Nauki humanistyczne

Wydarzenie zaplanowane jest jako połączenie dyskusji, wykładu oraz pokazu z wykorzystaiem dostępnych multimediów. Tematyka spotkania dotyczyć będzie archeologii jako nauki, metod badawczych, osiąganych wyników oraz możliwości wykorzystania rezultatów badań archeologicznych współcześnie w działalności w sferze kultury i edukacji. Podkreślony będzie fakt, że archeologia to nie tylko wykopaliska, ale też całe spektrum bardzo zróżnicowanych metod badawczych, oraz określony sposób patrzenia na przeszłość. Zaproszeni goście będą rozmawiać przede wszystkim (ale nie tylko) o wykorzystaniu archeologii w badaniach miejskich, w tym także miejsc i obiektów z czasów nowożytnych oraz współczesnych. Dyskusja będzie się koncetrować głównie na rezultatach prowadzonych w ostatnim czasie na terenie getta warszawskiego i wykorzystaniu metod archeologicznych do bada nad Holokaustem. Poruszane będą również wątki z dziedziny archeologii konfliktów i prac badawczych na polach bitewnych. 

Podczas wykładu zaprezentowane zostaną założenia i rezultaty polsko-francuskiego projektu naukowego Języki literatury polskiej XXI w., realizowanego w latach 2022-2023 przez IBL PAN i Université Clermont Auvergne. W ramach projektu zaprezentowano 7 najważniejszych nowych języków polskiej najnowszej literatury na przykładzie sylwetek 7 pisarek i pisarzy. Podczas 7 wykładów w Clermont Ferrand wygłaszanych po francusku wystąpiło 7 specjalistów z Polski i Francji (IBL PAN, Uniwersytet Śląski, Uniwersytet Wrocławski, Sorbonne Université, Université Clermont Auvergne, CEFRES), prezentując sylwetki 7 pisarek i pisarzy: Bożeny Umińskiej-Keff, Izabeli Morskiej, Szczepana Twardocha, Doroty Masłowskiej, Olgi Tokarczuk, Michała Witkowskiego i Andrzeja Stasiuka. Każda z tych sylwetek twórczych pokazywała jedną z tendencji w nowej polskiej literaturze – i jej języków także w kontekście przemian społecznych (np. języki feminizmu przy prezentacji sylwetki Izabeli Morskiej, języki popkultury przy prezentacji Doroty Masłowskiej itp.). Wykład te zostały zarejestrowane i staną się podstawą przygotowywanej do druku we Francji książki, mającej stanowić pierwszy taki podręcznik czy przewodnik po najnowszej polskiej literaturze we Francji.

Czy postać fikcyjna może rozwiązać historyczną zagadkę kryminalną? Jak to wpływa na pamięć kulturową o tym wydarzeniu? A jeśli najbardziej znany i skuteczny detektyw nie jest w stanie jej rozwiązać, to czy nadal może być uważany za najlepszego? Tego typu pytania chciałabym postawić podczas naszego spotkania i wspólnie z wami zastanowić się nad tym, dlaczego teksty typu Sherlock Holmes kontra Kuba Rozpruwacz są stale popularne i czy bardziej lubią je twórcy czy odbiorcy.

Tegoroczny temat obrad to „Kobieta w społeczeństwie od średniowiecza do końca XX w.”. Celem konferencji jest wymiana informacji i doświadczeń na temat możliwości wykorzystania w praktyce szkolnej źródeł archiwalnych charakteryzujących sytuację i rolę kobiety w okresie od średniowiecza do końca XX w. Przedmiotem obrad chcemy uczynić następujące zagadnienia:

– kobieta w społeczeństwie (w rodzinie, edukacji, nauce, kulturze, polityce i gospodarce oraz na polu walki);

– źródła archiwalne dotyczące sytuacji i roli kobiety (w rodzinie, edukacji, nauce, kulturze, polityce i gospodarce oraz na polu walki) — charakterystyka źródeł oraz możliwości ich praktycznego wykorzystania na lekcjach w szkole i nie tylko;

– edukacyjny potencjał projektów przedstawiających pozycję kobiety w społeczeństwie — przykłady dobrych praktyk.

W trzechsetną rocznicę wyboru Henryka Walezego na króla Polski (1573) przybliżone zostaną dzieje dwóch pierwszych wolnych elekcji (1573, 1576). Śmierć Zygmunta Augusta (1572) otworzyła nowy okres w dziejach Rzeczypospolitej. Staropolskie społeczeństwo wkraczało w okres bezkrólewia.

