Dzień Nauki

Fizyka jądrowa , już od swoich początków w laboratoriach Marii Skłodowskiej-Curie, była interdyscyplinarną nauką, która miała ogromny wpływ na badania medyczne i praktykę kliniczną. Radioterapia jest obecnie stosowana w leczeniu raka od ponad 100 lat. Podczas wykładu zostaną zaprezentowane zmiany jakim uległo leczenie nowotworów i jakie są dalsze perspektywy skutecznej radioterapii.

Celem radioterapii jest skutecznie napromienić guz oszczędzając sąsiadujące z nim zdrowe tkanki. Spełnienie jednoczesne tych dwóch warunków- skuteczności i bezpieczeństwa nadal  stanowi wyzwanie techniczne, przed którym staje dziś fizyka jądrowa.

Dwie najczęstsze formy radioterapii to radioterapia z użyciem zewnętrznej wiązki uzyskiwanej z akceleratora medycznego oraz brachyterapia, która polega na wszczepieniu radioaktywnych izotopów bezpośrednio do leczonej objętości lub w jej pobliżu.

Radioterapia wiązką zewnętrzną odbywa się za pomocą wiązek elektronów, fotonów i ciężkich jonów. Nowoczesne technologie radioterapii umożliwiają dostarczanie wiązki z wielu kierunków, "dopasowanych" do kształtu guza i modulowanych z szybko zmieniającą się intensywnością. Przykłady terapii konformalnej obejmują radioterapię wiązką o  modulowanej intensywności (IMRT), radioterapię stereotaktyczną (SRT) i radiochirurgię stereotaktyczną (SRS)- system CyberKnife oraz radioterapię hadronową.

Typowe techniki brachyterapii obejmują wiele metod , od wszczepiania stosunkowo dużych, widocznych źródeł radioaktywnych w pobliżu lub bezpośrednio do objętości guza, co jest najczęściej stosowane w leczeniu raka prostaty, po radioembolizację, w której dostarczane są miliony mikroskopijnych radioaktywnych mikrosfer Y-90 przez cewnik bezpośrednio do łożyska guza, jak stosuje się dzisiaj w leczeniu guzów wątroby.

Uczestnicy spotkania odwiedzą laboratorium Pracowni Nanostruktur Fotonicznych Wydziału Fizyki Uniwersytetu Warszawskiego. Zobaczą, jak powstają inteligentne materiały, które zmieniają swoje własności w kontrolowany sposób w reakcji na bodziec otoczenia. Będą uczestniczyć w przygotowaniu polimerów zdolnych do zmiany kształtu pod wpływem temperatury.

Mądrości ludowe to inaczej przysłowia, definiowane jako najkrótsze teksty literackie zawierające całą wiedzę o świecie, przekazywane z pokolenia na pokolenie drogą ustną. Stanowią one źródło wiedzy o języku, kulturze, postrzeganiu i pojmowaniu świata przez dane społeczeństwo. Te odznaczające się kunsztownym językiem teksty ukazują świat, jakim widziany był przez niewykształconą i niepiśmienną warstwę społeczeństwa, dla którego stanowiły specyficzną encyklopedię, kodeks prawny oraz zasady savoir-vivre’u. Obecnie zaś stanowią podstawę do badań nad językiem i kulturą.

Jak w każdym języku, także i w języku tureckim przysłowia poruszają najważniejsze w życiu człowieka kwestie. Jedną z nich jest podejście do wiedzy i nauki oraz wrodzonej inteligencji. Należy rozróżnić te terminy, gdyż wiedzę człowiek nabywa wraz z doświadczeniem w ciągu całego swojego życia, przy czym nie musi to być wiedza pochodząca z książek i szkół, może to być wiedza - umiejętność i perfekcja wynikająca z własnej pracy. Mądrość zaś, która jest pojęciem szerszym od samej tylko inteligencji, to nie tylko wiedza nabyta, lecz także umiejętność korzystania ze zdobytych doświadczeń, wprowadzanie w życie założeń teoretycznych, a także w dużej mierze oparte na kulturze, poczucie sprawiedliwości oraz umiejętność wyciągania wniosków i wartościowania otaczającego świata.

