Buddyjski świat Tybetańczyków – kosmologia i jej wpływ na życie codzienne na Dachu Świata

Tybetańczycy przejęli buddyzm z Indii w VII w. i odtąd oparli swą kulturę na buddyjskim światopoglądzie. Z przetłumaczonego na tybetański traktatu Abhidharmakośia zaczerpnęli
opis wszechświata ożywionego i nieożywionego. W centrum umieszczona jest majestatyczna góra Meru, której ziemskim odbiciem jest góra Kajlaś w Himalajach. Okala ją siedem
łańcuchów górskich zanurzonych w oceanie. U podnóży góry leży Jezioro Anawatapta (lub Manasarowar). Na wodach oceanu unoszą się cztery kontynenty i osiem wysepek. Tylko na
jednym z tych lądów żyją ludzie. Po 49 dniach od śmierci ich świadomość poszukuje możliwości odrodzenia, lecz jest ona zależna od poprzednich żywotów, w których mniej lub
bardziej przejawiła się buddyjska moralność. Dlatego kolejne życie rozpocznie się w piekle lub świecie głodnych duchów albo pod postacią zwierzęcia, człowieka, półboga lub boga.

Wierzenia buddyjskie zdominowały życie Tybetańczyków wytyczając normy moralne, zwyczaje codzienne i odświętne ceremonie. Wpłynęły na praktyki medyczne i astrologiczne.
Kosmologia zagościła w języku, metaforach i mitach tybetańskich. Wykład pomoże zrozumieć buddyjski świat Tybetańczyków obecny w ich życiu do dziś.