W trakcie wykładu zastanowimy się. w jaki sposób elita państwa poradziła sobie z wygaśnięciem dynastii Jagiellonów i jakie kroki przedsięwzięła, by uchronić państwo przed politycznym kryzysem? Warto poszukiwać odpowiedzi na te pytania, bowiem ukształtowane w dobie pierwszych bezkrólewi mechanizmy ustrojowe przetrwały do upadku Rzeczypospolitej w końcu XVIII w.

W trakcie wykładu zastanowimy się, w jaki sposób Adolf Hitler doszedł w 1933 r. do władzy. Przedstawimy okoliczności, które sprawiły, że w demokratycznych wyborach do niemieckiego parlamentu zdołał odnieść sukces? Przyjrzymy się mechanizmom, które wyniosły go na szczyty popularności.

Reklama jest nieodłącznym elementem naszego życia. Wystarczy jedynie przejść ulicą, włączyć telewizor, przeglądać strony internetowe lub korzystać z mediów społecznościowych, aby zostać zasypanym oceanem komunikatów reklamowych. 

Reklamodawcy starają się przekonać nas do zakupu swoich produktów lub usług poprzez różne techniki perswazyjne. Perswazja w reklamie opiera się na wywoływaniu pożądanych emocji, manipulacji naszymi odczuciami i wpływaniu na nasze decyzje. Jest to swoista gra psychologiczna, w której projektowanie grafik, dźwięk, kolorystyka i treść mają na celu skierowanie naszego myślenia w określonym kierunku.

Określanie zawodów i funkcji publicznych kobiet budzi ciągle sporo emocji, czasem wręcz zacietrzewienia, dlatego warto im się przyjrzeć chłodnym okiem i przeanalizować. W trakcie spotkania uczestnicy będą mogli podzielić się własnymi spostrzeżeniami o feminatywach, wypełnić ankietę, posłuchać komentarza językoznawczego i puścić wodze fantazji słowotwórczej. Przy okazji będzie można zwrócić uwagę na drugi biegun tego swoiście asymetrycznego zjawiska i zastanowić się nad określaniem mężczyzn wykonujących zawody mające nazwy żeńskie.

Pewnie mało kto nie grał kiedyś w kalambury, ale czy wiele osób zastanawiało się, co mają one wspólnego z filozofią języka Augustyna z Hippony? W dialogu O nauczycielu ten „najbardziej grzeszny ze świętych” rozmawia ze swym synem Adeodatem właśnie o języku i w pewnym sensie gra z nim w „otwarte kalambury”. Wyjaśnia bowiem, dlaczego niektóre słowa bardzo trudno pokazać czy wyjaśnić. Razem z Augustynem przyjrzymy się tym trudnościom, postaramy się odgadnąć, czym właściwie są saraballe i rozegramy kalambury z filozofią starożytną w tle.

Wychodząc poza dominującą kulturę okulocentryczną, ruch ekologii akustycznej w centrum swoich rozważań stawia dźwięk oraz ideę pejzażu dźwiękowego (oryg. soundscape), która rozwinęła się w myśli kanadyjskiego badacza i pedagoga Raymonda Murraya Schafera. Pejzaż dźwiękowy to dane środowisko akustyczne ze wszystkimi jego kontekstami percepcyjnymi i historyczno-społecznymi, jak np. miasto, wieś, las, centrum handlowe, kompozycja muzyczna, dana epoka historyczna, a nawet powieść czy obraz. Podczas wykładu zastanowimy się nad sposobami, w jakie książki dziecięce i młodzieżowe przedstawiają pejzaże dźwiękowe. Przywołamy utwory klasyczne i współczesne, polskie i obce,  reprezentujące różne gatunki: od książek obrazkowych poprzez krótkie formy narracyjne po powieści. Sprawdzimy, jak obecne w nich pejzaże dźwiękowe wpływają na kształt tekstu literackiego oraz jak hipotetycznie mogą oddziaływać na świadomość ekologiczną publiczności odbiorczej i postawy wobec zmian klimatycznych oraz stanu środowiska naturalnego. Postaramy się również zaproponować praktyczne wskazówki dotyczące wykorzystania koncepcji pejzażu dźwiękowego na lekcjach języka polskiego (np. w ramach omawiania lektur)
w szkole podstawowej i średniej w celu rozbudzania wyobraźni ekologicznej. Podobnie jak ostatnie fale ekokrytyki, które wychodzą poza binarności natura vs. cywilizacja, wieś vs. miasto, ludzkie vs. nie-ludzkie, ekologia akustyczna jest bowiem również ruchem ekologicznie zaangażowanym, który postuluje działania na rzecz ochrony dźwięków zagrożonych wyginięciem, a także wzywa do „otwarcia uszu” na otaczające nas bogactwo dźwiękowe.

