Kluby

Pierwszy wykład z cyklu Budujemy dom.

W trakcie wykładu przedstawione zostaną podstawowe „geodezyjne” dane o nieruchomości, przybliżymy olbrzymią bazę danych – aktualne źródło informacji jaką jest zasób geodezyjny i kartograficzny obejmujący ewidencję gruntów i budynków, operaty szacunkowe nieruchomości,  geodezyjne ewidencję sieci uzbrojenia terenu, mapę zasadniczą – jak i gdzie pozyskać niezbędne informacje? Ponadto przedstawiony zostanie opis planistyczny nieruchomości wynikający ze studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy oraz miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Omówione zostaną źródła informacji oraz przykłady sposobów udostępniania informacji planistycznej.

Czwarty wykład z cyklu Budujemy dom.

Podczas wykładu przedstawione zostaną czynności geodezyjne wykonywane w trakcie budowy - od warunków zabudowy do oddania do użytkowania domu. Jakie kolejno czynności są wymagane i wykonywane w trakcie realizacji prostej inwestycji budowlanej – mapa do celów projektowych, plan zagospodarowania działki, tyczenia lokalizacyjne i szczegółowe. Lokalizacja przyłączy mediów – gdzie i jak uzgadniamy – projekt przebiegu sieci, Zespoły Koordynacji Urządzeń Podziemnych działające przy Ośrodkach Dokumentacji Geodezyjnej i Kartograficznej w powiatach, inwentaryzacja i aktualizacja zasobu geodezyjnego i kartograficznego.  Brzmi zawiło ? Nie musisz się w tym gubić !

Podczas pokazu w Pracowni Konserwacji Papieru Muzeum Warszawy będzie można zobaczyć, jak od kulis wygląda przygotowanie muzealiów do ekspozycji i praca konserwatora papieru. Uczestnicy zwiedzą pracownię suchą i mokrą, zapoznają się z używanymi w nich sprzętami i materiałami oraz różnymi zabiegami konserwatorskimi z zakresu konserwacji zachowawczej i pełnej, jakim najczęściej poddaje się trafiające tu obiekty. Podczas pokazu na znajdujących się w zbiorach Muzeum obiektach przeprowadzone zostaną wybrane zabiegi, np. kąpiel wodna papieru, odkwaszanie w technologii wodnej i bezwodnej, maszynowe i ręczne uzupełnianie ubytków. Podczas demonstracji będzie można ponadto uzyskać wszelkie informacje dotyczące pracy konserwatora, trafiających do pracowni muzealiów czy też uzyskać porady dotyczące właściwego obchodzenia się z obiektami na podłożu papierowym.  

Dowiedz się jak powstają nowe wystawy w Centrum Nauki Kopernik! A także jak dbamy o nasze eksponaty, żeby mogły służyć aż milionowi zwiedzających rocznie. Nasze interaktywne ekspozycje inspirują i pozwalają na lepsze zrozumienie otaczającego nas świata. Żeby mogły pełnić tę rolę muszą być dobrze przemyślane, zaprojektowane i zbudowane. Przyjdź na ekskluzywne, kameralne spotkanie z zespołem odpowiedzialnym za tworzenie i funkcjonowanie wystaw w Koperniku. Zapraszamy do odwiedzenia nas w dniu, w którym CNK jest niedostępne dla zwiedzających. Wtedy właśnie, naprawiamy, testujemy i szykujemy się do kolejnych wyzwań. Przyjdź i dowiedz się co dzieje się w naszym budynku za zamkniętymi drzwiami.

Liczba miejsc ograniczona. Obowiązuje wcześniejsza rezerwacja drogą mailową pod adresem: festiwalnauki@kopernik.org.pl
Jedna osoba może zarezerwować maksymalnie dwie wejściówki.

Zrelaksuj się!

15.00 / zbiórka w holu głównym / wstęp wolny / obowiązują zapisy* / ok. 60 minut

Jak często odczuwasz stres? Czy denerwujesz się szkołą, studiami, pracą? Najmniejsza rzecz wyprowadza Cię z równowagi? Najwyższy czas by przyjść do Muzeum i się zrelaksować. Najnowsze badania udowadniają, że obcowanie ze sztuką zmniejsza poziom kortyzolu, czyli hormonu stresu. Przyjdź na oprowadzanie relaksacyjne, zrób to dla zdrowia!