Inteligencja z kolei jest pojęciem wieloznacznym. W Encyklopedii PWN definiowana jest, jako pojęcie ”odnoszące się do sprawności w zakresie czynności poznawczych; w języku potocznym przez inteligencję rozumie się najczęściej zdolność rozwiązywania problemów praktycznych, zdolności językowe lub kompetencje społeczne”.

Wykład stanowi próbę przedstawienia, jak w tureckich mądrościach ludowych postrzegana jest mądrość i wiążące się z nią zdobywanie wiedzy, czyli nauka oraz inteligencja. Tak określony zakres tematyczny pozwolił na wydzielenie kilku aspektów jakie poruszane są przysłowiach, a mianowicie:

1. Mądrość - połączenie wiedzy, zdolności, skromności, cecha wywołująca zazdrość.
2. Mądrość i wiedza - bogactwo, którego nie można kupić, ani stracić.
3. Podporządkowanie się mądrzejszemu (oddanie przywództwa, słuchanie rad)
4. Uczenie się przez całe życie.
5. Konieczność kształcenia siebie i innych.
6. Nie pogardzanie mniej mądrymi, którzy także mogą mieć rację.
7. Mądrość - wzrasta wraz z wiekiem (doświadczeniem) i jest od wieku niezależna.
8. Wiedza wykorzystywana podczas wykonywania pracy - osiągnięcie mistrzostwa.

Podczas warsztatów opowiem co to są białka, z czego są zbudowane oraz jak funkcjonują i co to znaczy projektować antybiotyki.  Wspólnie zrobimy koralikowe białko, a następnie zapętlimy kilka własnoręcznie zrobionych białek. Od uczestnika będzie zależeć, czy wcieli się w biologa, chemika, fizyka czy informatyka podczas tworzenia białka. Warsztaty przeznaczone są dla dzieci od 5 lat. Dziecku może towarzyszyć opiekun.

Większość aparatów służących do badania działania mózgu nie jest łatwa do przeniesienia i uruchomienia poza laboratorium. Inne, choć na wygląd niepozorne, wymagają szczególnych kompetencji od obsługujących je badaczy i nie mogą być stosowane tak sobie dla zabawy. Ale czy w ogóle można prześwietlić pracujący mózg, tak jak prześwietla się płuca albo kości, żeby zobaczyć, co się w nim dzieje? Bezpośredni pomiar niektórych procesów fizjologicznych towarzyszących aktywności mózgu jest możliwy, ale bardzo trudny. Aktywność mózgu ma jednak konsekwencje, które można zaobserwować pośrednio w sposób całkowicie bezpieczny dla badanej osoby. Na przykład, wzmożona aktywność neuronów powoduje zwiększone zapotrzebowanie na tlen i glukozę i, w efekcie miejscowe zwiększenie przepływu krwi (ograniczone do najbliższego sąsiedztwa aktywnych grup neuronów). A (mówiąc w dużym uproszczeniu) przepływ krwi można zmierzyć starając się oświetlić dane miejsce w korze mózgowej za pomocą niewidzialnego światła podczerwonego, które względnie łatwo przenika przez  skórę, kości czaszki i neurony, ale jest pochłaniane i rozpraszane przez krew o różnym stopniu utlenowania. Funkcjonalna spektroskopia w bliskiej podczerwieni (fNIRS) działa właśnie na tej zasadzie, pozwalając badać zmiany aktywności różnych części mózgu w czasie wykonywania różnych zadań. W trakcie warsztatu będzie można zobaczyć apart fNIRS w działaniu, a może nawet zobaczyć, co dzieje się we własnym mózgu.

Jak to się dzieje, że niezadowolenie społeczne czasem prowadzi do protestów, a czasami nie dzieje się zupełnie nic? Bywa tak, że wielu niezadowolonych obywateli po prostu siedzi w domu, podczas gdy w innych przypadkach niewielki incydent może doprowadzić do ogromnych strajków. Aby to zrozumieć, jak to możliwe, zaczniemy od opowieści o czterech małych wyimaginowanych wioskach, których mieszkańcy ku swemu niezadowoleniu dowiedzieli się właśnie, że przez ich powiat ma prowadzić hałaśliwa autostrada.

