Nauki humanistyczne

Podczas wykładu zgłębimy tajemnice wyjątkowej książki – XVI-wiecznego rękopisu zawierającego portrety i biogramy arcybiskupów gnieźnieńskich oraz biskupów krakowskich (sygn. BN BOZ Cim. 5). Zastanowimy się, jak na portretach symbolicznie przedstawiono władzę i majestat dostojników, a także jak do tych wizerunków mają się towarzyszące im życiorysy. Ukażę, jak w przeszłości powstawały tak wystawne książki, i w jakich okolicznościach sporządzono tytułowy kodeks. W trakcie wykładu obejrzymy liczne reprodukcje tego unikatowego zabytku.

Kwestie wschodniej zajmowały istotne miejsce w polityce II RP. Szczególnego znaczenia nabrały obchody 350. rocznicy Unii Lubelskiej przypadające w pierwszym roku niepodległego bytu. Miały one charakter polityczny z uwagi na toczący się konflikt dyplomatyczny i militarny z Litwą. Nawiązanie do tradycji Rzeczypospolitej Obojga Narodów było utrwaleniem pamięci o potędze państwa polskiego. Upamiętniono też rocznicę unii w Horodle, a ponadto z dużym rozmachem obchodzono kolejne rocznice zwycięstwa pod Grunwaldem. Obchody wpisały się w budowanie świadomości historycznej społeczeństwa odradzającej się Polski, a tradycja grunwaldzka zajmowała istotne miejsce w edukacji patriotycznej.

Na spotkaniu przedstawione zostaną wyniki badań nad postrzeganiem gestów przez Polaków. Przeprowadzimy też razem eksperyment i sprawdzimy, które gesty najbardziej przykuwają uwagę uczestników spotkania.

Romans jako gatunek literacki nie kojarzy się dobrze. Nazywane „literaturą dla kucharek”, wyszydzane za brak realizmu i krytykowane za powielanie seksistowskich wzorców płciowych, w ciągu ostatnich trzydziestu lat romanse doczekały się zasadniczej zmiany wizerunkowej. Obecnie to jeden z gatunków przynoszących na amerykańskim rynku wydawniczym największe zyski. Jego ogromna popularność zaowocowała stworzeniem niezwykłej liczny podgatunków zaspokajających potrzeby czytelniczych nisz, od paranormalnych romansów dla młodzieży, przez współczesne komedie romantyczne, aż po romanse historyczne rozgrywające się w każdej epoce i każdym miejscu na ziemi. W czasie wykładu porozmawiamy o tym, co wyróżnia współczesne romanse, w jaki sposób zarówno grono czytelniczek jak i pisarek staje się coraz bardziej różnorodne, a także o feministycznym potencjale tego gatunku. Zastanowimy się, co romans ma do powiedzenia na temat współczesnych problemów politycznych i społecznych takich jak świadoma zgoda oraz reprezentacja mniejszości rasowych i seksualnych.

Prawo do ochrony zdrowia jest prawem człowieka. Konstytucja RP gwarantuje wszystkim obywatelom „równy dostęp do świadczeń opieki zdrowotnej finansowanej ze środków publicznych”. Równości w tym zakresie strzegą przepisy unijne. W praktyce jednak kobiety, mniejszości seksualne, migranci i migrantki czy przedstawiciele i przedstawicielki mniejszości religijnych i kulturowych wciąż spotykają się z nierównym traktowaniem i dyskryminacją w swoich kontaktach z instytucjami ochrony zdrowia. Czy można mówić o równym dostępie do opieki zdrowotnej, gdy lekarz zasłania się klauzulą sumienia i odmawia pacjentce recepty na środki antykoncepcyjne? Gdy niemówiący/a po polsku pacjent/ka nie może porozumieć się z personelem szpitala? Gdy osobę niebinarną klasyfikuje się jako mężczyznę lub kobietę? Gdy niepełnosprawna dziewczyna nie może wejść na fotel ginekologiczny?