* Zapisy od 19 września w Dziale Edukacji Muzeum Narodowego w Warszawie od poniedziałku do piątku, godz. 8.30–15.00, nr tel +48 22 621 10 31 wew. 246 lub +48 22 629 50 60

Spotkanie w muzealnej pracowni konserwacji

15.00 / zbiórka w holu głównym / wstęp wolny / obowiązują zapisy* / ok. 60 minut

Specjalnie dla uczestników Festiwalu Nauki swoje drzwi otwiera Pracownia Konserwacji Rzeźby i Malarstwa na Drewnie. Goście będą mieli okazję zwiedzić niedostępną na co dzień pracownię konserwacji, porozmawiać z konserwatorami oraz zapoznać się z technikami ich pracy.

* Zapisy od 19 września w Dziale Edukacji Muzeum Narodowego w Warszawie od poniedziałku do piątku, godz. 8.30–15.00, nr tel +48 22 621 10 31 wew. 246 lub +48 22 629 50 60

Litery towarzyszą nam od wieków i na co dzień niewiele osób zastanawia się ile możliwości tkwi w zwykłych, prostych literach.

Czasem niewiele potrzeba, aby osiągnąć ciekawy efekt.

Litery wyrazu mogą tworzyć kształt, podkreślający treść, a pojedyncze litery wygrywać humorystyczny wątek danego słowa. Deformacja litery stworzy nastrój i podkreśli sens danego wyrazu. Dla podkreślenia sensu słowa można manipulować całym napisem np. przekroić "PRZEKRÓJ". Rozwiązaniem może być wprowadzenie pewnej akcji, granej przez określoną literę, np. w CZKAWCE jedna litera podskoczy w górę.

Trafny dobór pisma, koloru, faktury czy innych elementów graficznych jest sprawą zasadniczą, aby w dowcipny i zrozumiały sposób zilustrować znaczenie wyrazów.

Do ćwiczeń potrzebne są kartki papieru i ołówek.

Pisarze należący do czołówki twórców polskiej fantastyki naukowej: Magdalena Kozak, Marcin Przybyłek i Cezary Zbierzchowski zaprezentują swoje zamierzenia, koncepcje artystyczne i zdradzą niektóre z tajników warsztatu, które pomogły im osiągnąć rynkowy sukces. Porozmawiamy także o zagrożeniach czasów transhumanizmu, o apokaliptycznych wizjach i prognozach, oraz o fantastyce militarnej. Będzie okazja do dyskusji i do zadawania pytań ulubionym autorom, a także do zbierania autografów. Spotkanie poprowadzi Andrzej Zimniak.

Prezentacja wybranych obiektów z bogatej spuścizny po działającej w latach 1934-2019 pracowni brązowniczo-grawerskiej Władysława Miecznika i jego następców Marty i Jerzego Mieczników. Niezwykle różnorodna oferta firmy był odbiciem utrzymującego się jeszcze przez kilkadziesiąt lat po wojnie zapotrzebowania na artystyczne wyroby z brązu, które dziś są jedynie obiektami muzealnymi i przedmiotami zainteresowania wąskiego grona kolekcjonerów. Celem prezentacji jest zwrócenie uwagi na nieoczywistą dla większości słuchaczy wszechobecność wyrobów brązowniczych.

Zapraszamy na spotkanie, w czasie którego troje przywódców ze świata kultury, religii i biznesu  będzie rozmawiać o tym jakie cechy ma dobry lider i w jaki sposób Józef Piłsudski może dziś inspirować osoby stojące na czele grup formalnych i nieformalnych.

Debatujący spróbują znaleźć odpowiedź na pytanie: Czy bycia liderem można się nauczyć?

Spotkanie odbędzie się w sali konferencyjnej klasztoru oo. Dominikanów przy ul. Dominikańskiej 2.

