Gdzie spotykają się Turcja, Polska i Ukraina – nasza wspólna przestrzeń

Występ przedstawi Turcję jako kraj pogranicza – mentalnego, kulturowego i geopolitycznego – rozdarty między Wschodem a Zachodem, tradycją a nowoczesnością. Taka pozycja będzie rodziła wśród Turków egzystencjalny niepokój, określany mianem „hüzün”. Tureckie powiedzenie „Burası Türkiye” – „to jest Turcja” – ukaże zgodę na tę paradoksalną rzeczywistość i zostanie zestawione z polskim „A to Polska właśnie”, wskazując na podobną logikę tożsamości narodowej – niezależnej od zmiennych okoliczności.

Zostanie poruszony problem uproszczonego postrzegania Turcji przez Zachód, który pomija złożoność procesów społecznych i codziennych wyzwań. Jednocześnie zaznaczy się rosnące zainteresowanie publikacjami demaskującymi tę rzeczywistość i ukazującymi ją poza egzotycznym schematem.

W dalszej części przypomniane zostanie proroctwo Wernyhory o wyzwoleniu Polski, symbolicznie łączące się z Turcją poprzez motyw „tureckich koni pijących wodę z Wisły” – jako metafora dawnych i współczesnych powiązań obu narodów.

Występ ukaże również relacje kulturowe i językowe łączące Polskę i Turcję. Wymienione zostaną turcyzmy obecne w polszczyźnie (np. atłas, chałwa, kawa, ułan), które będą świadectwem długoletnich kontaktów, zwłaszcza w epoce sarmatyzmu, widocznych m.in. w ubiorze, broni i obyczajach szlachty.

Zamknięcie występu skoncentruje się na historii Jerzego Franciszka Kulczyckiego, który dzięki znajomości tureckiego odegrał kluczową rolę w ocaleniu Wiednia. W nagrodę otrzyma od Jana III Sobieskiego worki z kawą i otworzy pierwszą kawiarnię w Europie. Wspomniane zostaną także losy Polaków służących u Sułtana – jako dopełnienie wielowiekowych relacji.