwych kobiet, jak i o tych, którym udało się zaznać miłości w zaaranżowanym małżeństwie oraz o Polkach, które zrobiły pośród rządzących domów Europy prawdziwą karierę.

Pojawienie się pojęcia dziecka krzywdzonego i gromadzona wiedza o stosowanej w historii naszej kultury różnego rodzaju przemocy wobec dziecka, zwłaszcza  przemocy domowej, i jej skutkach indywidualnych i społecznych, połączona z odkryciami psychoanalitycznymi, związanymi z wagą  wczesnych relacji rodzinnych dla całego życia człowieka, pozwalają pogłębić spojrzenie na literaturę okresu romantyzmu i na biografie jej twórców. Dotyczy to w szczególności Zygmunta Krasińskiego.

Kto towarzyszy Chince na porodówce w polskim szpitalu? Gdzie w szpitalu muzułmanin może się pomodlić? Dlaczego niepodawanie ręki przy powitaniu może być dobrze widziane?  Na te i inne pytania odpowiemy w trakcie spotkania podsumowującego projekt HcPubS: „Opieka zdrowotna jako przestrzeń publiczna: Integracja i różnorodność społeczna w kontekście dostępu do opieki zdrowotnej w Europie”. W trakcie naszych ponad trzyletnich badań przyglądaliśmy się temu, jak w Polsce, na tle innych krajów UE, wygląda sytuacja w  opiece zdrowotnej osób o cechach mniejszościowych:  mniejszości seksualnych, religijnych i etnicznych oraz migrantów i migrantek. Chociaż prawo polskie i Unii Europejskiej gwarantuje równość, osoby z grup mniejszościowych doświadczały i nadal doświadczają dyskryminacji w kontaktach z instytucjami opieki zdrowotnej. W naszym wystąpieniu opowiemy, jak wygląda sytuacja prawna osób z grup mniejszościowych w kontekście dostępu do opieki zdrowotnej, jakie są szczególne potrzeby tych osób oraz jak odpowiadają na nie szpitale (w procedurach i w praktyce).

Projekt „Opieka zdrowotna jako przestrzeń publiczna: integracja i różnorodność społeczna w kontekście dostępu do opieki zdrowotnej w Europie” jest wspierany finansowo przez Wspólny Program Badawczy HERA (www.heranet.info), współfinansowany przez Narodowe Centrum Nauki (Polska, nr projektu 2018/28/Z/HS1/00554), Federalne Ministerstwo Edukacji i Badań Naukowych (Niemcy), Ministerstwo Nauki i Edukacji Republiki Chorwacji/Chorwacką Akademię Nauk i Sztuk (Chorwacja), Słoweńskie Ministerstwo Nauki i Sportu oraz Komisję Europejską z Programu Horyzont 2020.

Spotkanie w formie warsztatów językowych dla Polaków i Ukraińców. Jego celem jest zapoznanie z podstawowymi nazwami anatomicznymi w obu językach, najczęstszymi chorobami, a także przećwiczenie codziennych zwrotów przydatnych zarówno pacjentom, jak i pracownikom przychodni, czy apteki.

Podczas spotkania można będzie dowiedzieć się, jak poskarżyć się na ból zęba czy bezsenność – lekarzowi czy koleżance w pracy, jak poradzić sobie podczas rejestracji na szczepienie w przychodni, czy jak wytłumaczyć pacjentowi, że konieczne są dodatkowe badania, stąd dostaje skierowanie i co ma z nim zrobić.

Warsztaty będą dwujęzyczne, symetryczne, tak, by przekazać wiedzę w obu językach. Znajomość cyrylicy nie jest konieczna (będą dostępne transkrypcje materiałów), zaś materiały warsztatów dadzą możliwość „oswojenia się” z obydwoma alfabetami. Będzie to szansa na usłyszenie i przećwiczenie najważniejszych wyrażeń.