Połączone Biblioteki zapraszają na niebywały seans spirytystyczny! W mrocznych zakamarkach magazynów przywołacie z nami ducha dawnej filozofii. Poczujecie aurę prądów i idei minionych, ujrzycie osobliwe dzieła, odetchniecie bibliotecznym powietrzem i zakichacie się na śmierć. Doświadczcie rzeczy niedostępnych zwykłym śmiertelnikom/czytelnikom!

Zapraszamy do poznania zasad i zagrania z nami w jedną z najstarszych gier planszowych na świecie, czyli w Królewską grę z Ur (znaną również jako Gra Dwudziestu Kwadratów). Nasz warsztat będzie okazją do zapoznania się z historią odkrycia gry oraz ze spektakularnymi wynikami badań wykopaliskowych prowadzonych na terenie starożytnego miasta Ur. Można też będzie dowiedzieć się jak samodzielnie zrobić planszę do tej gry oraz własnoręcznie ulepić pionki potrzebne do jej rozegrania.

W starożytności Ur było jednym z najważniejszych miast-państw Sumeru. Było to wówczas miasto portowe, położone na brzegu Eufratu.

Królewska gra z Ur została odkryta w trakcie wykopalisk prowadzonych pod kierunkiem Brytyjczyka Sir Leonarda Wolleya w latach 20 i 30. XX wieku, na terenie cmentarzyska królewskiego (obecnie w Iraku). W latach 50. XX wieku dokładnie zbadano i odczytano tabliczkę klinową ze zbiorów British Museum, spisaną przez babilońskiego skrybę Itti-Marduk-balāṭu w latach 177-176 p.n.e. zawierającą zasady tej gry.

To nieskomplikowana, lecz zapewniająca dużo emocji gra – zachęcamy do poznania jej zasad i zagrania z nami!

Lina Bögli w latach 1892-1902 odbyła podróż dookoła świata - sama, bez pieniędzy. Rozpoczęła ją w Kwiatonowicach koło Gorlic. Z Brindisi popłynęła do Australii i dalej -
przez Tasmanię, Nową Zelandię, Samoa, Hawaje, Kalifornię, Wschodnie Wybrzeże Stanów Zjednoczonych, Kanadę. Gdy po dziesięciu latach wróciła do Kwiatonowic,
napisała książkę, która stała się bestsellerem w języku niemieckim, angielskim i polskim. Motorem podróży Liny była nieszczęśliwa miłość do polskiego oficera armii austro-
węgierskiej, Juliusza Bijaka.

Pracownicy naukowi Instytutu Filozofii i Socjologii PAN uosabiają wielkich filozofów z przeszłości. Będzie można porozmawiać prywatnie z Platonem, Kartezjuszem, Heglem... Każdy z filozofów będzie przyjmował rozmówców indywidualnie lub grupowo w swoim pokoju w instytucie, na poszczególnych piętrach Pałacu Staszica. Rozmowa może dotyczyć zagadnień filozoficznych typowych dla każdego z tych filozofów, ale można też stawiać pytania, które odwiedzający uważają za ważne. Każdy z filozofów będzie mógł odpowiedzieć bezpośrednio, ale będzie też mógł zaprosić uczestników do zwrócenia się do innego filozofa. Celem jest pokazanie, że filozofia rodzi się z pytań, jest ciekawością, poszukiwaniem, odwagą, a nawet śmiałością. Labirynt jest skierowany przede wszystkim do młodych osób, ale z przyjemnością witamy i słuchamy osób w każdym wieku.

Filozofowie XVII i XVIII wieku wiele uwagi poświęcali uczuciom czy, jak byśmy dzisiaj powiedzieli, emocjom. Jednocześnie, raczej nie traktowali teorii uczuć jako całkiem odrębnej problematyki. Rozwijali ją w szerszym kontekście, na przykład w obrębie rozważań dotyczących wiary i nawrócenia (Pascal) lub moralności (Hume, Spinoza). Te odległe próby ujęcia natury emocji – proponowane na długo przed powstaniem współczesnych nauk kognitywnych – okazują się zaskakująco przekonujące i trafne z perspektywy współczesnej filozofii umysłu i psychologii poznawczej. W wykładzie naświetlam te podobieństwa i próbuję odpowiedzieć na pytanie o ich źródło.

