Kto to wymyślił, że młodzież ma czytać? O książkach dla młodych odbiorców w XIX wieku

Młodzież i dzieci nie czytają… czytają za mało… czytają nie to, co trzeba…– czy te narzekania są znakiem naszych czasów, a dawniej było inaczej? Kiedy i dlaczego stwierdzono, że młodzi mają czytać? Kiedy i po co postanowiono pisać, wydawać, sprzedawać i promować książki i czasopisma dla młodzieży i dzieci? Co im podsuwano: wiersze czy powieści, literaturę obyczajową czy sensacyjną lub fantastyczną? Prostą i łatwą czy popularnonaukową, zaangażowaną ideowo, ambitną artystycznie? Książki cienkie czy grube, z ilustracjami czy bez? Na te pytania możemy odpowiedzieć, przyglądając się historycznemu księgozbiorowi XIX-wiecznemu Biblioteki Uniwersyteckiej w Warszawie. Od samych początków polskiej literatury dziecięcej i młodzieżowej w pierwszej połowie XIX wieku do BUW trafiały książki i czasopisma dla młodych odbiorców, od tych dla małych dzieci po adresowane do czytelników zwanych dziś young adults. Podczas spotkania będzie okazja zobaczyć liczne wydane w latach 1801-1918, oryginalne publikacje dla dzieci i młodzieży – od będących świadectwem polskiej kultury romantycznej, przez zrodzone z ideałów pozytywizmu, po związane z estetyką Młodej Polski i przemianami początku XX stulecia. Są wśród nich prace autorów i ilustratorów bardzo znanych, ale i dziś zapomnianych czy anonimowych, w tym także polskie przekłady i adaptacje dzieł obcojęzycznych, należących do klasyki książki dziecięcej i młodzieżowej. W wydawnictwach dla młodych z XIX-wiecznego księgozbioru BUW widzimy nie tylko historię polskiej literatury i rynku wydawniczego na ziemiach polskich, ale i rolę, jaką w polskiej kulturze przypisywano młodym ludziom i jaką w niej pełnili – czytając.