Języka polskiego jako obcego można się skutecznie nauczyć, szczególnie jeśli pierwszym językiem uczniów/studentów jest język słowiański. Słowianie rozumieją wiele niemal od początku swojego kontaktu z polskim, co daje im satysfakcję, ale przysparza też pułapek. Języki blisko spokrewnione mają bowiem pewien zasób słów i struktur podejrzanie podobnych – niby prawie takich samych, ale znaczących lub wyrażających co innego. Spotkanie będzie próbą pokazania skutecznych sposobów nauczenia się polskiego – pod względem wymowy, przyswojenia słownictwa, wyrażania się w określonych sytuacjach. Przedstawione tez zostaną wskazówki na temat łatwo dostępnych źródeł i materiałów pomocnych w samodzielnej nauce polskiego przez cudzoziemców.

W wykładzie chciałabym przyjrzeć się zagadnieniu uprzejmości i nieuprzejmości w komunikacji językowej, a w szczególności temu, jak używamy wybranych elementów gramatycznych dla wyrażania znaczeń związanych z uprzejmością i nieuprzejmością. Chciałabym skupić się przede wszystkim na elementach gramatycznych sygnalizujących dystans społeczny pomiędzy mówiącym a słuchaczem lub jego brak i przyjrzeć się, jak elementy sygnalizujące dystans lub jego brak używane są dla osiągnięcia różnych efektów interpersonalnych. Takie zachowania w ludzkiej komunikacji językowej chciałabym porównać do pewnych zachowań, które zaobserwować można w komunikacji psów, stawiając pytanie, czy uprzejmość/nieuprzejmość w komunikacji to rzeczywiście wyłącznie domena ludzkiej komunikacji językowej.

Folkowy dizajn, średniowieczne freski, burzliwa historia, radykalna teologia i tradycje liturgiczne Kościoła unitariańskiego, czyli najbardziej węgierskiego z wyznań Siedmiogrodu – od 1568 roku ojczyzny tolerancji religijnej.

Czy odrzucając boskość Jezusa można świętować Boże Narodzenie? Gdzie rezyduje antytrynitarski biskup? Czy unitarianie zmawiają wyznanie wiary? Ile razy w roku obchodzą Wielki Tydzień? Czy unitarianie są chrześcijanami? Jakie wątki polskie można odnaleźć w ich historii?

Nasze spotkanie będzie składało się z 2 części: krótkiego wykładu w formie prezentacji i warsztatów językowych.

Opowiemy o  wspólnym słowiańskim pochodzeniu języka ukraińskiego i polskiego, a także o historyczno-kulturowym kontekście wzajemnych kontaktów międzyetnicznych i międzyjęzykowych. Przybliżymy charakter polsko-ukraińskich interferencji językowych, które przejawiły się przede wszystkim na poziomie leksyki, ale nie tylko. Zwrócimy też uwagę na najważniejsze podobieństwa i różnice między językiem ukraińskim i polskim w płaszczyźnie fonetycznej, morfologicznej, składniowej i leksykalnej, uwarunkowane z jednej strony wspólnym pochodzeniem, bliskim sąsiedztwem i wielowiekowymi relacjami międzykulturowymi, z drugiej zaś specyfiką każdego z nich. Powiemy, które z tych cech pomagają w nauce języka ukraińskiego, a które mogą okazać się „fałszywymi przyjaciółmi”.

Warsztaty posłużą zapoznaniu z alfabetem cyrylickim i nabyciu umiejętności zapisu swoich imion, nazwisk oraz miejsc zamieszkania po ukraińsku. Nauczymy też naszych słuchaczy podstawowych zwrotów grzecznościowych w języku ukraińskim.

Spotkanie pokazujące polszczyznę z perspektywy uczących się jej cudzoziemców. Uczestnicy poznają sposoby, techniki i chwyty stosowane w uczeniu języka polskiego obcokrajowców. Zapoznają się z przykładowymi zadaniami-ćwiczeniami (w tym. m.in. proponowanymi na egzaminach certyfikatowych), rozwiążą je i skomentują. Dzięki temu będą mieli okazję przyjrzeć się swojemu językowi ojczystemu z nieoczywistego punktu widzenia. Zwykle bowiem Polki i Polacy wiedzą, jak coś wyrazić, ale raczej nie umieją tego wyjaśnić cudzoziemcom. Na spotkaniu będzie się można dowiedzieć, jak to robić. Uczestnicy spróbują się też zmierzyć z mitem trudności języka polskiego – bo mówić po polsku każdy (i każda ) może!