Friendship and trust are essential features of our social lives. They are universal experiences but they also change over time. Can we borrow ideas about friendship and trust from the past to meet the challenges of the present? What can we keep and what must we leave behind? This interactive workshop seeks to answer these questions by drawing on the cultural imagination of our time. What happens when the ways in which these ancient philosophical themes of friendship and trust re-emerge in our time? The underlying idea is that friendship and trust emerge in these circumstances and help us to repair a sense of social emptiness. Growing up, discovering that we are similar to those who seemed different, interacting with our family, becoming part of a society in which we feel protected – all these ‘ordinary’ experiences often lead us to do extraordinary things for ourselves and for others. These situations require us to come to terms with a world that seems strange, and that can make us feel ‘weird’, both inside and outside our reality. In this light, friendship and trust have a dual role: to connect us with others and to help us find our place in the world.
Spotkanie w jęz. angielskim.

Uczestnicy spaceru będą mogli zobaczyć: Pomnik ku Czci Pomordowanych w Praskich Więzieniach przy ul. Namysłowskiej, skwer Żurowskiego, dawną Sowiecką Komendanturę Miasta przy ul. Wileńskiej 2/4, itp. Spacer rozpocznie się przy Izbie Pamięci Strzelecka 8. Spacer prowadzi pracowik Izby Pamięci Strzelecka 8.
 

Przygotowane przez studentów Wydziału Archeologii Uniwersytetu Warszawskiego „Archeowarsztaty” w przyjazny sposób będą pokazywać uczestnikom wytwórczość i kulturę materialną ludzi żyjących w pradziejach i średniowieczu. Możliwość obcowania z archeologami i młodymi adeptami tej dyscypliny nauki pozwoli uczestnikom pokazów zapoznać się z warsztatem pracy oraz sposobami opracowania i dokumentacji różnych kategorii zabytków – naczyń ceramicznych, szklanych, drewnianych, narzędzi kamiennych, a także tkanin. Podczas warsztatów będzie możliwość dowiedzenia się w jaki sposób archeolodzy wykorzystują nowoczesny sprzęt w badaniach zabytków, jak je datują i w jakim celu używają mikroskopów.

Warsztaty zakładają aktywny udział uczestników – zarówno najmłodszych, młodzieży oraz dorosłych pasjonatów przeszłości. Najmłodszym proponujemy zajęcia z lepienia naczyń glinianych i odciskania kafli z form, zaś nieco starszym – własnoręczne wykonanie krajki. Wszyscy pasjonaci archeologii zapewne znajdą u nas coś dla siebie.

Cała wstecz!...bo przeszłość ma przyszłość!

Ustalenia naukowe wydają się być niezależne od kultury, w której żyjemy. Zachód wypracował głębokie przekonanie, że cywilizacja oparta na myśli oświeceniowej i związanej z nią nauce i edukacji jest jedyną właściwą drogą linearnego rozwoju. W oparciu o to przekonanie w okresie kolonialnym Europejczycy podejmowali misję cywilizacyjną, która jawiła się wówczas jako sposób na umożliwienie mieszkańcom innych części świata uczestniczenia w życiu na wyższym poziomie: intelektualnym, kulturowym, nawet moralnym. Tym samym promowane było zachodnie rozumienie badań naukowych i ich weryfikacji.

Badacze postkolonialni podważając uniwersalność takiego spojrzenia i nie zgadzając się na wtłaczanie wszelkich kultur w europejskie schematy myślenia stworzyli możliwości dla odmiennych interpretacji zachodzących procesów czy opisu świata. W tym duchu myśliciele o afrykańskich korzeniach w odpowiedzi na kolonialne „zniewolenie umysłu” zaoferowali własne podejście. Jest to między innymi idea afrykańskiego renesansu stworzona w latach 40. XX wieku przez Cheikha Anta Diopa, piszącego po francusku senegalskiego myśliciela, który rzucił wyzwanie obowiązującemu spojrzeniu na historię Afryki. W tym co pisał mniej istotne były fakty, bardziej ideologiczny postulat, by docenić cywilizacyjne osiągnięcia Afrykanów. Pragnął osiągnąć ten cel udowadniając całkowitą afrykańskość starożytnego Egiptu i ogromny potencjał Afrykanów, który będzie można zrealizować, jeżeli stosować się będą do własnych, a nie narzuconych, wzorów kulturowych.