W czasie warsztatów przejdziemy wspólnie przez bardzo prosty model powstawania protestu i sprawdzimy, w jaki sposób zachowania indywidualne prowadzą do nieoczekiwanych rezultatów na poziomie społecznym.

Przyjrzymy się przede wszystkim temu, jak demonstracje powstają i jak nieoczywiste może być powiązanie między postawami niezadowolonych mieszkańców a rezultatem w postaci protestu. To ćwiczenie będzie pretekstem do tego, żeby zrozumieć lepiej dynamikę działań zbiorowych i zwrócić uwagę na interesujące własności różnych złożonych procesów grupowych.

Warsztat został opracowany w oparciu o materiały z realizowanego przez prowadzące projektu Action for Computational Thinking in Social Sciences (actiss-edu.eu). W trakcie projektu, finansowanego w ramach programu Erasmus+, zespół ekspertów z Warszawy, Groningen i Berlina opracował szereg otwartych kursów online i materiałów edukacyjnych wprowadzających uczestników w świat modelowania i symulacji społecznych. Materiały są ogólnodostępne, więc zainteresowani będą mogli już po warsztacie skorzystać z różnych kursowych materiałów, np. filmów na YouTube.

Zawód skryby-pisarza był zwykle dziedziczny. Nauka pisania miała kilka poziomów. Obowiązkowa była również nauka matematyki, zasad pisania kontraktów, listów, a nawet hymnów ku czci bogów lub władców.

Sztuka pisania i czytania (akad. ṭupšarrūtu) nie była szeroko znana w Mezopotamii. Tym niemniej badania dowodzą, że istniały (obok pisarzy) osoby, a nawet grupy zawodowe, którym ta umiejętność nie była obca. Długotrwałe szkolenie, któremu był poddawany skryba (sum. dub.sar, akad. ṭupšarru), odbywało się najczęściej pod okiem ojca. Kończyło się ono otrzymaniem tytułu. Zanim to jednak nastąpiło, należało uzyskać umiejętności formowania gliny na tabliczki i trzymania rylca. Dopiero wówczas ćwiczono pisanie pojedynczych klinów – elementów znaków, zestawów znaków i przyswajanie ich wartości fonetycznych. Nieobcy skrybie musiał być całkowicie odmienny język – sumeryjski, którego słów również używano dla zapisu akadyjskiego. Prawdopodobnie dla nauki łączenia słów stosowano ćwiczenia zapisu imion osobowych. Kolejnym etapem było odwzorowanie (z pamięci) krótkiego zapisu nauczyciela (np. imion bogów, fragment utworu, przysłowie). Dopiero wówczas pisarz osiągał poziom, kiedy mógł czytać i kopiować literaturę sumeryjską (przetrwała ona dzięki szkolnym kopiom).

Odrębną nauczaną dziedziną była matematyka, bowiem skryba musiał umieć zmierzyć i opisać np. pole podlegające sprzedaży. Odpowiednie słownictwo musiało być stosowane w kontraktach (handlowych lub prawnych), czego dowodem są stosowane przez skrybów formularze. Uczono się również sztuki pisania listów.

Takie wykształcenie stanowiło jedynie podstawę: niewątpliwie takie osoby jak lekarze, astronomowie czy wróżbici musieli je dopełniać znajomością specjalistycznych tekstów z odpowiedniej dziedziny. Niektórzy z pisarzy poświęcali się pisaniu hymnów do bogów (zarówno po sumeryjsku, jak i po akadyjsku), zaś około połowy 1 tysiąclecia p.n.e. pojawiają się tłumaczenia utworów lub fragmentów z sumeryjskiego na akadyjski. Obraz edukacji dowodzi kultywowania dawnych tradycji, na przekór stosowanym nowościom i zmianie używanego powszechnie w Mezopotamii języka.

