Uniwersytet Warszawski – Kampus Główny

Nauka uprawiana w średniowieczu w państwach islamu osiągnęła bardzo wysoki poziom i znacząco zainspirowała rozwój nauki w średniowiecznej Europie. Podobnie jak muzułmanie korzystali z dorobku kultury greckiej i innych, tak potem Europa przejęła i rozwijała dziedzictwo muzułmańskie. Wśród licznych nauk, którymi zajmowali się muzułmanie można wymienić alchemię, która w niektórych kręgach była uznawana za naukę tajemną i bliską magii, której treści miały być znane tylko wtajemniczonym. Nie jest to cała prawda o alchemii muzułmańskiej, gdyż oprócz nurtu ezoterycznego, blisko związanego z magią i okultyzmem, rozwinął się w niej też też nurt doświadczalny, który stworzył podstawę do późniejszego rozwoju chemii.

Alchemia muzułmańska łączy się z nurtem hermetycznym i legendarną postacią Hermesa Trismegistosa, który miał wygrawerować na szmaragdzie i umieścić w swoim grobowcu słynny traktat alchemiczny Tablica szmaragdowa, znany z przekładów na łacinę. Należy on do nurtu alchemii alegorycznej, zakładającej ścisły związek między światami niebieskim i ziemskim, obydwa są bowiem przeniknięte przez duszę. Miał się tam też znajdować sekret kamienia filozoficznego, celu poszukiwań wszystkich alchemików, czyli legendarnej substancji zamieniającej metale nieszlachetne w szlachetne. Innym celem poszukiwań alchemików był eliksir nieśmiertelności, służący zatrzymaniu u człowieka procesu starzenia i zapewnieniu mu wiecznego życia. Autorzy z nurtu alegorycznego opisywali procesy chemiczne w sposób zawiły, pełen niedomówień i alegorii, dając do zrozumienia, że alchemia jest nauką tajemną, przeznaczoną tylko dla wyjątkowych ludzi, którzy mogą zgłębić tajemnice przedłużonego życia czy bogactwa.

W alchemii doświadczalnej najważniejszymi postaciami byli Dżabir Ibn Hajjan (VIII-IX wiek), którego imię wiąże się z korpusem traktatów napisanych prawdopodobnie przez różnych autorów, oraz Ar-Razi (IX wiek). Twórczość tego drugiego to apogeum alchemii łacińskiej – stworzył jasną systematykę i dużo pracował w laboratorium, a jego miano łączy się z takimi procesami jak destylacja, wypalanie, przygotowywanie roztworów, sublimacja, amalgacja, ceracja i odparowywanie.

Upowszechnienie buddyzmu w Tybecie w VII w. zaowocowało fundowaniem klasztorów, które stały się ośrodkami religii i nauki. Początki były skromne, pierwszy klasztor powstał ok. 779 r. w Samje i wyświęcono w nim siedmiu mnichów. Rozwój buddyzmu wspierany był jednak przez kolejnych królów i klasztory mogły liczyć na nadania ziemi wraz z poddanymi i bogatymi darami oraz wyłączeniem z opodatkowania. Mnisi nie podlegali świeckiej jurysdykcji i mogli poświecić się doskonaleniu duchowemu. 

W zakresie życia klasztornego Tybetańczycy skorzystali z indyjskich wzorów: reguły klasztornej mulasarwastiwadinów i organizacji nauki uniwersytetów buddyjskich, z najsłynniejszym w Nalandzie. W Tybecie uformowało się ostatecznie kilka tradycji nauczania buddyzmu i związanych z nim nauk. Wykład omówi jak zastosowany został indyjski podział nauki na dziesięć działów i jak funkcjonowały klasztory buddyjskie w tradycyjnym Tybecie.

