Wydział Medyczny. Collegium Medicum

Trening oporowy nie służy wyłącznie budowaniu bicepsów na plażę. Zgodnie z najnowszymi danymi poprawia gęstość kości, wrażliwość insulinową i funkcje poznawcze u osób 18–88 lat.

W trakcie wykładu:
- Poznasz trzy filary programowania (objętość, intensywność, częstotliwość) i prosty wzór 2×/tydzień × 8–12 powtórzeń × 40–70 % 1RM, który działa lepiej niż popularny „split 6-dniowy”.
- Rozbroimy mity o „zamianie tłuszczu w mięśnie” i „kontuzjogennym przysiadzie po 40-tce”. Dane MRI udowadniają, że prawidłowy przysiad chroni stawy kolanowe, nie niszczy.
- Pokażemy adaptacje hormonalne – dlaczego po 60 min podnosi się kortyzol, a po 30 min rośnie IGF-1, i jak to wykorzystać.

W jelitach mieszka 100 bilionów mikrobów, 150-krotnie więcej genów niż w ludzkim genomie. To one wytwarzają 90% serotoniny, modulują 70% odporności i dezaktywują toksyny.

W czasie spotkania omówimy zagadnienia:
- Jak dieta zachodnia (sól, tłuszcze trans, emulgatory) redukuje ilość korzystnych bakterii jelitowych, a dieta śródziemnomorska w 4 tyg. zwiększa ich liczebność o 30%.
- Oś jelito–mózg: krótkie łańcuchy kwasów tłuszczowych (SCFA) uspokajają mikroglej i zmniejszają objawy lęku w randomizowanym badaniu na studentach podczas sesji.
- Mikrobiota a immunoterapia raka – szczepy Faecalibacterium predysponują do lepszej odpowiedzi na anty-PD-1.
- Probiotyki to nie jogurt-superbohater. Liczy się szczep, dawka i czas podania.

Neuropsychologiczne i neuroanatomiczne podstawy stresu – czyli dlaczego przed egzaminem mamy pustkę w głowie i jak to zmienić?

Egzamin dla uczniów i studentów może być wyzwaniem. Nie tylko ze względu na ilość czy trudność materiału do opanowania, ale także ze względu na silny stres. 
Centralnym ośrodkiem regulującym odpowiedź stresową jest układ limbiczny, na który między innymi składa się niepozornych rozmiarów struktura - ciało migdałowate. Pełni ono kluczową rolę w przetwarzaniu emocji, zwłaszcza strachu i zagrożenia, a także w aktywacji reakcji „walcz albo uciekaj”. Nadmiernie uaktywnienie tej struktury może błędnie odbierać sytuację jako potencjalnie niebezpieczną, wpływać przez to na procesy pamięciowe i utrudniać napisanie egzaminu pomimo posiadanej wiedzy. 

W czasie wykładu omówię dokładny wpływ całego układu limbicznego na pamięć, skupiając się przede wszystkim na ciele migdałowatym, a także na jego relacjach z innymi ośrodkami w mózgu. Powiem także, co zrobić, aby lepiej sobie radzić w stresujących sytuacjach.

Porównywanie się do innych to naturalna cecha ludzkiego umysłu. Jednak w kontekście relacji romantycznych – bywa wyjątkowo bolesna. „Dlaczego ona, a nie ja?” „Czym jestem gorsza?” – te pytania aktywują w mózgu obszary odpowiedzialne za ból, ocenę społeczną i samoocenę.

W prezentacji poruszymy temat społecznego odrzucenia i jego wpływu na mózg – szczególnie na układ serotoninowy, który odpowiada za poczucie własnej wartości, równowagę emocjonalną i stabilność nastroju. Gdy zostajemy zignorowani, porównani lub wymienieni na „lepszy model”, mózg reaguje tak, jakby został zraniony fizycznie. Obserwujemy aktywację przedniego zakrętu obręczy, insuli i kory przedczołowej – sieci odpowiedzialnych za emocjonalne cierpienie i autorefleksję.

Porównania do rywalek (lub rywali) mogą wzmacniać negatywne przekonania na swój temat i prowadzić do obniżonej samooceny. Efektem może być depresja, nadmierna samokontrola lub przeciwnie – impulsywne zachowania kompensacyjne. Szczególnie silnie reagują osoby z historią odrzucenia w dzieciństwie – ich mózg jest „nauczycielem porażki”, wrażliwym na każdy sygnał braku.

