warsztat

Z pomocą mikroskopów poznamy tajniki życia roślin. Poznamy czar i moc kryjącą się w roślinie. Jak również zobaczymy jak ta magia i czas działa na nas, bo przecież rośliny są w naszym życiu i to pod różną postacią.

Jak niezwykłymi organizmami są drzewa przekonamy się w czasie dendrospacerów po kampusie SGGW

Dla laika nauka to pasmo sukcesów, droga ciągłego postępu prowadzącego od odkrycia do odkrycia czy od jednej błyskotliwej tezy do drugiej. Gdy przyjrzymy się jednak codziennym praktykom badaczy, to otrzymamy obraz znacznie bardziej złożony. Nauka jest miejscem intensywnych interakcji, często także kontrowersji i polemik oraz poszukiwania chwiejnego konsensusu. Sprawa jest jeszcze bardziej skomplikowana w wypadku humanistyki, szczególnie w momencie, gdy jej przedstawiciele stawiają pytania o fundamenty, które z natury rzeczy pozostają kwestią sporną i nierozstrzygalną raz na zawsze.

Redakcje czasopism naukowych muszą godzić sprzeczne oczekiwania. Z jednej strony, dopuszczać do publikacji jedynie artykuły dobrze uzasadnione i osadzone w dotychczasowej wiedzy i interpretacjach. Z drugiej strony, powinny przynosić odważne tezy i nowe perspektywy, przekraczające dominujące sposoby myślenia. W trakcie spotkania przyjrzymy się procesowi redakcyjnemu, szczególnie omawiając recenzowanie tekstów przez specjalistów z danej dziedziny nauki (tzw. peer review). Zastanowimy się nad różnymi modelami recenzowania i ich ograniczeniami. Ponadto pokażemy, w jaki sposób publikacje w czasopismach budują prestiż autorów oraz jakie strategie stosują czasopisma, aby budować swoją pozycję na rynku wydawniczym.

Dzień Egiptologa to wydarzenie składające się z dwóch części. Zapraszamy na pokaz i warsztaty "Jak pisać hieroglify?”

Prelekcja dotyczyć będzie zjawiska pomagania, w oparciu o poprawne rozróżnienie różnego rodzaju zachowań pomocowych. Rozważone zostaną zagadnienia dotyczące wolontariatu – jego definicji oraz klasyfikacji. Największa uwaga poświęcona zostanie motywacji do pomagania. Pojawi się odpowiedź na pytanie „dlaczego (nie)pomagamy?” w oparciu o teorie prospołeczności i liczne przykłady. Omówione zostanie zjawisko altruizmu – czy jest on możliwy? Pojawią się treści dotyczące czynników hamujących lub wspierających akt bezinteresownej pomocy. Przedstawione zostaną przykłady działań wolontariackich w ostatnich miesiącach wraz z próbą określenia motywacji wolontariuszy do działania. Prelekcja pozwoli oszacować prawdopodobieństwo zaangażowania się w wolontariat w przyszłości i poznać własny sposób spostrzegania zjawiska pomocy innym. Słuchacze zapoznani zostaną z szeregiem wyjaśnień aktu udzielenia/nieudzielenia pomocy w różnych okolicznościach.

Wir konfliktów obejmuje ludność cywilną niezależnie od jej woli. Ludzie ci cierpią bezpośrednio, odnosząc rany i ponosząc śmierć, narażeni na ataki na godność i nietykalność, ale i pośrednio: tracąc rodziny, patrząc na krzywdę dręczonych na ich oczach bliskich, żyjąc poniżej granicy ubóstwa, bez jakiejkolwiek pomocy.

Ataki na kobiety, definiowane jako: „każdy akt przemocy, bazujący na zróżnicowaniu płci, którego rezultatem lub prawdopodobnym rezultatem jest fizyczna, seksualna lub psychologiczna krzywda albo cierpienie, a także groźba takich ataków”, są powszechne podczas konfliktów zbrojnych. Wszelkie ataki na tle seksualnym na godność i nietykalność w większości społeczeństw wiążą się ze społeczną stygmatyzacją kobiet, które są ich ofiarami. Większość kobiet, które są ofiarami ataków na tle seksualnym, nie uzyskuje wystarczającej, bądź nie uzyskuje wcale pomocy medycznej.