Bruno Bettelheim odwiedzając na początku lat siedemdziesiątych jeden z izraelskich kibuców stwierdził: „Nigdy nie widziałem pokolenia tak różniącego się od swoich rodziców”. Projekt syjonistyczny, którego początki sięgają dziewiętnastego wieku, zakładał nie tylko utworzenie niezależnego państwa żydowskiego, ale także nowej tożsamości, której elementami był odradzający się język hebrajski oraz etos daleki od dotychczasowych, tradycyjnych wzorców diaspory. Stworzenie „nowego człowieka” wymagało, radykalnego czasem, zerwania z dotychczasowym podejściem do wychowania młodych ludzi, ich edukacji oraz tradycyjnych sposobów przekazywania wiedzy. Postulat odrodzenia języka hebrajskiego jako języka mówionego, a następnie – spajającego tożsamość izraelską języka narodowego – niósł ze sobą wyzwania w postaci szeroko zakrojonego projektu
nauczania tego języka – którego adresatami były zarówno dzieci jak i dorośli. Koncepcje monolingualizmu i monokulturowości ścierały się z barwną różnorodnością przybywających w
kolejnych falach nowych obywateli młodego państwa. Na wykładzie porozmawiamy o tym jak tradycyjne rozumienie nauki, wychowania i tożsamości w judaizmie ścierało się z nową wizją „izraelskości” w początkach formowania się społeczeństwa Izraela oraz jak współczesna kultura Izraela reinterpretuje idee, które ją ukształtowały.

W XXI w. nie uchronimy się przed używaniem internetu. Jak robić to w sposób zdrowy i bezpieczny? Zapraszamy do poznania paru nawyków, które uczynią czas spędzany w sieci nieco mniej ryzykownym.

Co sąd sądzi o tym, co zrobiła Baba Jaga? Prosta opowieść o procesie karnym i bezpieczeństwie dzieci. Symulacja rozprawy z udziałem publiczności.

Farmakopea Boskiego Rolnika (Shennong bencao《神農本草》) to najstarsze dzieło farmakopealne w historii chińskiego piśmiennictwa, w którym na przestrzeni wieków (ok. III w. p.n.e. - III w. n.e.) zebrano, usystematyzowano oraz scharakteryzowano różne surowce pochodzenia naturalnego, które były i nadal są używane przez Chińczyków, aby dbać o zdrowie i leczyć róże stany chorobowe. Sposób, w jaki przedstawiono działanie tych substancji na organizm człowieka, pozwala zrozumieć, na jakich podstawach wyrastała tradycyjna medycyna chińska. Zawarte w Farmakopei opisy ujawniają, że Chińczycy zupełnie inaczej wyobrażali sobie budowę ludzkiego ciała oraz zachodzące w nim procesy fizjologiczne, czego bezpośrednią konsekwencją jest inne definiowanie przyczyn, przebiegu i sposobów leczenia stanów chorobowych.

Głównym celem wykładu jest przybliżenie słuchaczom podstawowych informacji na temat Farmakopei Boskiego Rolnika, jej formy czyli przede wszystkim według jakiego klucza są uporządkowane i jak wyglądają opisy poszczególnych substancji oraz treści, czyli jakie surowce były uznawane za lecznicze, jak wyobrażano sobie ich działanie i co mogą ujawnić o poglądach Chińczyków na temat ludzkiego ciała.

Mądrości ludowe to inaczej przysłowia, definiowane jako najkrótsze teksty literackie zawierające całą wiedzę o świecie, przekazywane z pokolenia na pokolenie drogą ustną. Stanowią one źródło wiedzy o języku, kulturze, postrzeganiu i pojmowaniu świata przez dane społeczeństwo. Te odznaczające się kunsztownym językiem teksty ukazują świat, jakim widziany był przez niewykształconą i niepiśmienną warstwę społeczeństwa, dla którego stanowiły specyficzną encyklopedię, kodeks prawny oraz zasady savoir-vivre’u. Obecnie zaś stanowią podstawę do badań nad językiem i kulturą.

