Jak w dawnych czasach uczono (się) języka polskiego jako obcego? Cz. 2 – Słowianie wschodni.
Cykl dwóch spotkań – wykładów z prezentacjami multimedialnymi – daje odpowiedź na pytania: gdzie, kto i jak uczył się w dawnych czasach języka polskiego jako obcego? Określenie „dawne czasy” oznacza wieki XVI-XVIII, kiedy uczniami byli głównie Niemcy, oraz wiek XIX, gdy polszczyznę przyswajała ludność wschodniosłowiańska. Uwaga zostanie poświęcona lektorom, metodom i materiałom dydaktycznym oraz motywacji uczenia się.
Na pierwszym spotkaniu zostaną przedstawione ośrodki edukacyjne w Berlinie oraz w miastach z ludnością niemiecką, które obecnie znajdują się w granicach Polski (Wrocław, Gdańsk, Toruń, Elbląg).
Drugie spotkanie jest poświęcone ośrodkom kulturalnym na ziemiach rosyjskich (Moskwa, Petersburg) i ukraińskich (Charków).
Spotkania staną się pretekstem do porównania języka polskiego z językami naszych sąsiadów oraz porównania dawnych i współczesnych lekcji języka obcego, w tym odpowiedzi na szereg dodatkowych pytań i przywołania licznych ciekawostek:
- dlaczego warto było uczyć się języka polskiego?
- dla kogo i dlaczego język polski jest łatwiejszy, a dla kogo trudniejszy?
- co to jest interferencja językowa?
- co jest germanizmem w języku polskim i co jest polonizmem w języku niemieckim?
- co jest rusycyzmem w języku polskim i co jest polonizmem w języku rosyjskim?
- kto był autorem pierwszego słownika języka polskiego?
- jak wyglądały dawne podręczniki języka polskiego?
- czy uczniowie byli tłumaczami?