Z grupy bezpośrednich ataków na dzieci jedne z największych szkód w ich rozwoju wyrządza pobór do wojska. Jest to masowo stosowana praktyka podczas konfliktów zbrojnych. Skutkiem czynnego udziału dzieci w konfliktach zbrojnych są liczne zgony, a także psychiczne oraz fizyczne okaleczenia, całkowicie zniekształcające psychikę dzieci i powodujące często nieumiejętność ich przystosowania się do życia w sytuacji innej niż konflikt zbrojny.

Poprawa sytuacji ludności cywilnej wymaga bardzo wielu działań, w tym skoordynowanych akcji obejmujących: promocję poszanowania praw człowieka (wynikających z prawa praw człowieka i prawa humanitarnego) oraz rządów prawa. Po nich powinny nastąpić intensywne działania prorozwojowe. Całości działań powinny towarzyszyć sankcje przeciwko państwom i rządom oraz jednostkom odpowiedzialnym za ataki na ludność cywilną, a także akcje ograniczające i redukujące proces zbrojeń.

Czy zastanawialiście się, jak wyglądałyby odległe krainy, gdyby w XIX wieku działał Instagram? Co moglibyśmy podziwiać? Czego byśmy się dowiedzieli?

Trochę przewrotne pytanie – fotografia, choć już znana jako medium, nie była wówczas najważniejszym źródłem wiedzy o wyglądzie odległych miast i krain. Wizje takich miejsc tworzyły słowa – korespondencje prasowe z różnych miejsc świata, publiczne odczyty, a także prywatne listy.

I taki „Instagram” byłby przede wszystkim pisany, trochę może rysowany. Ciekawe, jak poradziłby sobie w takim medium Henryk Sienkiewicz? Jeździł po kurortach Europy dla zdrowia, po „dzikich” rejonach Ameryki dla przygody… Pisał z serca, trochę zmyślał, zachwycał się i nudził. Jakim byłby Instagramerem? Jak przedstawiałby inne kultury, obyczaje i ludzi? Czy obraz byłby realistyczny, czy ubarwiony? Z filtrem czy bez filtra?

Podczas prelekcji z elementami warsztatów poznamy (a może rozpoznamy z opisu?) wyjątkowe miejsca, do których zawitał nasz noblista zanim został sławnym pisarzem; przyjrzymy się także sposobom podróżowania w XIX wieku, rodzącej się turystyce. Posłuchamy także fragmentów prywatnych listów, które od 2020 roku nagrywa w wersji audio Fundacja WSPAK

W Polsce działa ogromna ilość uczelni oferujących edukację na poziomie wyższym w zakresie przedsiębiorczości. Kursy przedsiębiorczości prowadzone są dla studentów różnych niezwiązanych z biznesem kierunków, od szkół teatralnych po medyków. Przedsiębiorczość pojawia się w podstawach programowych polskich liceów i techników. Uczą się przedsiębiorczości także uczniowie zasadniczych szkół zawodowych.

Nie ma natomiast szkół współpracy i współdziałania. Brak wśród celów edukacyjnych rozwijania umiejętności współdecydowania i działania na rzecz dobra wspólnego. Jak wyraził się jeden z bohaterów naszych badań:

"Im więcej ludzie działają razem, tym bardziej widzą, że mogą zrobić dużo więcej. […] Nie uczą nas tego w szkole, na uniwersytecie; cały czas jest tylko o przedsiębiorczości, konkurencji, ale nie ma o współpracy. A potem mówią, że ludzie nie współpracują i że konkurencja jest naturalna. Musimy się wszystkiego uczyć sami."

Na szczęście socjologia może pomóc. Dziś o roli współdziałania mówi się coraz więcej. Wiemy, że poprawia wymianę  i przepływ informacji, że wpływa na szybszy dostęp do wiedzy eksperckiej, a nawet, że zwiększa efektywność osób i zespołów. Zdolność współpracy trafia na listy najbardziej pożądanych umiejętności. 

Tym bardziej jest to istotne, że pojawia się nowy typ miejsc pracy – wspólnoty współdziałania. Nie są to ani tradycyjne miejsca pracy z ubiegłego stulecia z jasnym podziałem ról i hierarchią, ani nowoczesne, gdzie zatrudnienie jest płynne, nagradzany jest indywidualny wkład i istnieje konkurencja. We wspólnotach ludzie, zamiast konkurować, współpracują i przyjaźnią się ze sobą.

Chcemy opowiedzieć o naszych badaniach na ten temat. Zaproponujemy też grę Łowisko, która inspiruje do myślenia o tym jak budować wspólnotę współdziałania?