O formach dyskryminacji w dostępie do opieki zdrowotnej opowie prof. dr hab. Magdalena Środa (IF UW). Po wykładzie odbędzie się panel dyskusyjny z udziałem badaczy i badaczek tego zagadnienia.

Wydarzenie jest organizowane w ramach projektu „Opieka zdrowotna jako przestrzeń publiczna: integracja i różnorodność społeczna w kontekście dostępu do opieki zdrowotnej w Europie” finansowanym przez Narodowe Centrum Nauki i HERA – Humanities in the European Research Area (http://heranet.info) Public Spaces w ramach programu finansowania badań naukowych i innowacji Unii Europejskiej „Horyzont 2020”; umowa nr 649307.

Tematem spotkania będą zabawy „wyższych sfer” spotykane między końcem XVIII w. a II wojną światową, przeznaczone na ogół dla osób dorosłych. Omówimy niegdyś popularne formy rozrywki, które dla współczesnego  odbiorcy są zapomniane (np. spacer konny, corso), lub zadziwiające – ze względu na infantylność (jak wiele gier towarzyskich) albo wielki nakład czasu, koszty i wysiłek, jakich wymagało ich przygotowanie (maskarady, żywe obrazy, szarady, amatorskie przedstawienia teatralne itp.). Niektóre ówczesne sposoby spędzania wolnego czasu nie są dziś akceptowane z powodu swojej „niepoprawności politycznej” (jak upodobanie do brutalnych walk ludzi i zwierząt czy pokazów dziwolągów), inne uznalibyśmy za nieco makabryczne lub niebezpieczne (np. moda na spirytyzm, żarty pojedynkowe). Warto też pamiętać o specyficznej sytuacji, kiedy rzekoma rozrywka stawała się w rzeczywistości nużącym i kosztownym obowiązkiem.

Ilustracją dla poruszanych zagadnień będą przykłady czerpane z polskiej i obcej literatury pięknej (i jej współczesnych ekranizacji), wspomnień, a także prasy codziennej i materiałów ikonograficznych z epoki.

Proponowane wystąpienie poświęcone będzie problematyce ubioru i mody w Polsce po 1945 roku. Bazę źródłową dla prezentacji będą stanowić opublikowane i rękopiśmienne zapiski kobiet: dzienniki, pamiętniki, pamiętniki konkursowe. Prowadząca wykład odwoływać się będzie również do ówczesnej prasy kobiecej i młodzieżowej.

Sfera materialna: warunki mieszkaniowe i higieniczne, ubrania i kosmetyki zajmują dużo miejsca w zapiskach osobistych zarówno kobiet, jak i mężczyzn. W przypadku kobiet opisy ubiorów i stosunku do mody są istotnym elementem autoprezentacji. Oprócz tego wzmianki na temat strojów pozwalają prześledzić zmiany kanonów urody, zmiany w postrzeganiu kobiecych ról społecznych i, ogólnie – zmiany stosunku do konsumpcji. Dzienniki i pamiętniki pisane przez kobiety i dziewczęta dokumentują tuż powojenną biedę, kiedy brakowało podstawowej odzieży, czas, kiedy obiektem pożądania były „ciuchy” przysyłane w paczkach z Zachodu, okres względnego dobrobytu i zmuszający do przeróbek kryzys lat 80. Pozwalają prześledzić proces „oswajania” nowych elementów garderoby: spodni, czy minispódniczki. Przypadek spodni jest pod tym względem szczególnie interesujący. Pokazuje bowiem różne konteksty stroju: praktyczność, modę, „obyczajność”, kształtowanie się odrębnej mody młodzieżowej i konflikty wokół sposobu ubierania się.

Elementem wystąpienia będzie projekcja materiałów filmowych pokazujących zmieniające się trendy w powojennej modzie.

Co się stało z bezcennymi notatkami, rysunkami i projektami jednego z największych geniuszów w historii ludzkości ?

