Kluby

Aplikacja INDXr powstała z myślą o badaczach, którzy chcieli precyzyjnie opisywać treść rękopisów i zaznaczać, do którego miejsca na skanie odnosi się dana informacja – nazwisko, data, fragment tekstu. Dzięki niej można zapisywać i porządkować informacje w przejrzysty sposób, łącząc tekst z konkretnym miejscem na obrazie. INDXr to doskonałe narzędzie do pracy z materiałami historycznymi i naukowymi. Pozwala również publikować efekty pracy w internecie.

Ale INDXr sprawdzi się nie tylko w świecie badań. Możesz z powodzeniem wykorzystać go do opisywania każdego rodzaju skanów i zdjęć. Rękopiśmienne notatki z rodzinnego archiwum? Mapy z wakacji? A może stare rodzinne zdjęcia, na których chcesz zaznaczyć i podpisać bliskich? INDXr pozwala łatwo przypisać informacje do konkretnych fragmentów obrazu – tworząc w ten sposób osobiste, uporządkowane i trwałe archiwum.

Jak to działa? Wgrywasz zdjęcie lub skan do aplikacji, zaznaczasz interesujący Cię fragment – osobę, przedmiot, miejsce – i dodajesz opis. System automatycznie zapisuje powiązanie między obrazem a treścią w bazie danych. Możesz wracać do projektu, uzupełniać go, poprawiać, a co najważniejsze – udostępniać. INDXr pozwala samodzielnie decydować, komu pokazujesz swoją pracę. Możesz udostępnić ją publicznie w otwartym internecie albo ograniczyć dostęp tylko do wybranej grupy – rodziny, znajomych, współpracowników.

Podczas warsztatów przejdziemy przez cały proces krok po kroku. Pokażemy, jak założyć konto, jak wgrać swoje materiały, tworzyć opisy i zarządzać projektem. Będziesz pracować na własnym komputerze, a my pomożemy Ci w razie potrzeby. Wszystko w praktycznej, przyjaznej formie – bez zbędnego teoretyzowania.

Na koniec warsztatów każdy uczestnik będzie potrafił samodzielnie stworzyć własne cyfrowe archiwum – zdjęć, dokumentów, map czy rodzinnych wspomnień – i zdecydować, jak i komu chce je udostępnić.

Dołącz do nas i przekonaj się, jak łatwo można zamienić zdjęcia i skany w uporządkowaną, dostępną i bezpieczną kolekcję wiedzy i wspomnień.

W ramach cyfrowego świata, łącząc rzeczywistość prawdziwą, wirtualną i rozszerzoną, rozwija się koncepcja Metawersum. Rozwój Web 4.0 sprawia, że do świata wirtualnego w sposób pełniejszy niż dotychczas zaczynamy przenosić pracę, edukację, rozrywkę oraz spędzanie wolnego czasu. Technologie immersyjne, w tym VR, AR, MR, XR, przyczyniają się do tworzenia nowych możliwości dla rozwoju człowieka i społeczeństwa, równocześnie stwarzając nowe zagrożenia. Wraz z rozwojem światów wirtualnych, rodzi się konieczność podejmowania decyzji etycznych, np. dotyczących osobowości cyfrowej, własności intelektualnej, poczucia wolności czy bezpieczeństwa.

Dlaczego się starzejemy? I czy można to spowolnić?

Okazuje się, że jednym z kluczowych winowajców są komórki... które nie chcą umrzeć. Nazywamy je komórkami senescentnymi – albo bardziej obrazowo: komórkami zombie. Nie dzielą się już, nie spełniają swojej normalnej roli, ale wciąż wydzielają szkodliwe substancje, które z czasem przyczyniają się do starzenia się tkanek, przewlekłych chorób i osłabienia organizmu.

To właśnie z nimi chce dziś walczyć nowoczesna medycyna. Coraz głośniej mówi się o senolitykach – cząsteczkach, które potrafią „celować” w komórki zombie i usuwać je z naszego ciała. Trwają też badania nad senostatykami, które zamiast niszczyć, potrafią je wyciszyć. Naukowcy pracują także nad innymi metodami spowolnienia procesu starzenia. Czy to początek rewolucji w medycynie długowieczności?