Jak w każdym języku, także i w języku tureckim przysłowia poruszają najważniejsze w życiu człowieka kwestie. Jedną z nich jest podejście do wiedzy i nauki oraz wrodzonej inteligencji. Należy rozróżnić te terminy, gdyż wiedzę człowiek nabywa wraz z doświadczeniem w ciągu całego swojego życia, przy czym nie musi to być wiedza pochodząca z książek i szkół, może to być wiedza - umiejętność i perfekcja wynikająca z własnej pracy. Mądrość zaś, która jest pojęciem szerszym od samej tylko inteligencji, to nie tylko wiedza nabyta, lecz także umiejętność korzystania ze zdobytych doświadczeń, wprowadzanie w życie założeń teoretycznych, a także w dużej mierze oparte na kulturze, poczucie sprawiedliwości oraz umiejętność wyciągania wniosków i wartościowania otaczającego świata.

Inteligencja z kolei jest pojęciem wieloznacznym. W Encyklopedii PWN definiowana jest, jako pojęcie ”odnoszące się do sprawności w zakresie czynności poznawczych; w języku potocznym przez inteligencję rozumie się najczęściej zdolność rozwiązywania problemów praktycznych, zdolności językowe lub kompetencje społeczne”.

Wykład stanowi próbę przedstawienia, jak w tureckich mądrościach ludowych postrzegana jest mądrość i wiążące się z nią zdobywanie wiedzy, czyli nauka oraz inteligencja. Tak określony zakres tematyczny pozwolił na wydzielenie kilku aspektów jakie poruszane są przysłowiach, a mianowicie:

1. Mądrość - połączenie wiedzy, zdolności, skromności, cecha wywołująca zazdrość.
2. Mądrość i wiedza - bogactwo, którego nie można kupić, ani stracić.
3. Podporządkowanie się mądrzejszemu (oddanie przywództwa, słuchanie rad)
4. Uczenie się przez całe życie.
5. Konieczność kształcenia siebie i innych.
6. Nie pogardzanie mniej mądrymi, którzy także mogą mieć rację.
7. Mądrość - wzrasta wraz z wiekiem (doświadczeniem) i jest od wieku niezależna.
8. Wiedza wykorzystywana podczas wykonywania pracy - osiągnięcie mistrzostwa.

Jak to się dzieje, że niezadowolenie społeczne czasem prowadzi do protestów, a czasami nie dzieje się zupełnie nic? Bywa tak, że wielu niezadowolonych obywateli po prostu siedzi w domu, podczas gdy w innych przypadkach niewielki incydent może doprowadzić do ogromnych strajków. Aby to zrozumieć, jak to możliwe, zaczniemy od opowieści o czterech małych wyimaginowanych wioskach, których mieszkańcy ku swemu niezadowoleniu dowiedzieli się właśnie, że przez ich powiat ma prowadzić hałaśliwa autostrada.

W czasie warsztatów przejdziemy wspólnie przez bardzo prosty model powstawania protestu i sprawdzimy, w jaki sposób zachowania indywidualne prowadzą do nieoczekiwanych rezultatów na poziomie społecznym.

Przyjrzymy się przede wszystkim temu, jak demonstracje powstają i jak nieoczywiste może być powiązanie między postawami niezadowolonych mieszkańców a rezultatem w postaci protestu. To ćwiczenie będzie pretekstem do tego, żeby zrozumieć lepiej dynamikę działań zbiorowych i zwrócić uwagę na interesujące własności różnych złożonych procesów grupowych.

Warsztat został opracowany w oparciu o materiały z realizowanego przez prowadzące projektu Action for Computational Thinking in Social Sciences (actiss-edu.eu). W trakcie projektu, finansowanego w ramach programu Erasmus+, zespół ekspertów z Warszawy, Groningen i Berlina opracował szereg otwartych kursów online i materiałów edukacyjnych wprowadzających uczestników w świat modelowania i symulacji społecznych. Materiały są ogólnodostępne, więc zainteresowani będą mogli już po warsztacie skorzystać z różnych kursowych materiałów, np. filmów na YouTube.

