„O Alceście, który ciągle jadł”. Teksty kultury a kształtowanie się stereotypów

W centrum zainteresowania uczestników warsztatów znajdzie się wywołująca wiele emocji problematyka ciała, przede wszystkim „grubość”. Nie będzie nas jednak interesować medykalizacja otyłości, lecz jej językowa konceptualizacja. Postaramy się odpowiedzieć na pytanie o to, jak postrzegamy osoby grube, jak o nich mówimy, jak je oceniamy. Zwrócimy uwagę na to, że bycie szczupłym jest dziś powszechnie promowaną wartością, a grubi odbierani są jako obcy, gorsi, brzydsi, niepasujący do idealnego obrazu ludzi zdrowych, szczupłych i odnoszących sukcesy, sytuowani są na marginesie tego, co społeczeństwo uważa za „normalne”. Poszukamy językowych manifestacji takiego stanowiska.

Doświadczenie społecznej opresji osób grubych wyznaczają między innymi stereotypy kulturowe, których ugruntowaniu w świadomości użytkowników języka sprzyjają obrazy utrwalone w tekstach kultury. Zastanowimy się, czy prezentowany w popularnych szkolnych lekturach obraz osoby grubej wpływa na kształtowanie się stereotypu. Postaramy się ustalić, jak osoba gruba jest charakteryzowana w aspekcie bytowym, fizykalnym, społecznym, psychicznym i psychospołecznym. Czy bezustannie je? Czy jedzenie determinuje jej zachowanie i przesądza o podejmowanych decyzjach?

Dziecięcy czytelnicy postrzegają obraz prezentowany w utworach literackich jako naturalny i oczywisty. Ukształtowany w dzieciństwie, m.in. na bazie tekstów kultury, wizerunek osoby grubej trudno poddaje się później rewizji. Wydaje się on nam prawdziwy i bezsprzeczny, przyznajemy mu status powszechnie akceptowanego, niepodważalnego prawa, które głęboko w nas tkwi.