Program - spotkania

Jednym z obszarów nauki, w którym chemia i inżynieria chemiczna znajdują zastosowania jest nanotechnologia. Nanotechnologia opisuje zarówno sposoby otrzymywania, jak i charakteryzowania nanoobiektów – nanocząstek, nanowłókien, nanowarstw. Metody wytwarzania nanoobiektów stały się ważnym tematem technologicznym w XXI wieku, a jeszcze ważniejszym tematem są zastosowania nanoobiektów w praktyce.

Przedstawię Państwu wykład o zastosowaniach medycznych nanostruktur, głównie nanocząstek. Skupię się na mechanizmach działania nanocząstek stosowanych do podawania leków, ze szczególnym uwzględnieniem terapii celowanej. Opiszę najpopularniejsze, w literaturze naukowej i badaniach klinicznych, formy nanocząstek do podawania leków. Omówię również wyzwania, jakie wciąż stoją przed badaczami, aby takie preparaty mogły nieść skuteczną pomoc w terapii.

Na zakończenie przedstawię trzy historie praktycznego zastosowania (lub prób praktycznego zastosowania) nanocząstek w terapii: 1) dostępny rynkowo Doxil®, 2) wycofany z badań klinicznych preparat firmy Bind (opiszę, co stało za wycofaniem preparatu z badań) oraz 3) opracowywaną w Polsce platformę do dostarczania leków przeciwnowotworowych.

Słuchacze dowiedzą się o największych zagrożeniach, jakie mogą napotkać inwestorzy na rynku finansowym - są to m.in. piramidy finansowe, schematy ponziego, oszustwa nigeryjskie, oszustwa forexowe oraz fraudy związane z bankowością elektroniczną.

Dziennik podróży Stanisława Augusta na Ukrainę i do innych Ziem Koronnych Adama Naruszewicza to widziana oczami pisarza i historyka podróż Stanisława Augusta do Kaniowa na spotkanie z carycą Katarzyną II. Naruszewicz opisuje uciążliwą wędrówkę ostatniego polskiego monarchy, szlakiem wiodącym w głąb Ukrainy z 1787 r.. Dziennik Naruszewicza wyszedł spod prasy drukarskiej w 1787, zaś rok później, poddany autorskiej redakcji i zabiegom cyzelatorskim, doczekał się wznowienia. Od tego momentu – wyłączając dziewiętnastowieczny przedruk – nie był publikowany aż do roku 2019.

Wydawać by się mogło, że przygotowanie edycji krytycznej utworu wydawanego za życia i pod kontrolą autora, nie powinno przysporzyć większych trudności. A jednak Naruszewiczowy dziennik to dla edytora prawdziwe wyzwanie, poczynając od wyboru podstawy wydania. Istnieje bowiem szereg przesłanek poddających w wątpliwość autorstwo pierwodruku, a wydanie z 1788 r. nie jest kompletne, gdyż zawiera zaledwie dwie (z czterech zaplanowanych) części podróży. Naruszewicz nigdy nie opublikował reszty. Niemniej właśnie to perfekcyjnie dopracowane, choć niepełne, wydanie drugie nie wzbudza wątpliwości dotyczących autorstwa. Maestria jego szaty stylistycznej, niespotykane w oficjalnej diarystyce bogactwo szczegółów zdumiewają i fascynują, stanowiąc zarazem pewien problem edytorski. Setki obszarów geograficznych domagają się słowa objaśnienia, podobnie jak postaci. Sprawa jawi się jako prosta w przypadku znanych osobistości, lecz co zrobić, gdy Naruszewicz wylicza mniej znanych urzędników powiatowych, wskazując tylko pełniony przez nich urząd lub – co stanowi inną komplikację – wymienia królewskie praczki, kucharki czy kiperów, podając zaledwie imię. A na tym nie kończą się wyzwania związane z przygotowaniem objaśnień, gdyż dziennik to nieprzerwany popis erudycji królewskiego kronikarza, który snując historię mijanych miast, czerpie wiedzę z dzieł tworzonych od czasów antyku po oświecenie, przywołując refleksje kilkudziesięciu uczonych. Dzisiejszy wydawca musi wskazać konkretne fragmenty dzieł, mając przy tym na uwadze wydania, z których hipotetycznie korzystał Naruszewicz.