Spośród kilku tysięcy języków używanych na świecie większość jest poważnie zagrożona wyginięciem. Od kilkudziesięciu lat podejmowane są na świecie liczne działania rewitalizacji języków, które utraciły swój zasięg i użytkowników. Przywracanie języka do domen, w których nie jest już używany, a także poszerzanie liczby użytkowników o osoby, które wcześniej się tym językiem nie posługiwały (new-speakers), jest podstawowym zadaniem rewitalizacji. Również na terenie Polski istnieją do dziś małe języki, nieuwzględnione ani w „Ustawie o mniejszościach narodowych i etnicznych oraz o języku regionalnym”, ani też w „Europejskiej karcie języków regionalnych lub mniejszościowych”. Do języków tych należy m.in. mazurski i wilamowski. W naszym wystąpieniu opowiemy, czym jest rewitalizacja i jakie działania są podejmowane, aby ocalić te małe, autochtoniczne języki.

Obecnie zyski wiodących producentów gier wideo są wyższe, niż te w innych branżach rozrywki, takich jak muzyka czy film. Sukces ten nie byłby możliwy bez globalnych strategii obejmujących „lokalizację gier”, czyli wieloaspektowy proces tworzenia, dystrybucji i promocji wersji językowej danej gry dostosowanej do potrzeb odbiorcy z konkretnego rynku docelowego. Nie zawsze jednak gracze są usatysfakcjonowani grą w rodzimej wersji językowej. Wielokrotnie na forach internetowych krytykują oni wydawców za błędy w grach wydawanych po polsku. Najczęściej wymienianymi z nich są nienaturalna intonacja aktorów udzielających głosów pojawiającym się w grach postaciom, nadgorliwość w przekładaniu nazw własnych, czy nieścisłości gramatyczne lub ortograficzne negatywnie wpływające na odbiór gry. Usterki pojawiające się w polskich wersjach gier przetłumaczonych z innych języków nie zawsze muszą wynikać z nieuwagi tłumaczy. Czasem mogą być one spowodowane również strategiami podejmowanymi przez producentów, organizacją procesu tworzenia nowych wersji językowych gry, czy strukturą samych gier. W referacie tym wymienione zostaną najczęściej wskazywane przez odbiorców błędy tego rodzaju oraz możliwe powody ich pojawiania się. Towarzyszyć im będą przykłady pochodzące z gier reprezentujących różne gatunki wydanych zarówno w ostatnich latach, jak i w początkach dystrybucji gier w Polsce.

W XIX wieku służba domowa stanowiła jedną z najliczniejszych grup zawodowych. W drugiej połowie stulecia na ziemiach polskich co ósma mieszkająca w mieście osoba zajmowała się zapewnianiem komfortowego życia swojemu pracodawcy. Według spisów powszechnych, w Warszawie w 1882 roku pracowało 38 tysięcy służących. Piętnaście lat później w tym samym mieście już 51 tysięcy pokojówek, kucharek i pomywaczek prało, gotowało, rozpalało co rano ogień w piecu kaflowym, usługiwało przy stole, prasowało bieliznę, czesało, myło i spełniało wszelkie zalecenia pana i pani. Jeśli ktoś szukał pracy w mieście, szanse, że wstąpi na służbę, były ogromne. Służący i służące stanowili niekiedy nawet 30 procent aktywnych zawodowo mieszkańców miast. Oznacza to, że co trzecia osoba zarabiająca pieniądze w końcu XIX wieku robiła to, służąc w zamożniejszym domu. A w tej ogromnej rzeszy ludzi przytłaczającą większość stanowiły kobiety.

Kim była ta rzesza niewidocznych dziewcząt, przybywających do miasta w poszukiwaniu zarobku, lepszego życia? Gdzie mieszkały, co jadły, z kim się spotykały? Jakie problemy czekały na nie u pracodawców? Jak układały się ich relacje z paniami i panami? I dlaczego relacja służbowa tak często była historią nadużycia? O tym wszystkim opowiem w trakcie mojego wykładu.

Przestrzeń publiczna coraz częściej rezonuje informacjami związanymi z tajemniczymi i groźnie brzmiącymi doniesieniami z pogranicza świata medycyny i etyki. Szczury z komórkami ludzi, ludzie z maszynami zamiast narządów, XYZ przestało być chorobą i jest normą. Wszystkie te rzeczy, choć rzeczywiście się dzieją, nie zawsze są tak straszne i niezrozumiałe, jakby się mogło wydawać z przekazu medialnego.