W referacie o nauce i filozofii w dawnej Persji konieczne będzie przyjrzenie się źródłom, z których czerpiemy informacje. Niestety, zachowane informacje źródłowe są skąpe, w związku z czym trzeba sięgnąć do danych pochodzących spoza Iranu, z epok późniejszych oraz posłużyć się analogią. Zatem niektóre stwierdzenia w tym zakresie będą jedynie hipotezami.

Z filozofią wiąże się też rozpowszechniona w świecie starożytności klasycznej opinia o Persji jako kolebce mądrości i krainie filozofów. Stereotyp taki znajdujemy na przykład w Żywocie Plotyna, gdzie mowa o jego chęci poznania filozofii, którą uprawiali Persowie. Neoplatonizm zawędrował do Persji najpóźniej w VI wieku, kiedy Justynian Wielki zamknął ateńską Akademię Platońską i niektórzy z jej wykładowców przenieśli się do Iranu na zaproszenia króla perskiego.

Ślady uprawiania medycyny znajdujemy już w najstarszym zabytku piśmiennictwa irańskiego – w zbiorze świętych tekstów starożytnej religii, zwanym Awestą. W późniejszych epokach, zwłaszcza w epoce Sasanidów (III-VII w.), medycyna była przedmiotem studiów i praktyki licznych lekarzy.

Astronomia była uprawiana jako nauka służebna astrologii, która cieszyła się estymą wśród elit, w związku z czym miała początkowo charakter utylitarny. Dopracowała się jednak własnej terminologii i metod obserwacji, czego świadectwem jest tradycja sporządzania tablic astronomicznych, zwanych zig oraz wiele wzmianek o astronomii w tekstach. Geografia do pewnego stopnia była związana z astronomią, jednak miała głównie charakter opisowy i bazowała na tradycyjnym, choć oryginalnym irańskim podziale świata na obszary geopolityczne oraz na danych pragmatycznych pochodzących z obserwacji otaczającej rzeczywistości.

Pod koniec panowania dynastii Sasanidów istniała oficjalna historiografia państwowa w postaci kroniki królów perskich od legendarnych początków do VII wieku, która dochowała się do naszych czasów w obszernych streszczeniach i dokonywanych w epoce wczesnego islamu w językach arabskim i perskim.

Prawo przeszło w dawnej Persji istotną ewolucję od regulacji opartych na dogmatach religii po rozwinięty system prawa odrębnego od wyznania. Mamy świadectwa tekstowe w postaci orzeczeń, transkryptów przesłuchań świadków, pism procesowych, interpretacji i opisów spraw sądowych.

Architektura i urbanistyka, muzyka, język i gramatyka, szkolnictwo – to także dziedziny rozwijające się w dawnej Persji.

Podczas tego fascynującego wykładu odkryjemy tajemnicę tzw. "swing states", czyli stanów wahających się, które stanowią klucz do Białego Domu. Zastanawialiście się kiedykolwiek, dlaczego niektóre stany w USA są tak ważne w wyborach prezydenckich? Dlaczego ich mieszkańcy mają tak wielki wpływ na wybór lidera jednego z najsilniejszych krajów świata? Podczas naszej wspólnej podróży zgłębimy tajemnice systemu wyborczego USA, który różni się znacznie od większości systemów na świecie. Porozmawiamy o tym, jak małe różnice w poparciu mogą prowadzić do dramatycznych zmian na scenie politycznej USA, a także dlaczego system ten powstał i jak wpływa na kształt amerykańskiej polityki. Wyjaśnimy także rolę Kolegium Elektorów - tajemniczej instytucji, której członkowie formalnie wybierają prezydenta i wiceprezydenta Stanów Zjednoczonych. Wiedza ta pomoże nam zrozumieć, dlaczego głosy mieszkańców "swing states" mają tak duże znaczenie. Zapraszamy na wykład, który przeznaczony jest dla każdego, kto chce zrozumieć, jak działa jedna z najważniejszych demokracji na świecie. Niezależnie od tego, czy jesteś studentem, nauczycielem, politologiem, czy po prostu zainteresowanym obywatelem, ten wykład dostarczy Ci cennych informacji i rozjaśni wiele zagadnień związanych z wyborami prezydenckimi w USA. Przyjdź, by zrozumieć mechanizmy decydujące o wyborze prezydenta USA i odkryj, jak głos jednego człowieka może zaważyć na losach całego kraju. Będzie to wyjątkowa okazja do pogłębienia swojej wiedzy i zrozumienia procesów politycznych, które wpływają na naszą codzienną rzeczywistość.