Chociaż emocje są nam dane przez biologię, wyposażają nas w moc, która pomaga nam żyć, to jednak w wielu sytuacjach możemy mieć wrażenie, że zamiast nas wspierać, tylko nam to życie utrudniają. W każdym wieku, ale szczególnie, gdy jest się młodym i dopiero odkrywa się siebie, otaczający świat i innych ludzi, codziennie można przeżywać wiele różnych emocji. Dorastanie – choć fascynujące – to często też trudny i burzliwy okres w życiu, przez co nieraz można poczuć się jak na emocjonalnej karuzeli.

Warsztat dedykowany jest dla młodzieży, która chciałaby porozmawiać o emocjach i zapoznać się z ich tajnikami. Jego celem jest podniesienie kompetencji emocjonalnych. Wspólnie poszukamy odpowiedzi, czym są emocje, jakie mamy emocje, czemu one służą, gdzie powstają (trochę o sekretnym życiu mózgu i funkcji poznawczych) i w jaki sposób nasze ciało je komunikuje. Na zajęciach też odpowiemy na pytania, dlaczego emocje są ważne, jak je rozpoznawać oraz jak o nich rozmawiać, wykorzystując w tym celu mapę emocji. Jest to narzędzie, które pomaga odnaleźć się w swoich emocjach, rozpoznawać je, rozumieć i nazywać to, co się czuje i jak to się przejawia w ciele. A to pozwoli na pójście dalej – na skorzystanie ze strategii efektywniejszego radzenia sobie z emocjami trudnymi i zadbania o siebie.

W związku z tym, że sama wiedza teoretyczna nie wystarcza, aby sprawnie poruszać się we własnych emocjach, spotkanie będzie poprowdzone w formie warsztatu – interakcji z uczestnikami, którzy będą mogły zadawać pytania, dzielić się swoimi przemyśleniami, wykonają wspólnie ćwiczenie z mapą emocji.

W ramach spotkanie zaprezentowana zostanie cała ścieżka technologiczna od wykonania pomiarów geometrii obiektu zabytkowego, aż po stworzenie fizycznej kopii danego obiektu. Na wstępie omówione zostanie metodologiczne podejście do wykonywania kopii obiektów zabytkowych wynikające z obowiązujących zasad konserwacji dzieł sztuki, jak również międzynarodowych zasad obowiązujących przy tworzeniu komputerowych modeli obiektów zabytkowych (na przykładzie London Charter).

Następnie zdefiniowane zostaną główne etapy takiego projektu:

1. Pozyskanie danych pomiarowych

2. Przetworzenie danych cyfrowych do postaci wirtualnego modelu o konkretnym spektrum wykorzystania.

3. Wykonanie fizycznego modelu przy użyciu zgromadzonych danych cyfrowych.

W rozwinięciu przedstawionych zostanie kilka zaawansowanych technik cyfrowych pozwalających na wykonywanie pomiarów trójwymiarowych obiektów zabytkowych (fotogrametria, skanowanie trójwymiarowe z oświetleniem strukturalnym oraz skan laserowy ToF ang. Time of Flight) oraz scharakteryzowane zostaną produkty, które mogą być efektem takiego procesu cyfryzacyjnego (na przykład modele trójwymiarowe przeznaczone do prezentacji w Internecie).

Następnie pokazana zostanie konieczność precyzyjnego zdefiniowania zakresu wykorzystania tworzonych danych cyfrowych oraz potencjalny zakres wykorzystania takich kopii lub modeli wykonywanych w skali na potrzeby edukacji lub ułatwiania dostępu do kultury osobom niedowidzącym.

Przedstawiona zostanie również ścieżka prowadząca do wykonania przy użyciu zgromadzonych danych cyfrowych fizycznej kopii danego obiektu przy użyciu technik takich jak druk trójwymiarowy lub frezowanie CNC (ang. Computerized Numerical Control, czyli komputerowe sterowanie urządzeń numerycznych).

Na zakończenie omówione zostaną możliwe do osiągnięcia dokładności i poziom wierności w stosunku do oryginału, jak również ograniczenia technologiczne występujące przy różnych typach realizacji. Podstawą prezentacji będzie model figury Chrystusa z Kaplicy Baryczków z Archikatedry Warszawskiej wykonany w skali 1:2 w drewnie lipowym oraz model rzeźby Madonna na Masce Lunarnej ze zbiorów Muzeum Archidiecezji Warszawskiej wykonany w skali 1:4 metodą druku trójwymiarowego w technice PolyJet.