Maks. Liczba gości: 100

W wierzeniach greckich Eros należał do najstarszych bóstw, wyłonił się z Chaosu zaraz po Gai (Ziemi) i jego siła doprowadziła do narodzin kolejnych elementów. Ta potężna siła kosmogoniczna jest w świecie rządzonym przez bóstwa olimpijskie czynnikiem prowadzącym zawsze do łączenia się i przezwyciężania rozpadu, do rodzenia i tworzenia, a ludziom daje jedyną możliwość pokonania samotności. Siła ta tkwi w samych ludziach, bo eros rozumiany jako określenie dążenia jednostki oznacza najsilniejszą, gwałtowną, silniejszą od woli i umysłu człowieka emocję, największe pożądanie i pragnienie. W stosunkach między ludźmi eros buduje najsilniejsze między nimi więzi. Refleksja nad Erosem i erosem jest stałym wątkiem myśli greckiej od Hezjoda przez Platona do Plutarcha i późnych filozofów, jest też dominującym wątkiem poezji i całej literatury starożytnych Greków. Niezwykłe jest jednak w kulturze greckiej, że w okresie jej największego rozkwitu (od Homera po czasy Aleksandra Wielkiego) największe, a czasem wręcz wyłączne zainteresowanie budzi miłość i więź między przedstawicielami tej samej płci. Znana dobrze i często w czasach nowożytnych przywoływana grecka paiderastia nie była jednak w najmniejszym stopniu świadectwem rozwiązłości Greków czy też ich wybujałego temperamentu i dążenia do zaspakajania seksualnych potrzeb. Praktyką erotyczną przyzwoitego człowieka miały rządzić określone normy obyczajowe wyznaczające sposób zachowania się partnerów miłosnego związku, a sam ten związek podlegał ocenie współobywateli. Wokół erotycznej miłości do chłopców i młodzieńców, podobnie jak i do miłości fizycznej między dorosłymi ludźmi, w tym także małżeńskie, narosła złożona i subtelna ideologia. 

Jednym z najważniejszych zagadnień w powieściach historycznych Sienkiewicza jest kreacja postaci powieściowej. „Twórcą bohaterów” nazywa pisarza Kazimierz Wyka, bohaterów których cechy oparte są zwykle na „kilku zasadniczych i powtarzających się rysach”. Odnoszą się one do tradycji literackiej i kulturowej. Są w dużym stopniu epopeiczne-homerckie, dramatyczne-Szekspirowskie i romantyczne. Odniesienia do prototypów, nie zaprzeczają oryginalności kreacji oraz ich osadzeniu w świecie historycznym. Przykładem może być postać Zagłoby. W Trylogii postaci są „wtopione” w tło historyczne XVII-wiecznych wojen. Nie tylko uczestniczą w wydarzeniach dziejowych, ale także współtworzą „wizję” świata przeszłości z jego strukturą społeczną, obyczajową i kulturową. Odtwarzają sposoby myślenia i postepowania ludzi sarmacko-barokowej epoki. Ponieważ Trylogia ma cechy tzw. „historycznej powieści przygody”, bohaterowie są w ciągłym ruchu oraz w stałych związkach z innymi postaciami. W świecie powieści obowiązuje hierarchia. Zarówno fabularna, jak i  ściśle historyczna. Podział na postaci fikcyjne i historyczne ulega „wymieszaniu”. Postaci fikcyjne, z reguły częścią swej powieściowej biografii wiażą się z udokumentowanym historycznie zdarzeniem (np. przedarcie się Skrzetuskiego z oblężonego Zbaraża). Bohaterowie fikcyjni z reguły uczestniczą w zdarzeniach realnych; niemniej dla pisarza ważniejsza niż wierność faktom jest prawdopodobna „wizja” przeszłości. Szczególną cechą bohatertów jest stylizacja ich wypowiedzi na różne odmiany języka epoki. Postaci charakteryzują się bowiem przez język oraz sposoby jego używania. Bohaterowie Trylogii to jeden z najważniejszych składników Sienkieewiczowskiej wizji przeszłości. 

Opowieść o obrazie Marcian Zaleskiego (1796-1877) „Obchody uroczystości Jordanu w Warszawie” z 1836 r. Nowy nabytek Muzeum Warszawy do niedawna uchodził za dzieło zaginione. Powstał w szczególnym momencie historycznym - w okresie rosyjskich represji po upadku powstania listopadowego. Przedstawia prawosławną ceremonię święta Jordanu celebrowaną u podnóża Zamku Królewskiego w Warszawie. Na czele carskich dygnitarzy postać namiestnika Królestwa Polskiego, Iwana Paskiewicza.

Od niepamiętnych czasów na świecie żyją ludzie odczuwający potrzebę nawiązywania intymnych kontaktów – zarówno emocjonalnych, jak i cielesnych – z osobami tej samej płci: mężczyźni pożądający innych mężczyzn oraz kobiety pożądające innych kobiet.