Edycja Dziennika podróży była nie lada wyzwaniem edytorskim, ale przede wszystkim fantastyczną przygodą intelektualną. Ta przygoda stanie się tematem wystąpienia.

Podczas wykładu poprowadzonego przez dr. Pawła Kowalskiego z ISPAN omówiona zostanie wieloaspektowa kategoria hierarchii w języku, rozumiana jako forma poznawania i porządkowania rzeczywistości tak językowej, jak i pozajęzykowej. W samym języku przejawia się ona na wielu płaszczyznach. Charakterystyczne znaczenia hierarchii wskazują na uporządkowanie elementów według pewnych określonych kryteriów. To uporządkowanie może być metaforyzowane na osi pionowej góra - dół. Odzwierciedlają to takie przykłady użycia, jak: "piąć się po szczeblach w hierarchii firmy"; "piąć się w hierarchii polskich bramkarzy" lub na osi poziomej: "nagle znalazł się przed wszystkimi w hierarchii pracowników firmy." W wykładzie pokazane zostanie przede wszystkim, jak kategoria hierarchii realizowana jest w zdarzeniu językowym, na przykładzie współczesnego dyskursu publicystycznego. 

The Victorians, although well-behaved on the surface, were obsessed with macabre and murder. Reading 19th century writings, we would never suspect that madness would be a significant topic to explore. Who would have thought that such poetry would enter the canon? And yet, it did.

We will explore how Robert Browning, one of the most famous British poets, played with the motif of murder and lunacy. We will get a glimpse into the minds of Browning’s madmen, how they rationalise their needs and how poetry transforms horror into a gripping narrative.

Konspiracyjna mapa Warszawy - to opowieść o miejscu stolicy Polski na mapie antykomunistycznej konspiracji niepodległościowej. Zagłada stołecznego korpusu AK i zniszczenie ponad 70 procent miasta spowodowały faktyczną detronizację Warszawy jako centralnego miejsca dla Polskiego Państwa Podziemnego, w którym skupiały się dotąd wszystkie nici pionów wojskowego, politycznego i cywilnego. Nie oznaczało to jednak definitywnego wygaszania zjawisk oporowych. Wraz z ocalałymi z pożogi wojennej warszawiakami do miasta wróciła także konspiracja niepodległościowa. Oczywiście w znacznie skromniejszym wymiarze. Przez ponad rok funkcjonowała tutaj komenda najsilniejszej struktury poakowskiej - Obszaru Centralnego Delegatury Sił Zbrojnych na Kraj, a następnie Zrzeszenia WiN. Tutaj działały jej tajne drukarnie, pion wywiadowczy, komórka legalizacyjna. Także tutaj miało swoje lokale kontaktowe szereg organizacji zamiejscowych - z terenu Białostocczyzny, Lubelszczyzny, łódzkiego, kieleckiego. To całkiem zapomniana historia ukazująca napięcie ideowe mieszkańców niepokornego nigdy miasta.

Zakres tematyczny spotkania to:

- Żywienie w cukrzycy. Czy istnieje dieta cukrzycowa? Jak odżywiać się w cukrzycy? Co oznacza indeks glikemiczny, wymienniki węglowodanowe i białkowo-tłuszczowe?

- Znaczenie wsparcia społecznego w leczeniu cukrzycy. Gdzie szukać pomocy? Jakie świadczenia może otrzymać pacjent chory na cukrzycę?  Ile kosztuje leczenie cukrzycy?

- Funkcjonowanie rodzin osób chorych na cukrzycę.  Z jakimi problemami może spotkać się rodzina chorego na cukrzycę?

- Psychospołeczne aspekty funkcjonowania chorych na cukrzycę.  Z jakimi trudnościami może spotkać się chory podczas leczenia cukrzycy?

- Co nowego w leczeniu cukrzycy? Nowe leki i technologie.