Bioetyka to dyscyplina akademicka, która próbuje narzędziami filozofii i nauk biomedycznych uporządkować ten obszar rzeczywistości. Wbrew pozorom, rzadko mówi natomiast co jest słuszne, a co nie. Celem wykładu będzie ekspresowe zapoznanie słuchaczy z zarysem zagadnień, podejść i problemów współczesnej bioetyki akademickiej i rozjaśnienie wielu mitów związanych z tą dziedziną.

Czesław Moniuszko — artysta, grafik, ojciec Stanisława Moniuszki, twórcy polskiej opery narodowej. Mieszkał z synem w Ubielu, Mińsku, Wilnie, Warszawie. Pozostawił albumy z rysunkami, przechowywane w Warszawskim Towarzystwie Muzycznym. Naszkicował około 10 widoków Mińska i tyle ż Wilna z lat 20-40. XIX w., a także rodzimego Ubielu, Przyłuk, Radkowszczyzny, Śmiłowiczów, Nieświeża, Warszawy oraz innych miejscowości na Białorusi, Litwie, w Polsce.

Te rysunki są bardzo cenne dlatego, że odźwierciedlają widoki Białorusi, Litwy, Polski w czasach Stanisława Moniuszki. To niby rzut okiem Moniuszki w tamte czasy, kiedy jeszcze nie było fotografii.

Rysunki te są unikatowe, ponieważ przedstawiają nasz kraj — niezapomnianą jeszcze w czasach Moniuszków Rzeczpospolitą Obojga Narodów przed okresem rusyfikacji, która w poważny sposób odbiła się na architekturze szczególnie Białorusi i Litwy, odcinając te ziemie od Polski.

Dwory ziemian (w tym posiadłości malarza Walentego Wilhelma Wańkowicza w Ślepiance pod Mińskiem, obecnie w granicach miasta), kościoły, klasztory — te piękne zabytki pozostały tylko na rysunkach Cz. Moniuszki. Jednak niektóre z nich przetrwały oraz i da się je odnaleźć w krajobrazie Białorusi i Litwy.

Rysunki zostaną zaprezentowane podczas spotkania wraz z komentarzem historycznym oraz przedstawieniem współczesnych zdjęć tych samych miejscowości.

• Czy J. R. R. Tolkien, J. K. Rowling i G. R. R. Martin rzeczywiście wymyślili nowe uniwersa?
• Co łączy Sama Tarly’ego z Jasiem Fasolą?
• Dlaczego Hermiona Granger zawsze szuka odpowiedzi w bibliotece, skoro mogłaby skorzystać z Internetu?
• Co łączy książkę z kołem?
• Czy Inkunabuł jest bohaterem na miarę XXI wieku?
• Dlaczego stare książki pełnią ważne role w literaturze, filmach i serialach, mimo że na oko wydają się bezużyteczne?

Podczas warsztatów padną odpowiedni na te i inne pytania. Uczestnicy otrzymają możliwość zapoznania się z magicznymi przedmiotami minionych epok. Prym będą wiodły stare druki (czyli nawet pięćsetletnie książki!), które, choć często nie zdajemy sobie z tego sprawy, od wieków towarzyszą człowiekowi w życiu codziennym, zmieniając jedynie swoje oblicza i dostosowując się do odbiorcy. Wbrew pozorom spotykamy je nie tylko w antykwariatach i bibliotekach, gdzie teoretycznie jest ich miejsce. Spoglądają na nas milcząco z kinowego ekranu, wpraszają się na wieczory z Netflixem, HBO GO, TVP czy YouTube’em. Podczas spotkania uczestnik - współczesny człowiek, dla którego podstawowym narzędziem komunikacji, nośnikiem informacji i bohaterem dnia codziennego jest smartphone, dowie się, że, czy tego chce czy nie, stare książki i tak mają spory udział w jego życiu, bowiem inteligentnie się do niego prześlizgnęły dzięki pomocy kilku znanych osób. Porozmawiamy o woluminach droższych od IPhone’a, starszych od Draculi i rzadszych od smoków. Niektóre nawet zaszczycą nas swoją obecnością. 