Podstawową i zasadniczą różnicą pomiędzy pogańską (zwłaszcza grecką) i chrześcijańską (zarówno antyczną, jak i średniowieczną) rzeczywistością jest fakt, że społeczeństwa starożytne nie znały odrębnej etyki seksualnej; związane z cielesnością zachowania postrzegane były przez pryzmat moralności obywatelskiej, jako jeden z jej elementów. Dopiero chrześcijaństwo wyodrębniło sferę seksualności wprowadzając stanowcze reguły porządkujące wszystkie jej przejawy, akceptując jedynie zachowania będące realizacją biblijnego nakazu „idźcie i rozmnażajcie się”.

Popęd seksualny do przedstawiciela tej samej płci jest oczywiście zjawiskiem gatunkowym, biologicznym i niezależnym od okresu historycznego, natomiast homoseksualność jest w każdym społeczeństwie determinowana kulturowo. Termin „homoseksualizm” pojawił się dopiero w drugiej połowie XIX stulecia. Podobnie jak do XVIII wieku brakowało jednoznacznego terminu na określenie całości zagadnień związanych z aktywnością seksualną człowieka, tak do następnego stulecia używano przeróżnych nazw określających kontakty jednopłciowe. W źródłach średniowiecznych zachowania homoseksualne najczęściej określane są jako sprzeczne z naturą, bądź jako grzech sodomii; do XI stulecia określenia te odnoszono do wszelkich nienormatywnych stosunków seksualnych, które nie prowadziły do prokreacji. Dopiero od wieku XIII „sodomia” zaczęła być jednoznacznie utożsamiana z homoseksualnością.

Drugi wykład z cyklu spotkań o stereotypach, które współtworzą obraz Rosji i Rosjan w Polsce, poświęcony dyskusji na temat wyobrażeń związanych z Polską i Polakami w oczach rosyjskich mediów.

Pierwsze dziecko poczęte in vitro ma już prawie 40 lat. Pierwszy zabieg zapłodnienia pozaustrojowego w Polsce wykonany został z powodzeniem niemal 30 lat temu i od tej pory dzięki tej technologii narodziło się tysiące dzieci. Niemniej jako antropolożki zadajemy pytanie: czy istnieje dziecko z in vitro?

Kto i w jaki sposób tworzy podmiot, owo „dziecko z in vitro”? Przyglądamy się dyskursom medialnym, analizujemy dokumenty, akty prawne itp. Przede wszystkim jednak poznajemy perspektywę osób, które przyszły na świat dzięki interwencji medycyny – dzieci i młodych dorosłych.

„O nas się mówi, ale z nami się nie rozmawia” – mówi jeden z naszych rozmówców. Etnograficzne badania prowadzone przez Interdyscyplinarny Zespół Badań nad Dzieciństwem UW są próbą przełamania milczenia osób, które istnieją i nie istnieją jednocześnie. 

Dyskursywna (nie realna) obecność w mediach dzieci urodzonych dzięki technologiom reprodukcyjnym jest jednocześnie ustanawianiem swoistej podmiotowości „z in vitro”. Osoby urodzone dzięki tego typu interwencji medycznej są niejako zawezwane do istnienia przez jej oponentów– bez tego zawezwania byłyby „po prostu dziećmi”. Jak same mówią, nie różnią się niczym od innych dzieci, to media I politycy czynią z nich osobną kategorię. Mogą odpowiedzieć na to wezwanie przez przyjęcie jeszcze jednego wymiaru do swojej tożsamości, która nawet jeśli jest związana z in vitro, to nie jako biologicznym faktem, lecz ideologicznym przekazem.

W wykładzie zaprezentujemy badania prowadzone w ramach projektu „Nowe technologie reprodukcyjne –perspektywa childhood studies”, finansowanego ze środków Narodowego Centrum Nauki (2012/07/E/HS3/01024).

Każdy z nas na zawsze zapamiętuje przeżycia i nastroje łączące się z przebojami przy których tańczył w młodości. Od pół wieku kolejnym pokoleniom towarzyszy w mediach i na imprezach muzyka, w której dominującymi instrumentami są gitary i perkusja. Ale czy ten gatunek muzyki stworzyli przede wszystkim The Beatles i The Rolling Stones? W wyniku czego ona powstała: naturalnej ewolucji tradycyjnej muzyki rozrywkowej, czy raczej ewolucji muzyki jazzowej, a może w wyniku specyficznej rewolucji obyczajowej zwanej „buntem młodzieży” po II wojnie światowej? Dlaczego lubuje się w nienaturalnej głośności dźwięku?