Tematem prelekcji jest ukazanie elementów kultury zawartych w bajkach w spisanych przez Hadży Seraję Szapszała w okolicach Tebryzu na początku XX wieku. Uczony ten przebywał w Iranie w latach 1901-1908 jako dyplomata i guwerner, a jego pasja badacza zaowocowała powstaniem niewielkiej pozycji „Próby literatury ludowej Turków z Azerbejdżanu Perskiego” opublikowanej w Krakowie w roku 1935.

Jak sam autor wspomina we wstępie do spisania zasłyszanych tekstów skłonił go brak naukowych opracowań tego tematu oraz chęć uwiecznienia dialektów, jakimi posługiwała się zamieszkująca okolice Terbyzu ludność turecka. W książce zamieszczone zostały teksty prozatorskie i poetyckie, w tym siedem bajek, 60 przysłów i powiedzeń, zagadki, typowe dla lit. tureckiej bajaty oraz przykłady pisma. Wszystkie teksty zostały zapisane w oryginale oraz przetłumaczone przez Szapszała na ówczesną polszczyznę.

Bajki poruszają zróżnicowaną tematykę i w zasadzie pozbawione są zarówno postaci wyimaginowanych, jak i zdarzeń, w których uwidacznia się działanie magii, czarów, czy jakiejś siły nadprzyrodzonej, to raczej opowieści ukazujące perypetie głównych bohaterów na tle życia całej społeczności w bliżej niezidentyfikowanym miejscu (choć podawane są też konkretne miejscowości, np. Ispachan, Egipt). Dlatego też stanowią dobry materiał do zidentyfikowania istotnych w życiu Turków Azerbejdżańskich aspektów życia codziennego (życie miejskie, spotkania, plotki, rola bazaru, herbaciarni, łaźni, wykonywane zawody, współzawodnictwo), jak również ich moralności (kłamstwa, oszustwa i oszczerstwa,  podstępy, morderstwa, zazdrość, pożądanie, donosicielstwo, sprzedawczość, lecz także poczucie sprawiedliwości i świadomość własnego miejsca w hierarchii i w całym społeczeństwie, gościnność, dbałość o dobre imię i honor oraz szacunek).

Teksty te są cennym źródłem wiedzy o samym języku używanym na tym terenie (zwłaszcza o stosowanych metaforach), jak również o wierzeniach, które nie tylko uzewnętrzniają się w języku obfitującym w odwołania do Allaha, lecz stanowią motywy działania bohaterów. Żal, rozpacz, skrucha, niezaspokojona żądza, niemożność odnalezienia spokoju powoduje, że dana osoba przywdziewając strój derwisza wyrusza w step, odcina się od dawnego życia i szuka zapomnienia w samotnoś

Japońska kultura kulinarna podbija świat i również w Polsce ostatnio staje się coraz lepiej znana: już nie tylko sake i sushi, ale i zupy z kluskami, takie jak soba i udon, ryżowe kanapki – onigiri, słodycze, kiszonki i wiele innych można spotkać coraz częściej w restauracjach, sklepach specjalistycznych i supermarketach. Współcześnie można zaobserwować też coraz większą popularność literatury, w której tematyka kulinarna odgrywa główną rolę. Potrawy i składniki są już nie tylko elementami tła, wspominanymi dla zbudowania atmosfery i oddania kolorytu lokalnego, lecz mogą być ważną częścią życia bohaterów i głównym tematem utworu.

Nazwy potraw i składników są ściśle związane z kulturą materialną i kulturą życia codziennego regionów, w których powstawały, dlatego też ich użycie w tekście ma duży wpływ na tworzenie atmosfery i wywoływanie poczucia immersji. Jednocześnie, są one szczególnie trudne do tłumaczenia na inne języki, jeżeli takie same potrawy i składniki nie występują na danym obszarze. Co to jest japoński bigos albo napar z jęczmienia? Czy wszyscy już wiedzą, co to są mochi albo gyoza, i w związku z tym można użyć tych nazw w przekładzie bez przypisu? Czy pachnotka, którą można znaleźć w niektórych sklepach obok bazylii i rozmarynu w doniczkach, będzie rozpoznana jako to samo co shiso, wspomniane w powieści? Co począć w tłumaczeniu literackim z wodorostami, które nie mają polskiej nazwy: użyć japońskiej, naukowej, czyli łacińskiej, czy może szerszej, gatunkowej, która może być lepiej znana? A może zgoła pominąć tę nazwę?