Wykład będzie próbą odpowiedzi na pytanie o współczesne znaczenie Konstytucji 3 Maja, która zachowuje aktualność o tyle, o ile jej podstawowe wartości i zasady nie straciły swojego blasku. Dotyczy to zapewne zasady konstytucjonalizmu, podziału władz, celów państwa i relacji między państwem a jednostką. Przedmiotem wykładu będzie przedstawienie tych właśnie zasad w kontekście aktualnych sporów o rozumienie postanowień obowiązującej Konstytucji RP. Duch, a niekiedy nawet litera Konstytucji 3 Maja, bliskie są postanowieniom obowiązującej ustawy zasadniczej, która przecież także mówi o równowadze władz, odrębności władzy sądowniczej, ograniczeniach władzy wykonawczej, o zasadzie przedstawicielstwa. Wizja konstytucji „jako jedynej twierdzy ojczyzny i swobód naszych”, której świętość do strzeżenia powierzona jest każdemu szlachcicowi, ma ponadczasowe znaczenie. Dziś każdy, kto ma prawa polityczne, jest szlachcicem w rozumieniu Konstytucji 3 Maja, jeśli broni praw zasadniczych. Konstytucja 3 Maja jest jedyną polską konstytucją, która mówi o Europie, wiążąc nasz los z jej losem. To właśnie decyduje o aktualności tej Konstytucji i zachęca do refleksji nad znaczeniem członkostwa w Unii Europejskiej dla polskiego ustroju państwowego. Wykład będzie próbą oceny roli naszych tradycji konstytucyjnych w sformułowaniu stanowiska w toczącym się współcześnie sporze między przeciwstawnymi koncepcjami ustroju demokratycznego. Konstytucja 3 Maja odzwierciedla kompromis między tym, co wydawało się jej twórcom możliwe, a rozwiązaniami dostępnymi jedynie potencjalnie. Wykład będzie okazją do oceny aktualności tego przesłania w kontekście współczesnych debat dotyczących oceny istniejących rozwiązań ustrojowych i współczesnych kompromisów konstytucyjnych.

Celem naszego projektu DIALOG (Partycypacja obywatelska w Polsce: determinanty, konsekwencje i metody aktywizacji społecznej; DIALOG 0013/2019) było zrozumienie podstaw partycypacji obywatelskiej wśród młodych Polek i Polaków. Aby to zrobić, przeprowadziliśmy serię badań ilościowych oraz jakościowych, na podstawie których stworzyliśmy grę kooperacyjną, wzmacniającą chęć angażowania się w życie kraju. W czasie naszego wystąpienia opowiemy o kluczowych wynikach przeprowadzonych badań. Przedstawimy proces tworzenia gry planszowej, która opiera się na pozyskanej przez nas wiedzy z zakresu psychologii społecznej i politycznej. Wreszcie, zaprezentujemy grę print&play, którą może mieć każdy/każda z Was. Wystarczy pobrać ją z serwerów Laboratorium Poznania Politycznego IP PAN (http://politicalcognition.psych.pan.pl/pl/) i wydrukować na domowej drukarce .

Opis gry: Gra, którą stworzyliśmy wymaga od Was współpracy, pomagania sobie nawzajem, ale też doskonalenia Waszych indywidualnych umiejętności! Możecie podejmować w niej liczne działania, które wpłyną na otaczający Was świat. Wcielcie się zatem w jedną z 24 postaci i ulepszycie kraj dzięki angażowaniu się w aktywności obywatelskie. Zbierzcie własną drużynę pierścienia i w drogę! Pamiętajcie, los mieszkańców leży w Waszych rękach! Bez Waszego zaangażowania dobrostan spadnie, a wtedy spadną na Was wszystkie nieszczęścia i nadejdzie wieczna zima.
Pokaz poprowadzą członkinie Laboratorium Poznania Politycznego IP PAN:
Marta Marchlewska, Dagmara Szczepańska oraz Marta Rogoza.