Na przełomie XX i XXI w. idee Diopa przypomniane zostały przez prezydenta RPA Thabo Mbekiego i są dziś nierozłącznym elementem prowadzonych w Afryce dyskusji na temat przyszłości mieszkańców tego kontynentu. W Stanach Zjednoczonych narodził się natomiast afrocentryzm - nurt, który także przeciwstawiał się europocentrycznemu podejściu do opisu procesów zachodzących w Afryce. 

Takiemu alternatywnemu spojrzeniu wielu badaczy zarzuca sprzeczność z zasadami nauki. Pozostaje jednak faktem, że jest to zjawisko skłaniające do refleksji nad tym, na ile nauka, czy też badania naukowe, są uniwersalne, na ile natomiast są uwarunkowane kulturowo.

Autorski wykład dr. hab. Andrzeja Drozda z Wydziału Orientalistycznego Uniwersytetu Warszawskiego, orientalisty i badacza kultury Orientu w dawnej Rzeczypospolitej, połączony z prezentacją wybranych eksponatów Muzeum Pałacu Króla Jana III w Wilanowie. Wydarzenie poświęcone będzie obecności sztuki muzułmańskiego Wschodu w kulturze staropolskiej. Ten niezwykły fenomen ukształtował – w sposób dziś już nieuświadamiany przez wielu mieszkańców naszego kraju, i niestety coraz bardziej zapomniany – wiele głębokich skojarzeń, cały system kodu wizualnego, przy pomocy którego identyfikujemy po dziś dzień „staropolskość”, a w gruncie rzeczy „polskość”. Kod ten opiera się przecież na takich artefaktach, jak kontusz i karabela – obydwa te „całkowicie polskie” rekwizyty sprowadziliśmy z Turcji i Krymu. Tak samo zresztą, jak wiele innych, dzięki którym chcieliśmy być rozpoznawalni i odróżniać się od sąsiadów. I nie chodziło tu o paradność, urodę stroju, lecz o manifestowanie własnego poglądu na świat i życie narodu, poglądu opartego w szczególności na uznaniu państwa za rzecz wspólną – Rzeczpospolitą, a nie za rzecz własną monarchów absolutnych, jak było to w wielu państwach ówczesnej Europy. Dlatego też później, ratując się przed niewolą w czasie Sejmu Wielkiego przywdziano ten strój polski, o orientalnych korzeniach i skojarzeniach, jako polityczną manifestację oporu wobec przemocy i tyranii sąsiadów, podobnie jak i jeszcze później, w czasach zaborów. Opowieść o tych meandrach kodu polskiej tożsamości historycznej będą ilustrowały eksponaty we wnętrzach Muzeum Pałacu Króla Jana III w Wilanowie – rezydencji króla-zwycięzcy spod Wiednia, ostatniego monarchy heroicznego w naszych dziejach, a zarazem miłośnika stylu Orientu i kreatora wizerunku sarmaty-wojownika. Wizerunku, który wraz ze splendorem zwycięzcy spod Wiednia usiłowali po śmierci Sobieskiego przejąć konkurenci do korony polskiej w swej europejskiej grze o trony.

Mądrości ludowe to inaczej przysłowia, definiowane jako najkrótsze teksty literackie zawierające całą wiedzę o świecie, przekazywane z pokolenia na pokolenie drogą ustną. Stanowią one źródło wiedzy o języku, kulturze, postrzeganiu i pojmowaniu świata przez dane społeczeństwo. Te odznaczające się kunsztownym językiem teksty ukazują świat, jakim widziany był przez niewykształconą i niepiśmienną warstwę społeczeństwa, dla którego stanowiły specyficzną encyklopedię, kodeks prawny oraz zasady savoir-vivre’u. Obecnie zaś stanowią podstawę do badań nad językiem i kulturą.