Jako japonistka i tłumaczka literatury japońskiej w mojej pracy ciągle zadaję sobie te pytania i szukam jak najlepszych rozwiązań. Posługując się apetycznymi przykładami, w moim wykładzie chciałabym przedstawić szczególne problemy związane z japońskim słownictwem kulinarnym i omówić strategie tłumaczeniowe, jakie można do nich zastosować w przekładach literatury pięknej.

Zarządzanie (i)migracją, sprawami cudzoziemskimi, ochroną i integracją na terytorium RP są w Polsce domeną rządu. Jednocześnie ostatnia dekada to okres rosnącej aktywności polskich miast, w tym dużych, średnich i małych, w obszarze działań skierowanych do osób z doświadczeniem migracji. Samorządy opracowują lokalne strategie i polityki (i)migracyjne i integracyjne, a także rozwijają programy i projekty wspierające działania włączające migrankich mieszańców. Drugą kluczową grupę aktorów lokalnych stanowią liczne organizacje społeczne, których oferta działań integracyjnych obejmuje wiele zróżnicowanych obszarów.

Uwarunkowania działań podejmowanych na szczeblu lokalnym zmieniły się w lutym 2022 r. w związku z pełnoskalową wojną w Ukrainie, której skutkiem była recepcja kilkumilionowej liczby migrantów przymusowych na terytorium Polski, w przeważającej większości obywateli ukraińskich. Wymusiło to natychmiastową reakcję pomocową. Kluczową rolę odegrała mobilizacja społeczeństwa obywatelskiego i organizacji pozarządowych (NGOs), które od pierwszych dni działały oddolnie – od przejść granicznych po dworce i media społecznościowe. Obok NGOs aktywne były organizacje międzynarodowe (jak np. UNHCR, IOM, UNICEF) oraz instytucje publiczne – szczególnie miasta – i sektor prywatny. Na ten stan nadzwyczajny nałożyła się zmiana sytuacji politycznej w Polsce po wyborach parlamentarnych w październiku 2023 r. Rząd przyjął nową strategię migracyjną Polski na lata 2025-2030 w 2024 r. Swoją działalność rozpoczęły centra integracji cudzoziemców w wybranych dużych i średnich miastach. 

Celem spotkania jest przedstawienie i omówienie, wspólnie z uczestnikami spotkania, roli aktorów lokalnych (samorządów i organizacji społecznych) w zarządzaniu migracją i integracją. Szczególną uwagę skupimy na przykładzie dużych i średnich miast w Polsce, i działaniach w odpowiedzi na napływ dużej liczby migrantów przymusowych z Ukrainy. Podczas spotkania zaplanowano dyskusję z uczestnikami, korzystanie z materiałów multimedialnych i pracę przy stolikach tematycznych. Pozwoli to uczestnikom na odwołanie się do własnych doświadczeń i obserwacji z różnych miast w Polsce, w tym Warszawy.

Spotkanie poświęcone jest problemom językowych na Ukrainie oraz Ukraińców mieszkających w Polsce. Prowadzące opowiedzą krótko o sytuacji językowej na Ukrainie, wyjaśnią, czemu w dalszym ciągu z ust Ukraińców tak często słyszy się język rosyjski.

Pokażą, czym jest surżyk i jak sobie z nim radzić.

Opowiedzą też o różnicach między rosyjskim na poziomie fonetycznym, graficznym, leksycznym. Spotkanie będzie też okazją do zapoznania się z cyrylicą, tak by móc zacząć czytać po ukraińsku, a także poznania podstawowych słów w języku ukraińskim.

Celem warsztatów jest rozwijanie umiejętności publicznego występowania i atrakcyjnego przekazywania treści.