Litewski dokument aktu unii lubelskiej jest nie tylko niezwykle ważnym i istotnym dokumentem państwowym, politycznym i ustrojowym, lecz także przykładem zapomnianej już dziś umiejętności (można by nawet powiedzieć – sztuki) wystawiania dokumentów z wieloma pieczęciami. Pod dokumentem jest podwieszonych 78 pieczęci woskowych, choć profesorowie: W. A. Semkowicz i S. Kutrzeba w publikacji źródłowej Akta unji Polski z Litwą 1385–1791 wydanej przez PAU w Krakowie w 1932 r. doliczyli się tylko 77 pieczęci. Oczywiście także strona polska (w imieniu Korony Królestwa Polskiego) wystawiła swój dokument, który się do dziś nie zachował. Jeszcze przed II wojną światową wyżej wspomniani Wydawcy mogli wydać jego treść wraz z opisami pieczęci. Pod dokumentem strony polskiej podwieszono aż 140 pieczęci.

Przystawienie pieczęci było niezwykle istotne, gdyż stanowiło widoczny osobisty znak potwierdzania, czyli zgody, na treść czy postanowienia zawarte w opieczętowanym dokumencie. Wymiana opieczętowanych przez posłów i senatorów obu stron dokumentów stanowiła potwierdzenie zawartej, wynegocjowanej unii, a także była zobowiązaniem do jej przestrzegania. Co istotne, pod tymi dokumentami nie było pieczęci królewskiej. Nie była konieczna, ponieważ to stany umawiały się między sobą i zawierały unię. Król Zygmunt August 4 lipca wydał własny, osobny dokument potwierdzający unię i kilka dni później – dokumenty ją ogłaszające.

Kiedy patrzymy na ten dokument o wymiarach 72 na 45 cm (oraz 10 cm zakładki służącej do podtrzymania pieczęci) przechowywany w Archiwum Głównym Akt Dawnych (Zbiór dokumentów pergaminowych, sygn. 5627), od razu rzucają się w oczy owe pieczęcie, a dokładniej trzy ich grupy.

Polska jest coraz bardziej różnorodna pod względem kulturowym,etnicznym,religijnym.Celem prezentacji jest przedstawienie dwóch wymiarów polityki dotyczącej imigrantów z krajów muzułmańskich:narracji politycznych (to, jak dany problem jest przedstawiany przez decydentów i polityków)oraz regulacji prawnych.Te dwa aspekty są powiązane ,ale z drugiej strony różnią się, są zakorzenione w odmiennych historycznych i instytucjonalnych kontekstach.Normy prawne w zakresie podtrzymywania różnorodności kulturowej grup muzułmańskich są dość liberalne, natomiast polityka przyjmowania imigrantów z państw islamskich, zwłaszcza w sferze dyskursywnej, jest zupełnie odmienna. Co leży u podłoża tych różnic?

Języki uralskie (dzielące się na ugrofińskie i samojedzkie) stanowią drugą pod względem liczebności europejską rodzinę językową. Wprawdzie spośród posługujących się nimi narodów tylko trzy mają "swoje" państwa, jednak wszystkie dysponują swoimi symbolami. Często są to oficjalne symbole utworzonych dla tych narodów (jeszcze w czasach Związku Radzieckiego) jednostek administracyjnych Federacji Rosyjskiej. W swoim bogato ilustrowanym przykładami omawianych flag i herbów wykładzie przedstawię ich historię i wzajemne powiązania między nimi, omówię także popularne wyjaśnienia ich pochodzenia, zarówno te historycznie uzasadnione, jak i później powstałe reinterpretacje, mówiące niekiedy więcej o poszczególnych narodach niż o ich symbolach.