Celem opisu jest zapoznanie uczestników ze zjawiskiem przemocy w rodzinie - diagnozy zjawiska oraz procedur postępowania 

Czy subiektywne poczucie problemów z pamięcią tożsame jest z obiektywnymi wskaźnikami? Kiedy konieczna jest profesjonalna ocena? Współcześnie, funkcjonowanie poznawcze w zaburzeniach psychicznych, szczególnie w schizofrenii, jest jednym z ważnych celów diagnozy, a także oddziaływań terapeutycznych. Najważniejsze obszary poznawcze na przykład w schizofrenii, w których mogą występować zaburzenia, dotyczą funkcji wykonawczych, pamięci operacyjnej, słownej i procesów uczenia się. Wykazano, że funkcje poznawcze mają znaczenie dla codziennego funkcjonowania, realizowania się w rolach społecznych. Natomiast nasilone zaburzenia poznawcze mogą znacznie utrudnić samodzielne życie. Czy zatem funkcjonowanie poznawcze jest istotne dla przebiegu zaburzeń psychicznych? Dowiedziono, że możemy skutecznie zmniejszać dysfunkcje poznawcze, stosując zintegrowane metody oddziaływań terapeutycznych wraz z treningami poznawczymi. Poprawa w ich zakresie wpływa na poprawę w wielu sferach życia i wzmacnia proces zdrowienia. 

Celem spotkania jest przedstawienie fundamentalnych założeń Austriackiej Szkoły Ekonomii (subiektywizmu, indywidualizmu, indeterminizmu, marginalizmu) i uzasadnienie ich fundamentalnego związku z nauczaniem Kościoła katolickiego. W tym celu słuchacze zostaną zapoznani z nauczaniem papieskim, począwszy od encykliki „Rerum novarum” Leona XIII, na encyklice „Fratelli tutti” Franciszka i kluczowymi założeniami katolickiej nauki społecznej skończywszy. Będzie to stanowiło podstawę do analizy współczesnych problemów gospodarczych i społecznych w kontekście nauczania Kościoła.   

Kapitan Statystyka - wybitny naukowiec z dziedziny psychologii, żyjący w 2050 roku. Jego główne zainteresowania badawcze dotyczą problematyki zdrowia psychicznego. Jednak pewnego dnia odkrywa niecny plan Schizofrenusa, którego działania mają doprowadzić do globalnego szaleństwa. Schizofrenus jest przebiegły i działa w ukryciu. W pogoń za nim rusza Kapitan Statystyka, który niczym Sherlock Holmes tropi nieuchwytnego Schizofrenusa, lecz w pewnym momencie słuch o nim ginie...

Przyjdź i spróbuj odnaleźć Kapitana Statystykę, pomagając mu udaremnić działania Schizofrenusa! Tylko właściwe rozwiązanie doprowadzi do odnalezienia klucza ratującego ludzkość przed zagładą!

Stwórz swój badawczy S.H.I.E.L.D. i sprawdź, czy nadajesz się na Kapitana Statystyki! Zespoły mogą liczyć maks. 5 osób. Obowiązuje limit czasu: 40 minut.

Zabawa przygotowanaul. jest dla osób powyżej 12 roku życia. Zapisy pod adresem mailowym: kapitanstatystyka@gmail.com

Naukowcy, intepretujący zachodzące w ostatnich latach zmiany w polskim społeczeństwie, mówią o postępującej polaryzacji poglądów. Bez wątpienia  coraz trudniej porozumieć się osobom o odmiennych poglądach, postawach, stylach życia, czy też wyznawanych wartościach. Polacy zaczęli dzielić się na plemiona, które zamykają się w swoich bańkach informacyjnych, jednocześnie stali się też dogmatykami, którzy bezkrytycznie podchodzącą do swojej wiedzy  i jej źródeł. Sam podział społeczeństwa nie jest czymś negatywnym – różnorodność jest zjawiskiem naturalnym i może prowadzić do pluralizmu opinii oraz wytwarzać przestrzeń do wymiany poglądów. W Polsce niestety obserwujemy instrumentalizację podziałów społecznych i ich kreowanie przez elity polityczne. Spotkanie będzie doskonałą okazją do zapoznania się z problemami społecznymi, które w szczególny sposób dzielą Polaków. Omówimy podstawowe podziały odnoszące się do światopoglądu, gospodarki, religii, czy też związanych z nią procesów sekularyzacji. Zapoznamy się z  klasowym podziałem polskiego społeczeństwa. Porozmawiamy też o różnicach pomiędzy różnymi warstwami społecznymi. Wspólnie ze słuchaczami spróbujemy odpowiedzieć na pytanie o źródła podziałów społecznych oraz w jaki sposób wpływają one na codzienne życie Polaków.