Wykład dotyczy tworzenia dziedzictwa jedzeniowego na potrzeby turystyki kulturowej w południowo meksykańskim stanie Oaxaca. Oparty jest na wynikach długotrwałych badań etnograficznych (wywiadów pogłębionych, obserwacji uczestniczącej, etnografii sensorycznej i opartej na doświadczeniu) uzupełnionych analizą lokalnej gastro-polityki, w tym dyskursu medialnego.

W ostatnich dekadach turystyka stanowi podstawę gospodarki Oaxaki i jest naczelną strategią rozwojową stanu, stąd jego stolica i okoliczne społeczności mogą się pochwalić najbogatszą ofertą atrakcji kulinarnych w kraju (restauracje, jadłodajnie, tradycyjne i alternatywne targi, szkoły gotowania, objazdy gastronomiczne etc.).

Kultury kulinarne Oaxaki wraz z jej wschodzącą ekskluzywną gastronomią od kilku lat są intensywnie obecne w licznych programach platformy Netflix. Wypuszczony w lipcu 2020 roku, w szczycie pandemii COVID-19, serial STREET FOOD LATIN AMERICAN oraz zorganizowany z tej okazji na Twitterze plebiscyt wypromowały tlayudę - rodzaj kukurydzianej tortilli – na najlepsze jedzenie uliczne regionu.

W prezentacji przyglądam się procesowi patrymonializacji tlayudy, od indiańskiego (zapoteckiego) pożywienia codziennego, odświętnego i prowiantu przygotowywanego ręcznie przez kobiety w tradycyjny sposób, przez proces urbanizacji i gastronomizacji, kiedy w mieście Oaxaca tortilla-tlayuda staje się daniem podawanym wieczorem na ulicach przez kobiety z klas ludowych, po zgentryfikowaną jej formę, którą spotkać można obecnie w zmaskulinizowanych restauracjach high-end. Przyjrzymy się globalnej karierze tlayudy, którą eksportuje się do meksykańskich społeczności migrantów w północnoamerykańskiej Kalifornii, serwuje w nadmorskich kurortach Meksyku i elitarnych restauracjach metropolii. Globalne przedstawienia tlayudy jako dziedzictwa miejskiego Oaxaki i kolejne ikoniczne danie kuchni meksykańskiej stanowią element re-brandingu „zacofanego”, indiańskiego regionu i nasiąkniętego przemocą kraju w pożądany cel wakacyjnych wypraw i raj dla smakoszy, mekkę foodies.

Podczas warsztatów będziemy ćwiczyć umiejętności stawiania pytań otwartych w sytuacjach edukacyjnych, rozwojowych, pedagogicznych lub wychowawczych.

Podczas warsztatów opowiem co to są białka, z czego są zbudowane oraz jak funkcjonują i co to znaczy projektować antybiotyki.  Wspólnie zrobimy koralikowe białko, a następnie zapętlimy kilka własnoręcznie zrobionych białek. Od uczestnika będzie zależeć, czy wcieli się w biologa, chemika, fizyka czy informatyka podczas tworzenia białka. Warsztaty przeznaczone są dla dzieci od 5 lat. Dziecku może towarzyszyć opiekun.

Uczestnicy spotkania odwiedzą laboratorium Pracowni Nanostruktur Fotonicznych Wydziału Fizyki Uniwersytetu Warszawskiego. Zobaczą, jak powstają inteligentne materiały, które zmieniają swoje własności w kontrolowany sposób w reakcji na bodziec otoczenia. Będą uczestniczyć w przygotowaniu polimerów zdolnych do zmiany kształtu pod wpływem temperatury.