Słuchacze wykładu poznają możliwości wykorzystania narzędzi z zakresu Systemów Informacji Geograficznej (GIS) w wyszukiwaniu, analizie i wizualizacji informacji przestrzennej w nawiązaniu do dorobku Pawła Edmunda Strzeleckiego, podróżnika, badacza i odkrywcy, zasłużonego przede wszystkim w badaniu i odkrywaniu Australii. Zostaną zaprezentowanie miejsca nazwane jego imieniem, występujące w różnych atlasach oraz na ogólnodostępnych mapach cyfrowych. Uczestnicy wykładu zostaną zabrani w wirtualną podróż poprzez  tzw. mapą narracyjną (Story Map), interaktywną mapą pokazującą miejsca pobytu Pawła Edmunda Strzeleckiego i jego dokonania.

Na początku był mrok i głucha cisza. Gdy rozbłysło wreszcie światło, wykreśliło przestrzeń. W przestrzeni mógł rozlec się dźwięk. Dźwiękiem zawiadywali bogowie; zawiadywali słowem i czynem, zawiadywali przestrzenią i światłem, wolnością stwarzania i porządkiem stworzenia. Słowo zadzierzgnęło więź między bogami a ludźmi. Słowo budowało ład, wyrażało cel, gwarantowało skutki.

Taka fundamentalna rola języka ujawnia nam się w najstarszych zachowanych zabytkach literatury indoaryjskiej – Wedach, czyli zbiorach hymnów o charakterze liturgicznym, towarzyszących składanym w ogień obiatom. Słowo było w rytuale wedyjskim nieodzowne – inicjowało ofiarę, przywoływało bogów, wskazywało i nazywało elementy składowe ofiary, działało. Słowo prawidłowo wyartykułowane w prawidłowym miejscu i czasie, w prawidłowej formie. Zebrane z czasem zestawy prawideł dotyczących wyznaczania miejsca i czasu wznoszenia ołtarza ogniowego, rozniecania ognia, porządku składania obiat oraz formy i porządku operowania przy tym słowem stworzyły podwaliny sześciu tzw. nauk pomocniczych Wed. Poza procedurą rytualną i nauką o ciałach niebieskich, aż cztery z nich dotyczyły wprost operowania językiem, były to: wymowa, prozodia, etymologia i gramatyka.

Na gruncie nauk o języku rozwinęły się w świecie indoaryjskim również inne nauki. Nawet gdy zakresem swych zainteresowań nie obejmowały wprost języka (choćby medycyna), często inspirowały się dyscyplinami językoznawczymi, jeśli chodzi o terminologię czy metodę analizy naukowej. Dodatkowo, wspólna formacja edukacyjna, oparta o naukę gramatyki i leksyki sanskryckiej, owocowała wspólnotą języka naukowego, ujawniającą się w różnych dziedzinach. Przyjrzymy się zatem najwcześniejszym dyscyplinom językoznawczym w dawnych Indiach, skupiając uwagę na tych ich cechach i elementach, które pozostawiły po sobie ślad nie tylko w nauce indyjskiej, ale i światowej.