Jaka jest rola terenów pokrytych roślinnością czy wodą w mieście? Czy poza miejscem do wypoczynku tereny te pełnią jakąś rolę? Dlaczego powinniśmy je chronić, skoro potrzebujemy coraz więcej nowych domów, sklepów, biur? Czy nie wystarczy, aby lasy, łąki, zbiorniki wodne i drzewa miały swoje miejsce pod miastem? W mieście przecież mogą być kolorowe klomby, trawniki oraz kilka ozdobnych drzew i krzewów – nie trzeba będzie sprzątać liści, a na spacer, czy pojeździć na rowerze można pojechać za miasto.

Warsztaty „Zielono-błękitna infrastruktura szansą na adaptację miast do zmian klimatu” pozwolą dowiedzieć się więcej o tym, co przyczynia się do lepszej wymiany powietrza w mieście, oszczędzania wody opadowej, poprawy różnorodności biologicznej, czyli co wpływa na jakość naszego środowiska, a tym samym na jakość naszego życia. Dziś do poprawnego funkcjonowania miasta nie wystarczy już infrastruktura techniczna (drogi, sieci kanalizacyjne, wodociągowe, gazowe i inne), obecnie już wiemy, że bez układu  terenów otwartych stanowiących system infrastruktury zielono-błękitnej warunki życia w mieście stają się trudne do zniesienia. Świadczą o tym jedne z najgorszych w Europie wskaźników zanieczyszczenia powietrza, zamierające w mieście drzewa i wysychająca latem Wisła. Czy oprócz wymiany pieców możemy inaczej poprawić stan środowiska, w którym żyjemy? Spróbujemy odpowiedzieć na to pytanie w ramach warsztatów projektowych, które zorganizują wspólnie pracownicy Katedry Architektury Krajobrazu, Instytutu Inżynierii Środowiska SGGW oraz Zakładu Gospodarki Przestrzennej i Nauk o Środowisku Przyrodniczym Wydziału Geodezji i Kartografii Politechniki Warszawskiej. W ramach warsztatów postaramy się wyposażyć uczestników w podstawową wiedzę dotyczącą zielono-błękitnej infrastruktury, przekonać do podejmowania wysiłku na rzecz poprawy środowiska we własnym otoczeniu i zachęcić do próby zaprojektowania takiego rozwiązania w przestrzeni miasta. Wiedza dotycząca funkcjonowania środowiska przyrodniczego w mieście, w tym terenów pokrytych roślinnością, pozwala podejmować bardziej świadome decyzje dotyczące kształtowania środowiska życia człowieka.  

Przyroda ma nam mnóstwo do zaoferowania, w tym również wiele zabawy, jednak w zamian powinniśmy okazać jej szacunek i zapewnić ochronę. W trakcie wycieczki opowiemy o historii wsi Kampinos oraz odkryjemy tajniki pochodzenia wydm i bagien, głównych składników krajobrazu Kampinoskiego Parku Narodowego. Zastanowimy się, co zawdzięczamy bagnom i jaką role pełnią one dla dobra klimatu i ludzi, za co możemy je polubić i jak powinniśmy o nie dbać.

Czas trwania ok. 4 godz.

Trasa wycieczki ma kształt pętli dł. ok 10 km. 

Przebieg trasy: Kampinos – niebieskim szlakiem do Granicy – powrót żółtym szlakiem do Kampinosu.

- 10:00 Marek Abramowicz, Centrum Astronomiczne im. M. Kopernika, PAN w Warszawie,

Przedstawiona zostanie historia badań fal grawitacyjnych. Wykład będzie
dotyczył głównie teorii.