Próba przybliżenia fenomenu niesłabnącej popularności dzieła J. R. R. Tolkiena. Osnową wykładu są dzieje recepcji „Władcy Pierścieni”, najbardziej znanego fragmentu spuścizny oksfordzkiego profesora. Prześledzenie ewolucji sposobów odczytania tego utworu pozwala na poruszenie zagadnień kluczowych dla zrozumienia twórczości Tolkiena, takich jak: mit, pojmowany tutaj jako opowieść, która ma przywracać fundamentalny porządek rzeczy i  zaprzeczać przypadkowości ludzkiego istnienia, badanie języków naturalnych i tworzenie nowych na ich wzór, czyli fascynacja autora, z której wyrosło uniwersum Śródziemia, czas i przestrzeń jako istotne składniki kreacji świata przedstawionego ze szczególnym uwzględnieniem Tolkienowskiej kartografii oraz wątku wyprawy, karkołomne (być może tylko pozornie) zestawienie przesłania chrześcijańskiego z motywami zaczerpniętymi z przedchrześcijańskich podań mitycznych, a w końcu znaczenie biografii pisarza w interpretacji jego dzieła. Przedmiotem wykładu są też kontrowersje, które dzieliły i dzielą środowisko krytyków i czytelników,  skoncentrowane wokół pytania, czy dorobek literacki Tolkiena to jedynie kolejny produkt kultury masowej, adresowany głownie do młodych odbiorców, upraszczający anachronizm w skomplikowanej rzeczywistości kulturowej XX i XXI wieku, czy też niekonwencjonalna wykładnia etycznych i egzystencjalnych problemów współczesności i alternatywa dla  nurtów relatywizacji idei i wartości.

Podczas warsztatu uczestnicy będą mieli okazję skonstruować samodzielnie Galimoto-zabawkę recyklingową z Kenii. Jest to pojazd ( samochód, riksza lub rower ) z drutu, w którym siedzi postać ubrana w kolorowe stroje. Kiedy wprowadza się koła w ruch, można zobaczyć, jak porusza on nogami.

Wystawa przedstawia jeden z najwspanialszych okresów w dziejach nauki polskiej, nazywany często złotą erą matematyki polskiej, czas istnienia i działalności polskiej szkoły matematycznej. Podstawowym żródłem materiałów wykorzystanych na wystawie są spuścizny matematyków w zbiorach  PAN Archiwum w Warszawie. Polska szkoła matematyczna pozostawiła po sobie blask sławy, a także ogrom wyników, które na stałe weszły do światowej matematyki.

W roku 1839 po raz pierwszy oficjalnie zaprezentowano wynalazek fotografii. Technika masowej reprodukcji obrazów wpłynęła na nasze postrzeganie rzeczywistości. W tym kontekście mówi się o zwrocie wizualnym, a czasem nawet na wyrost o „cywilizacji wizualnej”. Paradoksalnie jednak, mimo swojej powszechności, medium fotografii pozostaje na marginesie refleksji zarówno w sferze publicznej, w systemie edukacji jak i naukach społecznych.

            Warsztaty rozpoczną się od krótkiego wprowadzenia podejmującego temat historii fotografii w kontekście jej społecznego oddziaływania i synergii z rozwojem mediów masowych. W czasie warsztatów przyjrzymy się również zdjęciom przyniesionym przez uczestników. Zwrócimy uwagę nie tylko na aspekt techniczny czy kompozycyjny, ale podejmiemy próbę refleksji nad znaczeniem fotografii, jej ograniczeń, czy wreszcie kwestią subiektywizmu spojrzenia i roli samego fotografa. Zastanowimy się jak na nasze postrzeganie zdjęć wpływają wszędobylskie reklamy, powszechna dostępność aparatów w postaci smarfonów, czy fenomen Instagrama, na którym konto ma już ponad miliard użytkowników, w tym ponad 20 procent Polaków powyżej 13 roku życia.