Co ciekawe, badania pokazują, że już sama obecność byłego partnera z kimś innym uruchamia w mózgu schematy rywalizacji i zazdrości – nawet gdy związek już dawno się zakończył. To efekt działania oksytocyny i wzorców przywiązania, które długo utrzymują się w naszym układzie nerwowym.

Czy można się uwolnić od porównań? Jak „przeprogramować” mózg na zdrową samoocenę? W prezentacji przedstawimy również mechanizmy odbudowy – od treningu uważności po świadome budowanie wartości wewnętrznej.

„Małgośka, mówię ci – on nie jest wart jednej łzy”... ale mózg tego nie wie. Badania pokazują, że odrzucenie aktywuje te same ośrodki, co fizyczny ból – szczególnie przedni zakręt kory obręczy. Dlaczego złamane serce tak boli? Jakie mechanizmy biologiczne kryją się za obsesyjnym myśleniem, cierpieniem i chęcią odwetu?

Prezentacja odkrywa neurobiologiczne podstawy straty, porzucenia i „słodkiej” zemsty, która aktywuje układ nagrody. Omówimy też różnice płciowe i wpływ hormonów (np. oksytocyny, kortyzolu) na emocjonalną reakcję na odrzucenie. Czy czas naprawdę leczy rany? A może to neuroplastyczność i zmiana narracji?

Czasem wszystko w nas krzyczy: „Uciekaj!”. Od miejsca, związku, obowiązków, przeszłości. Dlaczego mózg zamiast walczyć – wybiera ucieczkę? W tej prezentacji zaglądamy do neurobiologii mechanizmów obronnych i pokazujemy, co naprawdę dzieje się w naszej głowie, gdy odczuwamy potrzebę „zniknięcia”.

Kluczową rolę odgrywa tu ciało migdałowate – strażnik zagrożeń, który błyskawicznie ocenia sytuację jako niebezpieczną. Aktywuje on oś HPA (podwzgórze–przysadka–nadnercza), powodując wyrzut kortyzolu i adrenaliny. Efektem jest znany schemat „walcz, uciekaj albo zastygnij”. Ucieczka może być ucieczką fizyczną – dosłownie wsiadamy do pociągu – ale też psychiczną: odcinamy emocje, wycofujemy się z relacji, zmieniamy środowisko.

Czasem ucieczka nie jest słabością, ale formą ochrony – szczególnie gdy wcześniejsze doświadczenia (trauma, przemoc emocjonalna) nauczyły nas, że zagrożenie oznacza konieczność „zniknięcia”. Nasz mózg, działając zgodnie z wyuczonymi wzorcami, może reagować nadmiarowo nawet na niegroźne bodźce.

Ucieczka może jednak pełnić też pozytywną funkcję – aktywować potrzebę zmiany, nowej stymulacji i eksploracji. Wówczas angażuje nie tylko struktury stresowe, ale też układ dopaminergiczny, odpowiadający za ciekawość i motywację. To zjawisko często opisywane w kontekście „terapii podróżą” – wyjazd jako reset psychiczny i reorganizacja połączeń neuronalnych.

W prezentacji poruszymy również temat chronicznego unikania i jego wpływu na funkcjonowanie emocjonalne oraz zaprezentujemy najnowsze badania nad neuroplastycznością mózgu po zmianie otoczenia. Bo czasem wystarczy „wsiąść do pociągu byle jakiego”, by znaleźć nową perspektywę… i siebie.

Dlaczego się starzejemy? I czy można to spowolnić?

Okazuje się, że jednym z kluczowych winowajców są komórki... które nie chcą umrzeć. Nazywamy je komórkami senescentnymi – albo bardziej obrazowo: komórkami zombie. Nie dzielą się już, nie spełniają swojej normalnej roli, ale wciąż wydzielają szkodliwe substancje, które z czasem przyczyniają się do starzenia się tkanek, przewlekłych chorób i osłabienia organizmu.

To właśnie z nimi chce dziś walczyć nowoczesna medycyna. Coraz głośniej mówi się o senolitykach – cząsteczkach, które potrafią „celować” w komórki zombie i usuwać je z naszego ciała. Trwają też badania nad senostatykami, które zamiast niszczyć, potrafią je wyciszyć. Naukowcy pracują także nad innymi metodami spowolnienia procesu starzenia. Czy to początek rewolucji w medycynie długowieczności?

Wykład dotyka trudnych, ale niezwykle istotnych zagadnień związanych z końcem życia i decyzjami o dawstwie narządów. To temat, który łączy w sobie wiedzę medyczną, wrażliwość etyczną oraz odpowiedzialność prawną – szczególnie w pracy personelu pielęgniarskiego.