- 11:00 Dorota Rosińska, Obserwatorium Astronomiczne, Uniwersytet Warszawski,

- 12:00 Stanisław Bajtlik, Centrum Astronomiczne im. M. Kopernika, PAN w Warszawie,

Wizja stałych stacji załogowych na Księżycu czy Marsie przestaje być fantazją. Na orbicieod lat znajduje sie Międzynarodowa Stacja Kosmiczna. Tworzenie takich konstrukcji rodzi problemy techniczne, organizacyjne, ale także estetyczne. Niektóre z nich są podobne do problemówjakie architekci mają na Ziemi, ale wiele jest zupełnie nowego rodzaju.

Szczegółowy program i informacja o sposobie udziału w imprezie zostanie podana na stronie internetowej Centrum Astronomicznego im. Mikołaja Kopernika w pierwszych dniach września. Adres strony: www.camk.edu.pl.

Pracownia Retoryki Stosowanej UW zaprasza na warsztaty z debatowania. Opowiemy o tym, czym jest debata i jakie są jej rodzaje, nauczymy Cię budowania argumentów, damy kilka wskazówek dotyczących występowania publicznie i pokażemy, jak się bronić przed nieuczciwymi chwytami przeciwników.

Dlaczego warto? Debatowanie kształtuje takie umiejętności jak wyszukiwanie i sprawdzanie informacji, budowanie poprawnych argumentów, wyszukiwanie stosownych przykładów dla zilustrowania naszej tezy, daje większą pewność siebie w zabieraniu głosu publicznie. Pokazuje, że warto jest rozważać pewne kwestie z wielu perspektyw. To ważne umiejętności, przydatne nie tylko w trakcie dyskusji.

Debatę można definiować na wiele sposobów, zależnie od perspektywy. Musi jednak spełniać kilka warunków: to spór pomiędzy stronami reprezentującymi odmienne poglądy, ma swoje ustalone zasady, porządek, strukturę czy audytorium. Jak inaczej można spojrzeć na debatę? Dowiesz się tego, uczestnicząc w naszych warsztatach!

Podczas krótkiego wykładu dowiesz się, czym jest debata i po co debatujemy. Poznasz kilka ćwiczeń z emisji głosu i improwizacji, by łatwiej Ci było zabierać głos. Omówimy kilka formatów debat - jakie są ich zasady, czym się różnią i który sprawdzi się w jakiej sytuacji. Wybierzemy jeden z nich i wspólnie przygotujemy się do debaty. Porozmawiamy o tym, jak budować argumenty i jak się bronić przed nieuczciwymi zagrywkami naszych przeciwników. Punkt kulminacyjny warsztatu to udział w debacie! Na koniec omówimy, co poszło świetnie, a nad czym warto jeszcze popracować.

Warsztaty organizowane w ramach projektu grantowego RHEFINE (Rhetoric for Innovative Education) finansowanego ze środków europejskich w programie Erasmus+, dotyczącego nauczania retoryki na szczeblu szkolnictwa wyższego.

Popkultura wykorzystuje motyw dziennika osobistego jako fetyszu związanego z tajemnicą, w dzienniku często kryją się odpowiedzi związane z przeszłością jego autorki albo z okolicznościami jej śmierci. Ostatnio motyw dziennika został wykorzystany w serialu Mare z Easttown – schowany w skrzyni i odnaleziony przez tytułową detektywkę, zdradził możliwy motyw morderstwa młodej bohaterki. Tymczasem rękopisy odnajdywane w archiwach, w tym polskich, pokazują, że historia prowadzenia dziennika osobistego wśród dziewczyn jest dużo bardziej skomplikowana i znacznie mniej tajemnicza zarazem, niż mogłoby się wydawać. Punktem wyjścia wykładu będzie popkulturowy fetysz tajemniczego dziennika młodej dziewczyny. Spróbujemy ustalić, jakie znaczenia ten fetysz niesie i jak w rzeczywistości wyglądały praktyki prowadzenia dzienników osobistych przez dziewczyny od XIX wieku do lat 50. XX wieku. Zadamy przede wszystkim pytania: Po co dziewczyny diariuszowały? Kiedy porzucały praktykę? Kiedy pisały w tajemnicy, a kiedy i komu zdradzały, że piszą? Na przykładach znanych dzienników dziewczyn (Zofii Nałkowskiej, Agnieszki Osieckiej, Ireny Kwiatkowskiej, Anny Kowalskiej, Narcyzy Żmichowskiej) i nieznanych (Marii Schaaff, Toli Czerniejewskiej, Izy Moszczeńskiej, Marii Dłuskiej) przyjrzymy się, co dziewczyny pisały o miłości, śmierci, przyjaźni, nauce. Na podstawie porównania z dziennikiem młodzieńczym Bronisława Piłsudskiego, brata Józefa, spróbujemy znaleźć różnice i podobieństwa między dziennikami chłopców i dziewcząt. Zastanowimy się również, dlaczego dzienniki osobiste dziewczyn były bardziej wywrotowe, niż kiedy praktykę diariuszowania prowadziły dorosłe kobiety. Podczas wykładu zostaną zaprezentowane zdjęcia zachowanych rękopisów dzienników osobistych.