W I poł. XIX w. polscy lekarze zaczęli zdradzać zainteresowanie chorobami umysłowymi i tworzyć w oparciu o dokonania psychiatrii francuskiej i niemieckiej (Pinel, Esquirol, Reil) typologie schorzeń psychicznych. Romantyczna psychiatria dawała nadzieję na wyleczenie obłąkanych pacjentów, bez względu na to, czy choroba była skutkiem dolegliwości psychicznych, czy fizycznych. Naukowe metody badania cierpienia psychicznego wykluczały w zasadzie głos samych chorych, których narracje były mętne, niezrozumiałe, bełkotliwe, obrazoburcze.

Kontekst psychiatryczny z jego układem kilku najważniejszych chorób umysłowych (mania, monomania, melancholia) będzie pretekstem, by przyjrzeć się konkretnym, mniej lub bardziej znanym przypadkom chorych psychicznie Polek, m.in. Barbary Ubrykówny, Celiny Mickiewiczowej, Anny Moszyńskiej i Jadwigi Lubomirskiej. Będzie to nie tylko okazja, by przywołać rzeczywistość zakładów dla obłąkanych w pierwszej połowie stulecia, lecz także usłyszeć głosy, choćby szczątkowe, samych chorych. Ich opowieści sugerują, że treść dziewiętnastowiecznego szaleństwa nosiła znamiona typowo polskie (mesjanizm, profetyzm). Wyrażała ból egzystencjalny na skutek różnych wydarzeń losowych, ale również sugerowała, że źródłem obłąkania były napięcia wywoływane nierównorzędnym statusem kobiety w rzeczywistości opartej na systemie patriarchalnym (dzieciobójczynie). 

Zwierciadłem, w którym odbiją się (auto)biograficzne świadectwa obłąkanych, stanie się ówczesna literatura piękna. Do piekła romantycznego obłędu – warszawskiego szpitala bonifratrów – zejdziemy razem z Frenofagiuszem, bohaterem opowiadania Ludwika Sztyrmera. Ile wspólnego z rzeczywistością mają romantyczne toposy kobiet obłąkanych z miłości, przeintelektualizowania i nieposkromionej "imaginacji"?

Białoruś dla wielu Polaków wciąż pozostaję terra incognita. Bardzo rzadko ten kraj jest wybierany jako kierunek podróży. Wiedza o Białorusi i Białorusinach wśród Polaków jest uformowana głównie na stereotypach i najczęściej kojarzona jest z prezydentem tego kraju i panującym w nim systemem politycznym. Od niedawna Białorusią interesuje się kilkoro vlogerów młodego pokolenia. Ich podróże porównywane są z tak egzotycznymi krajami jak Vanuatu, Uganda czy Galapagos, choć Białoruś znajduje się raptem 260 km od stolicy Polski.

Spotkanie będzie poświęcone podróżom na Białoruś oraz tematom, które w swoich relacjach poruszają youtuberzy z Polski. Jednym z prowadzących spotkanie będzie vloger Ablert – podróżnik, pasjonat Białorusi. Youtuber podzieli się swoimi doświadczeniami i spostrzeżeniami na temat tego kraju, kultury i historii.

Filmowy VR (nazywanego często  ang. cinematic VR) to zupełnie nowy rodzaj doświadczeń,możliwy dzięki pojawieniu się na rynku kamer rejestryjących stereoskopowy obraz 360  stopni. W odróżnieniu od tradycyjnego VR, generowanego komputerowo, cechuje go fotorealizm. Od klasycznego filmu różni się zaś tym, że obraz otacza widza ze wszystkich stron. Ma też pewne ograniczenia-na razie nie jest interaktywny w takim stopniu,w jakim interaktywne mogą być gry komputerowe lub tradycyne środowiska wirtualne. Czy może przydać się do nauki,terpii,szkoleń? Dzięki tzw. iluzji obecności przestrzennej  współobecności można się spodziewać pozytywnych efektów. Uczestnicy umieszczeni w centrum wydarzeń mogą zapomnieć o otaczającym ich fizycznie świecie i w pełni doświadczać świata wirtualnego. Umiejętnie zrobiony film VR to większa motywacja do eksploracji, uwaga,pamięć wpływ na postawy i zachowania.