1948 r. – rok wielkich „polowań” na podziemie niepodległościowe

Rok 1948 r. w historii zmagań podziemia niepodległościowego z reżimem komunistycznym w Polsce  określany jest mianem czasu „wielkich polowań”. Po sfałszowanych wyborach do Sejmu Ustawodawczego 19 stycznia 1947 r. i stworzeniu iluzji amnestii dla przeciwników politycznych władze komunistyczne zdecydowały się w kolejnym roku na organizację zdecydowanych uderzeń o charakterze represyjnym. Wiosną 1948 r. na poziomie kierownictwa MBP oraz dowództwa KBW zaprojektowano dwie wielkie operacja pacyfikacyjne o kryptonimach „Z” i „P”. Ich celem było nie tylko rozbicie pozostałych jeszcze w podziemiu - konspiracji wileńskiej (6 Brygady Wileńskiej AK), konspiracji NZW na Mazowszu i Podlasiu ale zastraszenie społeczności z tych regionów – nadal wspierającej ruch niepodległościowy. W toku ww. działań wielokrotnie dochodziło do popełnienia przez funkcjonariuszy UBP i żołnierzy KBW zbrodni komunistycznych, dewastacji gospodarstw, przymusowych wysiedleni. Niewątpliwie odcisnęły one głębokie piętno na losach wielu rodzin.