W trakcie spotkania poruszymy m.in. następujące kwestie:
- Jak pielęgniarka uczestniczy w identyfikacji potencjalnych dawców i komunikacji z rodziną?
- Co mówią przepisy o „zgodzie domniemanej” i jak to wygląda w praktyce klinicznej?
- Jak zadbać o godność osoby zmarłej w kontekście procedur medycznych?

Wykład będzie okazją do refleksji nad granicą życia i śmierci oraz nad miejscem, jakie w tym procesie zajmuje pielęgniarka – jako specjalistka, ale też jako człowiek towarzyszący rodzinie w jednym z najtrudniejszych momentów.

Spotkanie skierowane jest zarówno do osób pracujących lub uczących się w zawodach medycznych, jak i wszystkich zainteresowanych tematyką śmierci mózgowej, transplantologii oraz roli, jaką pełni zespół medyczny w całym procesie kwalifikacji dawcy.

Każdy z nas wie co to tkanka tłuszczowa, większość z nas wie jaką ma rolę. Jednak jak każdy temat, ten również potrafi zaskoczyć. Jej podstawowa funkcja obejmuje termoizolację i magazynowanie energii, natomiast gdy spojrzymy na temat szerzej, okazuje się, że jako tkanka ma zawiłą funkcję regulacyjną m.in. poprzez produkcję hormonów czy zarządzanie stanem zapalnym.

Wykład ten jest kierowany do każdej osoby, tej powiązanej i niepowiązanej z medycyną. Wyjaśnione zostaną mechanizmy i funkcje tkanki tłuszczowej, przedstawione najświeższe badania oraz perspektywy naukowe, jak również liczne ciekawostki – wszystko to w przystępnej dla słuchacza formie. Wszystko to, aby móc głębiej zrozumieć wpływ nadmiernej masy ciała na nasze zdrowie i długofalowe konsekwencje jego zaniedbania.

Wykład będzie trwał od 15 do 25 minut, w ramach którego będzie można zadawać pytania, jak i porozmawiać z prezenterem po zakończeniu wystąpienia.

Stres nie musi zabić od razu, ale jego siła potrafi dosłownie zatrzymać serce. Prezentacja przybliża zjawisko „zespołu złamanego serca” – kardiomiopatii Takotsubo – które występuje u osób przeżywających skrajne emocje, jak strata bliskiej osoby czy szokujące wiadomości.

Pokazujemy, jak układ współczulny i hormony stresu (kortyzol, adrenalina) wpływają na mięsień sercowy, prowadząc do objawów przypominających zawał. Omówimy także neurobiologiczne podstawy innych psychosomatycznych konsekwencji przewlekłego stresu, w tym udarów stresowych, osłabienia odporności, zaburzeń snu, a także somatyzacji objawów lękowych. Granica między „psychicznym” a „fizycznym” przestaje istnieć, kiedy emocje uruchamiają realne zmiany w układzie sercowo-naczyniowym, nerwowym i immunologicznym.

Walka z otyłością to nie tylko historia fizyczna, ale także psychiczna. Stres, traumy i napięcie emocjonalne mogą uruchamiać kaskadę biologiczną prowadzącą do przewlekłych stanów zapalnych, insulinooporności i zespołu metabolicznego. Omówimy rolę kortyzolu, osi HPA oraz adipokin – substancji wydzielanych przez tkankę tłuszczową, które wpływają na mózg, odporność i metabolizm. Zastanowimy się, dlaczego niektóre osoby, mimo diet i terapii, nie mogą trwale schudnąć – i co wspólnego mają z tym emocje, traumy z dzieciństwa i poczucie braku bezpieczeństwa.

Ta prezentacja to opowieść o ciele pod wpływem stresu – i o szansach na odzyskanie równowagi.

W tej prezentacji przeanalizujemy, jak stres emocjonalny, lęk przed porzuceniem i toksyczne związki wpływają na rozwój depresji czy chorób autoimmunologicznych, takich jak choroba Hashimoto. Omówimy mechanizmy aktywacji osi HPA, wpływ chronicznego stresu na komórki odpornościowe i zaburzenia osi serotoninowej, które mogą prowadzić do depresji. Zajmiemy się także problemem traumy więzi – czym skutkuje brak bezpiecznej relacji z opiekunem lub partnerem, oraz jak można wspierać ciało i psychikę w powrocie do równowagi.