Grafy są obiektami, które łączą w sposób niezwykle efektowny świat zagadek i łamigłówek logicznych, oraz świat matematyki. Nawet najtęższe umysły uczonych uderza elegancja z jaką sformułować można w ich języku najbardziej skomplikowane nawet problemy. Począwszy od rozwiązania zagadnienia mostów w Królewcu przez Eulera w 1736 roku, przez problem komiwojażera, aż do budzącego liczne kontrowersje wspomaganego komputerowo dowodu twierdzenia o czterech barwach - grafy przeszły długą drogę inicjacji w świat pełnoprawnych i ważnych obiektów matematycznych badanych współcześnie przede wszystkim przez informatyków, a także fizyków, chemików, biologów, socjologów czy wszelkiej maści inżynierów. Grafy stanowią nie tylko ważny obiekt badawczy, ale też wygodne narzędzie do komunikowania problemów pomiędzy specjalistami z różnych dziedzin nauki. Również w świadomości osób pasjonujących się matematyką grafy stały się wdzięcznymi obiektami, ilustrującym układy znajomości, turnieje, konfiguracje geometryczne, a także niebanalne problemy wykonalności określonych konstrukcji lub procesów, na przykłady tytułowych przejść. Właśnie temu ostatniemu zagadnieniu przyjrzymy się w trakcie wykładu, posługując się zupełnie intuicyjną wersją pojęcia grafu. Motywacją naszych rozważań będzie następujący problem.

Dwóch wspinaczy porusza się po paśmie górskim. Czy jest możliwe, żeby obydwaj spotkali się na szczycie startując równocześnie odpowiednio z przeciwległych krańców tego pasma, by w każdym momencie wspinaczki znajdować się na tej samej wysokości? Problem ten ma, w zależności od dopuszczalnego poziomu skomplikowania kształtu pasma górskiego, bogatą literaturę. Podczas mojego wykładu zapoznamy się z wersją problemu pozwalającą na skorzystanie z metod teorii grafów.

Zanim przedyskutujemy to ciekawe zagadnienie i sprecyzujemy dokładnie po jakim paśmie górskim pozwolić chcemy naszym wspinaczom się poruszać, zilustrujemy pojęcie grafu przejścia na przykładach kilku prostych łamigłówek. Do zrozumienie wykładu nie jest potrzebna żadna wiedza, poza umiejętnością odróżniania liczb parzystych od nieparzystych. Pozwoli nam ona sformułować lemat o uściskach dłoni i zastosować go zbadania problemu równoległej wspinaczki.

This presentation will take a brief look at the different forms of arts and crafts practiced in ancient Egypt that could be qualified as 'science' in our modern terms. Here one could think of mathematics, geometry, architecture, medicine and more. But most importantly the goal of this presentation would also be to ask questions about what counted as 'scientific' in ancient Egypt for the Egyptians themselves. As the emic view unfolds during this presentation topics such as writing, magic, astronomy, astrology and other potential themes will be discussed shortly to give a glance on an alternative understanding on the notion of science.

Najmłodsze dzieci (i te trochę starsze) mają spontaniczną potrzebę poznawania  otaczającego je świata i przyrody, a więc nauka i ciekawość świata jest dla nich naturalna. W programie warsztatów przeznaczonych dla najmłodszych na pewno znajdzie się czas na obserwacje ulubionego przez dzieci, choć bardzo prostego wybuchu wulkanu oraz własnoręcznego stworzenia tęczy, a także kilka niespodziankowych eksperymentów. Zapraszamy najmłodszych i trochę starszych!

Do polskich szkół uczęszcza co raz więcej dzieci migranckich. Ich liczba zauważalnie wzrosła po ataku Rosji na Ukrainę w 2022 roku, gdy polskie szkoły przyjęły licznych uczniów uciekających przed wojną. Już od 2010 roku w systemie oświaty funkcjonuje rola asystena międzykulturowego (zatrudnianego bardzo często jako pomoc nauczyciela). W ubiegłym roku szkolnym w polskich szkołach pracowało ponad tysiąc osób zatrudnionych jako asystenci mędzykulturowi, przede wszystkim pochodzących z Ukrainy, ale nie tylko. Najważniejszą kwalifikacją do podjęcia tej funkcji jest umiejętność posługiwania się językiem krsju pochodzenia uczniów. Na Uniwersytecie Warszawskim zarówno prowadzimy badania dotyczące funkcjonowania asystentury międzykulturowej w szkołach jak i prowadzimy kształcenie asystentów i asystentek wspierając ich w pracy zawodowej. Podczas wykładu pokażemy polską szkołe z perspektywy jej uczniów i pracowników, którzy pochodzą z innych krajów. Opowiemy o wyzwaniach, przed którymi stają uczniowie migranci, szkoła i system oświaty jako całość. Pokażemy jak asystenci pośredniczą w kontaktach ze społecznością migrancką, pomagają opanować język polski, pomagają w nauce, odciążają kadrę szkoły, wyjaśniają pojawiające się różnice kulturowe, rozwiązują sytuację konfliktowe i reagują na sytuacje gorszego traktowania, wspierają w procesie adaptacji oraz stają się wzorami (role models) dla dzieci i młodzieży.