Na co dzień klonowanie kojarzy się nam z literaturą i filmem science-fiction – czymś odległym i spoza naszej rzeczywistości, na równi z cyborgami czy nawet kosmitami. Jednakże autorzy książek i filmów tego gatunku (i nie tylko) często sięgają do badań naukowych w poszukiwaniu inspiracji. Ich powieści poniekąd stają się polem do eksploracji zagadnień, które wywołują zacięte dyskusje zarówno w świecie akademickim, jak i poza nim. Czy w przyszłości, jak np. w powieści „Nie Opuszczaj Mnie” Kazuo Ishiguro (zekranizowanej w 2010), czy filmie „Wyspa” (2005), będziemy mogli przedłużać ludzkie życie poprzez „wymianę” schorowanych narządów, wykorzystując  klony jako dawców? Jaki status miałyby klon w społeczeństwie? Czy klon stanie się idealną kopią pierwowzoru, czy wychowanie i inne czynniki zewnętrzne będą miały znaczący wpływ na jego rozwój (jak w „Chłopcy z Brazylii”). Nawet jeżeli autor tego nie zakładał, opowieści o klonach poruszają problemy bioetyczne, takie jak np. wyżej wspomniane pozyskiwanie narządów do transplantacji. Podczas części wykładowej mojego spotkania chciałabym na podstawie kilku współczesnych powieści anglojęzycznych pokazać rozwój przedstawiania klonowania w literaturze (w ciągu ostatnich 50 lat) i wyodrębnić powtarzające się motywy. W drugiej części spotkania chciałabym zaprosić zebranych do wspólnej dyskusji na tematy bioetycznych zagadnień w kulturze popularnej.

Uczestnicy mogą się wcześniej zapoznać się z filmami, do których będę się odwoływała, np. „Nie Opuszczaj Mnie” (2010), „Wyspa” (2005), czy „Chłopcy z Brazylii” (1978).

Nasz język wypełniony jest zwrotami odnoszącymi się do czasu, w tym przeszłości i pamięci, przyszłości i planów, czy też wydarzeń cyklicznych. Poza słownictwem odnoszącym się do rozmaitych okresów czasu, jak sekundy, godziny, dekady, itp., nasz sposób mówienia o czasie jest często zapośredniczony przez metafory. Przykładem jest tu nie tylko powiedzenie „czas to pieniądz” i możliwość zamiany „godzin” na „złotówki” w niektórych kontekstach. Chodzi również o bardziej utarte zwroty wyrażające czas w kategoriach przestrzennych. Nieprzypadkowo „przeszłość” jest tym co „przeszło” i jest już „za nami”, nieprzypadkowo słowa takie jak „pojutrze” i „przedwczoraj” zawierają w swojej konstrukcji przedrostki, wskazujące na sekwencję przedmiotów. Przestrzenny charakter języka odnoszącego się do czasu jest blisko związany z tym, że sam czas jest przez nas rozumiany jako przestrzeń, o czym świadczą zarówno badania psychologiczne, jak i liczne przykłady z języków z całego świata. W trakcie wykładu przyjrzymy się metaforom czasu w różnych językach. Odpowiemy, na ile przestrzenne rozumienie czasu jest wspólne dla różnych kultur, i zastanowimy się, jakie mogą być źródła różnic kulturowych związanych z postrzeganiem czasu.