Wojny kulturowe to głęboka – i silnie upolityczniona – polaryzacja wokół wartości: praw kobiet i mniejszości seksualnych, miejsca religii w sferze publicznej, granic wolności słowa, czy kwestii rasowej. Samo pojęcie weszło do obiegu w 1992 roku, gdy ultrakonserwatysta Patrick Buchanan ogłosił podczas konwencji Republikanów w Houston, że toczy się rozpętana przez lewicę „wojna o duszę Ameryki”. Jednak podział sięga drugiej połowy lat 70tych i trwa do dziś, dzieląc Amerykanów na dwa wrogie plemiona. Na czym polega jego istota? Jakie są jego źródła? Czy za konfliktem kulturowym kryje się jakiś inny – ekonomiczny, a może religijny? I czy wojny kulturowe stanowią zagrożenie dla demokracji?

Akcja AB - znana też jako Nadzwyczajna Akcja Pacyfikacyjna była naturalną kontynuacją represji prowadzonych konsekwentnie przez niemieckich okupantów od pierwszych dni wojny z Polską. Poprzedzały je, Operacja Tannenberg, Intelligenzaktion, masowe egzekucje w lasach piaśnickich, w tzw. dolinie śmierci pod Bydgoszczą. Także Warszawa i jej okolice miały już za sobą mordy w Zielonce, Natolinie, w ogrodach Sejmowych, na terenie Gór Szwedzkich i w samych Palmirach. Do Akcji AB Niemcy przygotowywali się bardzo starannie od stycznia 1940 r., a jej kulminacyjnymi punktami były aresztowania z końca marca 1940 i masowe egzekucje dokonane w Palmirach w końcu czerwca tego roku.

Obowiązek szkolny na ziemiach polskich pojawił się powszechnie dopiero w XIX wieku. Uczniowie, uczęszczający do szkół w czasach zaborów, uczyli się przedmiotów opracowanych na podstawie programów nauczania zatwierdzonych przez ministerstwa oświaty Austrii, Prus i Rosji. Szczególną uwagę poświęcano historii państw zaborczych, która miała przekonać uczniów do posłuszeństwa wobec nowej władzy. Historia ziem polskich była na tych lekcjach prezentowana w sposób, usprawiedliwiający dokonanie rozbiorów. Natomiast polscy działacze narodowi starali się zachęcić młodzież szkolną do poznania prawdziwej historii utraconej ojczyzny. Klementyna Hoffmanowa, Józef Chociszewski oraz Zofia d’Abancourt tworzyli historyczne gry planszowe. Ilustrowane planszówki dostarczały młodzieży rozrywki i informowały o sprawach, o które nie można było zapytać w szkole. Na spotkaniu dowiemy się, jak twórcy zaprojektowali swoje gry, jakie informacje chcieli przekazać uczniom oraz spróbujemy zagrać w jedną z nich.

Głównym tematem wystawy jest działalność konspiracyjnej grupy działającej w getcie warszawskim pod nazwą Oneg Szabat – (hebr. Radość Soboty) oraz losy stworzonego przez nią unikatowego zbioru od jego powstania aż do dziś. Historia zapisana na kartach Archiwum ukazuje też losy jego autorów i to im po 70 latach oddajemy głos. Pomysłodawcą i głównym twórcą Archiwum był historyk dr Emanuel Ringelblum. Dzieło Oneg Szabat, będące świadectwem oporu intelektualnego i duchowego, powstawało zgodnie z naukowymi zasadami, z dbałością o obiektywność i staranność języka.

Oprowadzanie odbywa się w ramach projektu Żydowskie Dziedzictwo Kulturowe.

Wykład inaugurujący wystawę poświęconą spotkaniu autorskiemu Mirona Białoszewkiego w Lublinie w kwietniu 1976 r. Piotr Sobolczyk przedstawi okoliczności i konteksty tego wydarzenia a także oprowadzi po dokumentacji wystawy.