Kryzysy uchodźcze na granicy z Białorusią (2021) i Ukrainą (2022): polska granica czy polskie granice? Pomiędzy medialnym obrazem a wysiłkiem tworzenia inkluzywnych i odpowiedzialnych treści 

Wykład

• Dr hab. Anna Jupowicz-Ginalska, prof. ucz.
• Dr Greta Gober

Wydział Dziennikarstwa, Informacji i Bibliologii, Uniwersytet Warszawski

Od agresji Rosji na Ukrainę minęło półtora roku, a od rozpoczęcia kryzysu humanitarnego na granicy z Białorusią dwa lata. Wojna, także ta hybrydowa, jak i niegasnący kryzys uchodźczy, postawiły przed mediami nowe wyzwania w obszarze społecznej odpowiedzialności, zawodowej rzetelności i pluralizmu tematycznego.

Wojna ma oczywisty wpływ na funkcjonowanie polskich mediów informacyjnych. Redakcje i dziennikarze wyszli już jednak ze „strefy szoku”: nadszedł zatem czas, by zadać pytania o to, jak w czasach kryzysu i wojny należy kształtować postawy tolerancji i poszanowania różnorodności? Na co powinno się zwracać uwagę? Jakie są szanse, ale i zagrożenia, związane z inkluzywnością w tak niestabilnych czasach? Jak z nowymi wyzwaniami (w tym polaryzacją, fake newsami, trollingiem, algorytmizacją, botami i innymi kwestiami technologiczno-politycznymi), usiłują sobie radzić redakcje (wybranych) mediów informacyjnych?

Na te pytania spróbują odpowiedzieć naukowczynie z Wydziału Dziennikarstwa, Informacji i Bibliologii (Uniwersytet Warszawski), które przedstawią wyniki badań zrealizowanych w ramach projektu „Zarządzanie różnorodnością jako innowacja w dziennikarstwie” (https://managingnewsroomdiversity.com/pl/, finansowanego z Funduszy Norweskich – POLS, a obsługiwanych przez Narodowe Centrum Nauki).

Wykład składa się z dwóch części. Z jednej strony przyjrzymy się, jak w medialnym przekazie wyglądały dwa kryzysy humanitarne rozgrywające się na polskiej granicy w podobnym czasie i przestrzeni, jednak w bardzo różnych kontekstach geopolitycznych. Z drugiej strony skoncentrujemy się na praktyce. Wspólnie z dziennikarzami i przedstawicielami redakcji objętych badaniem w ramach projektu, poszukamy (innowacyjnych?) przykładów działań i narzędzi, których dziennikarze używali, by w czasach wojny i kryzysu pamiętać o ciążącej na nich odpowiedzialności kształtowania postaw tolerancji i szacunku dla różnorodności.
 

Dzięki temu pogłębimy rozumienie roli, jaką „normy” odgrywają w praktyce dziennikarskiej. Koncentrując się na relacjach medialnych i pracy dziennikarskiej w czasach kryzysu humanitarnego.

Dr Jakub Jankowski w kontekście nierozwiązanego problemu utraty informacji w czarnych dziurach opowie o międzynarodowym konkursie Falling Walls Lab.