Czy picie filiżanki porannej kawy może dawać równie dużo równie doniosłej przyjemności, co oglądanie arcydzieła kinematografii? Intuicja i doświadczenie życiowe podpowiadają, że tak, przynajmniej niekiedy. A jednak od razu budzi się wątpliwość, czy aby nie jest pewną przesadą zestawianie czegoś tak zwykłego z czymś tak niezwykłym?

Celem wykładu będzie zaprezentowanie jednego z ważniejszych i najprężniej rozwijających się współcześnie obszarów estetyki, jakim jest estetyka codzienności. Estetyka filozoficzna zwykła się koncentrować na sztuce, co spowodowało między innymi, że to właśnie sztukę zaczęto na gruncie filozofii łączyć z takimi kwestiami jak doświadczenie estetyczne (czym jest doświadczenie estetycznie? Co to znaczy doświadczać czegoś estetycznie?), wartości estetyczne (jakie wartości estetyczne istnieją? Kiedy można je dostrzegać?), oceny estetyczne (co to znaczy oceniać coś estetycznie? Czy ocena estetyczna może być niepoprawna?). Estetyka codzienności wychodzi tymczasem z założenia, że tego rodzaju podejście w nieuzasadniony sposób zawęża zakres zjawisk obdarzonych estetycznym wymiarem. Codzienna praktyka pokazuje bowiem, że także w obiektach czy zdarzeniach niemających nic wspólnego ze sztuką dostrzegamy wartości estetyczne i je estetycznie oceniamy. Możliwe, że rzadko kiedy się nad tym zastanawiamy i że w rezultacie nie potrafimy tego rodzaju doświadczeń ubrać w pojęcia, co jednak nie zmienia faktu, że są one istotne, bo przyczyniają się do duchowego i fizycznego dobrego samopoczucia. Warto więc zadać sobie pytanie, jak myśleć o estetycznej stronie codziennego życia i gdzie jej szukać.

Spacer ścieżką łączącą Muzeum Historii Żydów Polskich POLIN z Żydowskim Instytutem Historycznym. Dzielnica Północna, na której zgliszczach, spalonych cegłach oraz popiele wybudowano po wojnie socrealistyczne osiedle Muranów, jest jednym z najbardziej bogatych w historię miejsc współczesnej Warszawy. To właśnie w Dzielnicy Północnej, i to nie tylko w jej bijącym sercu na słynnych Nalewkach, w dwudziestoleciu międzywojennym kwitło życie żydowskie — zarówno handel, jak i kultura. To również tutaj, w czasie okupacji niemieckiej, znajdowało się tzw. duże getto, na terenie którego trwały walki powstańcze w 1943 roku. W czasie spaceru zostanie przypomniana przedwojenna historia dzielnicy oraz ostatni akt istnienia jej i jej mieszkańców. 

Spacer odbywa się w ramach projektu Żydowskie Dziedzictwo Kulturowe. Wspólnie działamy na rzecz Europy zielonej, konkurencyjnej i sprzyjającej integracji społecznej.

Kiedy myślimy o podziale miejsc parlamentarnych, naszym pierwszym skojarzeniem jest zapewne polityka, a nie matematyka. O ile prowadzenie kampanii wyborczych rzeczywiście należy do świata polityki, o tyle samo liczenie głosów to problem czysto informatyczny/matematyczny. Metoda podziału miejsc parlamentarnych to funkcja (lub algorytm), która za argument przyjmuje zbiór głosów oddanych na poszczególne partie i zwraca wektor opisujący liczbę miejsc parlamentarnych przeznaczonych dla każdej z partii. Dzięki takiemu ujęciu, możemy formalnie analizować i oceniać różne metody podziału miejsc parlamentarnych. Co więcej, możemy starać się uchwycić takie pojęcia jak proporcjonalność czy sprawiedliwość w ściśle matematyczny sposób. To z kolei pozwala nam oceniać, które metody podziału miejsc są sprawiedliwe, a które nie, a w konsekwencji projektować bardziej zaawansowane metody o jeszcze lepszych własnościach.