Dyskusja panelowa z udziałem historyków poświęcona stosunkom polsko-żydowskim w I połowie XX wieku

Do polskich szkół uczęszcza co raz więcej dzieci migranckich. Ich liczba zauważalnie wzrosła po ataku Rosji na Ukrainę w 2022 roku, gdy polskie szkoły przyjęły licznych uczniów uciekających przed wojną. Już od 2010 roku w systemie oświaty funkcjonuje rola asystena międzykulturowego (zatrudnianego bardzo często jako pomoc nauczyciela). W ubiegłym roku szkolnym w polskich szkołach pracowało ponad tysiąc osób zatrudnionych jako asystenci mędzykulturowi, przede wszystkim pochodzących z Ukrainy, ale nie tylko. Najważniejszą kwalifikacją do podjęcia tej funkcji jest umiejętność posługiwania się językiem krsju pochodzenia uczniów. Na Uniwersytecie Warszawskim zarówno prowadzimy badania dotyczące funkcjonowania asystentury międzykulturowej w szkołach jak i prowadzimy kształcenie asystentów i asystentek wspierając ich w pracy zawodowej. Podczas wykładu pokażemy polską szkołe z perspektywy jej uczniów i pracowników, którzy pochodzą z innych krajów. Opowiemy o wyzwaniach, przed którymi stają uczniowie migranci, szkoła i system oświaty jako całość. Pokażemy jak asystenci pośredniczą w kontaktach ze społecznością migrancką, pomagają opanować język polski, pomagają w nauce, odciążają kadrę szkoły, wyjaśniają pojawiające się różnice kulturowe, rozwiązują sytuację konfliktowe i reagują na sytuacje gorszego traktowania, wspierają w procesie adaptacji oraz stają się wzorami (role models) dla dzieci i młodzieży.

Kryzysy uchodźcze na granicy z Białorusią (2021) i Ukrainą (2022): polska granica czy polskie granice? Pomiędzy medialnym obrazem a wysiłkiem tworzenia inkluzywnych i odpowiedzialnych treści 

Wykład

• Dr hab. Anna Jupowicz-Ginalska, prof. ucz.
• Dr Greta Gober

Wydział Dziennikarstwa, Informacji i Bibliologii, Uniwersytet Warszawski

Od agresji Rosji na Ukrainę minęło półtora roku, a od rozpoczęcia kryzysu humanitarnego na granicy z Białorusią dwa lata. Wojna, także ta hybrydowa, jak i niegasnący kryzys uchodźczy, postawiły przed mediami nowe wyzwania w obszarze społecznej odpowiedzialności, zawodowej rzetelności i pluralizmu tematycznego.

Wojna ma oczywisty wpływ na funkcjonowanie polskich mediów informacyjnych. Redakcje i dziennikarze wyszli już jednak ze „strefy szoku”: nadszedł zatem czas, by zadać pytania o to, jak w czasach kryzysu i wojny należy kształtować postawy tolerancji i poszanowania różnorodności? Na co powinno się zwracać uwagę? Jakie są szanse, ale i zagrożenia, związane z inkluzywnością w tak niestabilnych czasach? Jak z nowymi wyzwaniami (w tym polaryzacją, fake newsami, trollingiem, algorytmizacją, botami i innymi kwestiami technologiczno-politycznymi), usiłują sobie radzić redakcje (wybranych) mediów informacyjnych?

Na te pytania spróbują odpowiedzieć naukowczynie z Wydziału Dziennikarstwa, Informacji i Bibliologii (Uniwersytet Warszawski), które przedstawią wyniki badań zrealizowanych w ramach projektu „Zarządzanie różnorodnością jako innowacja w dziennikarstwie” (https://managingnewsroomdiversity.com/pl/, finansowanego z Funduszy Norweskich – POLS, a obsługiwanych przez Narodowe Centrum Nauki).

Wykład składa się z dwóch części. Z jednej strony przyjrzymy się, jak w medialnym przekazie wyglądały dwa kryzysy humanitarne rozgrywające się na polskiej granicy w podobnym czasie i przestrzeni, jednak w bardzo różnych kontekstach geopolitycznych. Z drugiej strony skoncentrujemy się na praktyce. Wspólnie z dziennikarzami i przedstawicielami redakcji objętych badaniem w ramach projektu, poszukamy (innowacyjnych?) przykładów działań i narzędzi, których dziennikarze używali, by w czasach wojny i kryzysu pamiętać o ciążącej na nich odpowiedzialności kształtowania postaw tolerancji i szacunku dla różnorodności.
 