Czarne dziury, tajemnicze obiekty, powszechne w obserwowalnym Wszechświecie, są źródłem paradoksu spędzającego sen z powiek teoretyków od pół wieku. W czasie wykładu, oprócz przedstawienia samego problemu, zostaną również zaprezentowane potencjalne możliwości rozwiązania go.

Pismo chińskie jest jednym z najbardziej skomplikowanych systemów pisma użytkowanych w tej chwili na ziemskim globie. Specjalista od pisma chińskiego, członek zespołów badawczych zajmujących się manuskryptami (Siglum) i pismami świata (Sign and Symbol) opowie o tradycjach chińskich związanych z badaniem jednego z najistotniejszych elementów chińskiej kultury - chińskiego pisma semantofonetycznego.

Własna perspektywa chińska na pismo jest nieco odmienna od współczesnego punktu widzenia, ale w badaniach nad wielaspektowym zrozumieniem pisma jako fenomenu kulturowego nie może zabraknąć emicznej - czyli lokalnie chińskiej perspektywy. Chińskie 文字学   bada znaki chińskie od 2000 lat, od Xu Shena do najnowszych naukowych analiz chińskich uczonych współczesnych. Jak widzimy pismo chińskie i jak je reprezentujemy na zachodzie, a jak widzą je Chińczycy - to wszystko będą podstawowe tematy wykładu, przy okazji zapoznamy się ze zmianami w chińskim piśmie, reformami pisma które się udały i nie udały, a także spojrzeniem na Żółtej rzeki na ciągle obecne we wszelkich kulturach dążenia do reformy ortografii w celu modernizacji pisma.

Perspektywa chińska zostanie również zderzona z punktem widzenia zachodnich badaczy wczoraj i dziś, szczególnie współczesnej nauki grafolingwistyki, która pod wieloma różnymi kątami analizuje pismo samo w sobie, oraz w porównaniu do innych systemów znaków.  Wykład będzie bogato opatrzony przykładami - co na pewno wspomoże estetyczne wrażenia. Dla chętnych planowane są dygresje na temat magicznej roli pisma.

This presentation is about the learning process of Afro-Brazilian capoeira from an anthropological perspective. Despite being a global phenomenon practiced in more than one hundred countries, the transmission of knowledge in capoeira depends on the teacher-student relationship. In this sense, teachings privilege deception, not only as a body technique but also as a spiritual and mystic discovery. The presentation describes how practitioners learn the fundamentals of deception in a capoeira style called Angola, which, according to its leaders, stands as the most traditional and the closest to its African origins. It also argues that lessons go beyond the classroom, and capoeira leaders, called mestres, strive to educate students in the cosmological principles of the Angola style, which include the presence of different entities like the dead mestres, and African ancestors. Finally, the article argues that learning deception in capoeira, in essence, is about embodying a way of life in a holistic manner.

Wiele gatunków roślin odegrało niebagatelną rolę w historii cywilizacji. Nierzadko pośrednio, o czym nie zdajemy sobie sprawy, zmieniały historię, wpływały na losy państw i narodów, budowały fortuny, ale też niosły śmierć. Wbrew pozorom nadal bardzo wiele od nich zależy i dzięki nim wiele się zmienia.

Podczas spotkania omówimy sposób, w jaki talibowie w Afganistanie wykorzystywali Internet i media społecznościowe jako niekinetyczną broń przeciwko Stanom Zjednoczonym i NATO. W swej strategii wojny cyfrowej talibowie wykorzystali pamięć o brytyjskim kolonializmie, rosyjskiej inwazji i amerykańskiej wojnie z terroryzmem do kilku celów: wywierania wpływu cyfrowego, rekrutowania ludzi do swoich szeregów i tworzenia strategicznej narracji „wygranej bitwy z obcymi okupantami”. Cyfrowi wojownicy talibów tworzyli narracje i kontr-narracje w przestrzeni cyfrowej zarówno po to, by stworzyć opinię publiczną przychylną ich polityce pamięci o zagranicznych okupantach, jak i po to, by wygrać wojnę psychologiczną.

Spotkanie w języku angielskim.

Spotkanie w ramach projektu H2020: DisTerrMem (www.disterrmem.eu).