Rozważymy jej historię ilustrując unikatowymi i nieznanymi przykładami nagrań dźwiękowych i wizyjnych świadczących jak i skąd powstała muzyka i taniec rock’owy i kto tworzył ich podstawy. Zapraszamy do dyskusji po prezentacji. 

Sherlocka Holmesa w Polsce przedstawiać nie trzeba, ale sierżanta Cuffa czy inspektora Bucketa raczej tak; Lestrade jest znany, ale Gregson już mniej; nazwisko Abberline kojarzy się nam z konkretną sprawą, ale Whicher brzmi obco, choć to on odwiedził nasz kraj ok. 150 lat temu. I nie jest prawdą, że w XIX-wiecznej Anglii rola detektywa przypadała wyłącznie mężczyznom.

Zapraszam na spotkanie, podczas którego opowiem o kilku ciekawych postaciach, historycznych i fikcyjnych, które pozostają w cieniu wielkiego detektywa – czy słusznie, zdecydują Państwo sami.

A panel debate: Professor Huang Weiping and professor Yang Huilin, from Renmin University of China, Peking. The Moderator: Professor Krzysztof Gawlikowski.

Proponujemy wprowadzenie do warsztatu tłumacza konsekutywnego, obejmujące tłumaczenie pokazowe oraz szereg ćwiczeń i zabaw, które stymulują umiejętność zapamiętywania dłuższych tekstów mówionych, podzielność uwagi, wykorzystywanie własnych zasobów poznawczych, rozwijają umiejętności retoryczne. Warsztat jest pomyślany jako prezentacja tego, co się dzieje podczas tłumaczenia konsekutywnego. Jest zarazem swoistym testem predyspozycji, stąd konieczny jest aktywny udział uczestników w warsztacie. Postaramy się przybliżyć słuchaczom szczególną sytuację tłumacza jako widocznego pośrednika w tym rodzaju tłumaczenia, odpowiemy na pytania, podzielimy się własnymi doświadczeniami. Jeśli chodzi o przygotowanie uczestników - właściwie nie jest wymagana biegła znajomość żadnego języka obcego – zaprezentujemy ćwiczenia wyłącznie na przykładzie języka polskiego.

Celem spotkania jest przedstawienie uczestnikom zagadnienia „fałszywych przyjaciół”. W pułapkę „fałszywych przyjaciół” wpadają zarówno początkujący, jak i wykwalifikowani tłumacze – osoby świetnie władające językami, wychodząc z założenia, że podobieństwo graficzne lub dźwiękowe równe jest podobieństwu znaczeniowemu. „Fałszywi przyjaciele tłumacza” są nie tylko przyczyną błędów w przekładzie, ale też wywołują nieporozumienia i powodują dezorientację, naruszając sens przekazu.

Spotkanie będzie składać się z wykładu i warsztatu.  Podczas wykładu uczestnicy zapoznają się z szeroko rozumianym pojęciem „fałszywi przyjaciele tłumacza” oraz z najpopularniejszymi przykładami „fałszywych przyjaciół” w języku polskim i rosyjskim, a w części warsztatowej podejmą próbę tłumaczenia na język polski i rosyjski zdań, w których występują „fałszywi przyjaciele”.

Do uczestnictwa w warsztatach niezbędna jest znajomość języka rosyjskiego przynajmniej na poziomie średniozaawansowanym

Celem wykładu będzie pokazanie pierwszych informacji w źródłach bizantyjskich o nadejściu Słowian w VI w. Przedstawione zostaną dzieła, którym zawdzięczamy pierwsze imiona słowiańskie, nazwy plemion, opis obyczajów. Dla poznania dziejów Słowian są to informacje niezwykle cenne. Jednocześnie, specyfika literatury bizantyjskiej, wymagania estetyczne, jakich wymagała oraz uwarunkowania kulturowe samych autorów, zwykle wysokich urzędników administracji centralnej, wpływała na sposób pisania o Słowianach, nowym barbarzyńskim ludzie, który pojawił się na Bałkanach. Podczas wykładu uwzględnione zostaną też zagadki, które od dziesiątków lat nurtują badaczy, jak np. to, czy wspomniani przez Teofilakta Simokattę "Słowianie znad Oceanu Zachodniego" pochodzili z terytorium dzisiejszej Polski.