Dzięki temu pogłębimy rozumienie roli, jaką „normy” odgrywają w praktyce dziennikarskiej. Koncentrując się na relacjach medialnych i pracy dziennikarskiej w czasach kryzysu humanitarnego.

Dr Jakub Jankowski w kontekście nierozwiązanego problemu utraty informacji w czarnych dziurach opowie o międzynarodowym konkursie Falling Walls Lab.

Czarne dziury, tajemnicze obiekty, powszechne w obserwowalnym Wszechświecie, są źródłem paradoksu spędzającego sen z powiek teoretyków od pół wieku. W czasie wykładu, oprócz przedstawienia samego problemu, zostaną również zaprezentowane potencjalne możliwości rozwiązania go.

Motyw podróży często jest wykorzystywany w tekstach literackich: pozwala bohaterowi dojrzeć/poznać siebie, staje się metaforą ludzkiego życia. Opisując w swoich tekstach podróże, pisarze często posługują się wyobraźnią, istniejącymi już opisami, ale nie raz za wzór służą im ich własne podróże. Bywa, że te podróże opisują dokładnie w innych tekstach: gatunek relacji z podróży ma bardzo długą historię, choć nie zawsze bywa doceniany przez literaturoznawców.

Wykład ma na celu pokazanie, jak fascynująca jest literatura podróżnicza i jak wiele ma wymiarów. Dlaczego powstawała? Jakie były/są strategie opisywania nieznanego świata? Jak zmieniało się nastawienie do podróży (i jej opisywania) na przestrzeni wieków? I - przede wszystkim - na ile można wierzyć podróżującym i opisującym swoje podróże literatom? Gdzie przebiega granica między doświadczeniem a (auto)kreacją? Oto pytania, na które odpowiem podczas wykładu poświęconemu przede wszystkim francuskim podróżnikom na Wschód.

Aseksualność długo była w kulturze popularnej niewidoczna, a kiedy już się pojawiała, postaci aseksualne bywały sprowadzane do robotów, kosmitów, lub innych „nieludzkich” dziwaków. Ta sytuacja zmienia się wraz z rosnącą widocznością aseksualności i wiedzy na jej temat. W czasie wykładu przyjrzymy się różnym wcieleniom aseksualności w amerykańskiej popkulturze oraz zastanowimy się nad tym, jak rasa i płeć wpływają na konstrukcję aseksualnych postaci. Porozmawiamy między innymi o serialach "BoJack Horseman" i "Teoria wielkiego podrywu", powieściach dla młodzieży oraz literaturze science fiction.

Uczysz się ciężko do klasówek, a mimo to nie dostajesz piątek? Pracujesz wiele godzin nad projektem, a on okazuje się niewypałem? Być może nie do końca wiesz jak odpowiednio zorganizować materiał, na jakich elementach skupić się najbardziej chcąc je jak najefektywniej opanować lub rozdysponować czas na poszczególne etapy działania…Twój mózg czeka aby zadziwić Cię swoim niewykorzystanym potencjałem. Dzięki kilku łatwym zadaniom dowiesz się, jak dzięki odpowiednio wykorzystywanym funkcjom wykonawczym masz szansę wznieść się na wyżyny Twoich możliwości. Jako swój najlepszy menedżer będziesz efektywnie zarządzał czasem, może grupą kolegów, z którą współpracujesz i materiałem do opracowania, osiągając założony cel.

Seminarium będzie dawać możliwość dowiedzenia się czym są funkcje wykonawcze, jakie problemy napotyka się w pracy z nimi w praktyce neuropsychologicznej u dzieci i młodzieży w zaburzeniach ze spektrum autyzmu czy zespole nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi (ADHD). W dalszej kolejności postaram się zachęcić do samodzielnego odkrycia w praktyce własnych możliwości w zakresie jak najpełniejszego wykorzystywania funkcji wykonawczych w codziennym życiu, i w szkole i nie tylko, podczas czytania, pisania, nauki matematyki, czy organizacji poszczególnych etapów projektu w klasie i poza nią.