Jak w każdym języku, także i w języku tureckim przysłowia poruszają najważniejsze w życiu człowieka kwestie. Jedną z nich jest podejście do wiedzy i nauki oraz wrodzonej inteligencji. Należy rozróżnić te terminy, gdyż wiedzę człowiek nabywa wraz z doświadczeniem w ciągu całego swojego życia, przy czym nie musi to być wiedza pochodząca z książek i szkół, może to być wiedza - umiejętność i perfekcja wynikająca z własnej pracy. Mądrość zaś, która jest pojęciem szerszym od samej tylko inteligencji, to nie tylko wiedza nabyta, lecz także umiejętność korzystania ze zdobytych doświadczeń, wprowadzanie w życie założeń teoretycznych, a także w dużej mierze oparte na kulturze, poczucie sprawiedliwości oraz umiejętność wyciągania wniosków i wartościowania otaczającego świata.

Inteligencja z kolei jest pojęciem wieloznacznym. W Encyklopedii PWN definiowana jest, jako pojęcie ”odnoszące się do sprawności w zakresie czynności poznawczych; w języku potocznym przez inteligencję rozumie się najczęściej zdolność rozwiązywania problemów praktycznych, zdolności językowe lub kompetencje społeczne”.

Wykład stanowi próbę przedstawienia, jak w tureckich mądrościach ludowych postrzegana jest mądrość i wiążące się z nią zdobywanie wiedzy, czyli nauka oraz inteligencja. Tak określony zakres tematyczny pozwolił na wydzielenie kilku aspektów jakie poruszane są przysłowiach, a mianowicie:

1. Mądrość - połączenie wiedzy, zdolności, skromności, cecha wywołująca zazdrość.
2. Mądrość i wiedza - bogactwo, którego nie można kupić, ani stracić.
3. Podporządkowanie się mądrzejszemu (oddanie przywództwa, słuchanie rad)
4. Uczenie się przez całe życie.
5. Konieczność kształcenia siebie i innych.
6. Nie pogardzanie mniej mądrymi, którzy także mogą mieć rację.
7. Mądrość - wzrasta wraz z wiekiem (doświadczeniem) i jest od wieku niezależna.
8. Wiedza wykorzystywana podczas wykonywania pracy - osiągnięcie mistrzostwa.

W dobie kryzysu klimatycznego coraz lepiej zdajemy sobie sprawę z tego, że potrzebujemy alternatyw dla modelu nieustannego wzrostu. Musimy przezwyciężyć utarte sposoby myślenia o rozwoju jako procesie uprzemysłowienia i modernizacji na wzór zachodni.  Wiemy, że rozwój powinien być zrównoważony i sprawiedliwy. Ale co to znaczy? Na całym świecie szereg intelektualistów_ek i ruchów społecznych formułuje różne odpowiedzi na to pytanie. Spróbujemy przyjrzeć się tym odpowiedziom.

Spotkanie jest organizowane w ramach projektu "Idee postępu i rozwoju w kontekście kryzysu klimatycznego w filozofii peryferyjnej w XXI wieku", Narodowe Centrum Nauki, nr projektu 2021/43/B/HS1/03354.

Wszyscy, którzy uczyli się kiedykolwiek języka obcego przyznają, że bardzo ważną – jeśli nie najważniejszą – umiejętnością jest znajomość słownictwa. To ono pozwalają przekazać to, co chcemy powiedzieć, i choć nie można pominąć znaczenia innych elementów wiedzy językowej (gramatyki czy wymowy), to bez wyrazów nie ma komunikacji. To dlatego naukę języka obcego zaczynamy najczęściej od zakupu słownika.

Jednak większość z nas nie zdaje sobie sprawy z ilościowych aspektów znajomości słownictwa języka obcego. A przecież mierząc się z nowym zadaniem warto zdawać sobie sprawę z jego rozmiaru. Celem tego spotkania jest przedstawienie faktów, które zdemistyfikują wyzwanie, przed którym staje każdy z nas rozpoczynając naukę. Podczas wykładu uczestnicy poznają odpowiedzi na następujące pytania:

1. Ile wyrazów jest w języku polskim i angielskim?
2. Ile wyrazów w języku polskim znają uczestnicy wykładu?
3. Ile wyrazów zna przeciętny użytkownik języka angielskiego?
4. Ile wyrazów trzeba znać w języku angielskim, aby swobodnie rozmawiać, czytać i pisać w tym języku?.
5. W jaki sposób mierzy się te wartości?

Spotkanie będzie miało charakter wykładu z elementami warsztatu. Uczestnicy będą zachęcani do uczestnictwa we wspólnym poszukiwaniu odpowiedzi na wymienione powyżej pytania.