Spotkanie przeznaczone jest dla wszystkich, którzy chcą poznać oraz poćwiczyć stosowanie najważniejszych zasad skutecznego komunikowania się z odbiorcami przez mowę oraz elementy języka niewerbalnego, takie jak kontakt wzrokowy, gestykulacja czy postawa ciała.

Pod nadzorem instruktorów z Polskiego Towarzystwa Miłośników Astronomii oddział w Warszawie uczestnicy warsztatów zbudują model rakiety wielokrotnego użytku, zaopatrzonej w silnik. Minimalny wiek uczestników 7-8 lat. Budowa wymaga przecyzjii dlatego dla dzieci poniżej 12 lat wskazana jest pomoc rodziców w czasie trwania warsztatów.

PRZEDMIOT ZAJĘĆ: ukazanie historii człowieka od poczęcia do narodzin.

CEL ZAJĘĆ: przedstawienie w przystępny, poglądowy sposób następujących zagadnień: zdrowie prokreacyjne, ciąża, poród, połóg, rozwój człowieka, pielęgnowanie noworodka, karmienie piersią. Celem szczególnym jest wyjście naprzeciw oczekiwaniom uczestników – otwartość na pytania, wątpliwości, wsparcie informacyjne.

Zajęcia mają charakter interaktywny z wykorzystaniem modeli, fantomów, zdjęć, prezentacji multimedialnej.

Nabłonek (epithelium) lub tkanka nabłonkowa to cienka, ciągła, ochronna warstwa komórek z niewielką ilością macierzy pozakomórkowej.

Procesy biologiczne, takie jak embriogeneza, gojenie się ran i powstawanie nowotworu, opierają się na zdolności komórek nabłonkowych do koordynowania swojej aktywności mechanicznej w skalach długości, które są o rzędy wielkości większe niż rozmiar komórki. Chociaż proces ten jest regulowany przez różne ścieżki sygnałowe, niedawno stało się oczywiste, że tę koordynację można zrozumieć za pomocą narzędzi fizycznych, z których wybitnym przykładem jest porządek ciekłokrystaliczny. Są epithelia zawierające tylko jedną warstwę, złożoną z 4-, 5-, 6-, 7-, 8-kątów.

F.T. Lewis wykazał eksperymentalnie, że siedmiokąt jest średnio dzielącą się komórką, zaś płaszczyzna dzielenia (ang. division plane) dotyka środka granicy sąsiedniego pięciokąta i sześciokąta,.  A. Lissowski i N. Rivier podali matematyczne uzasadnienie związku wykrytego doświadczalnie przez Lewisa: między przeciętną powierzchnią  komórki dwuwymiarowej a liczbą n krawędzi tej komórki zachodzi związek , przy czym , zaś  tkanka zawiera  f  komórek zajmujących pole .

Przemiana heksatyczna (Nobel 2016) to  fazowa przemiana dwuwymiarowa z cieczy do kryształu. L. Giomi ze współpracownikami napisał szereg prac na temat: "hexatic-epithelium-cancer". Modele obliczeniowe sugerują, że porządek heksatyczny może służyć do opisu zbiorowej migracji komórek..W fazie hexatic zostają tylko nieliczne gęstości dyslokacji pięcio- i siedmiokątów pośród  przeważających sześciokątów.

Po zapoznaniu z tymi pracami proponujemy własne uwagi. Kolorowe obrazy pozwalają lepiej zrozumieć fazę heksatyczną: z izotropowej cieczy powstają kryształy o strukturze sześciokątnej,

Podczas wykładu przyjrzymy się bliżej mitochondriom – niezwykłym elementom komórki, które odegrały kluczową rolę w ewolucji życia na Ziemi i do dziś wpływają na nasze zdrowie, długość życia oraz procesy starzenia. Na początku wspólnie odbędziemy podróż w czasie aż do początków życia, by zrozumieć, dlaczego pojawienie się wydajniejszego systemu produkcji energii stało się przełomem w rozwoju złożonych organizmów wielokomórkowych.

Następnie skupimy się na współczesnych rolach mitochondriów w komórkach zwierząt – takich jak nasze. Zajrzymy do wnętrza tych organelli, żeby sprawdzić, jak przebiega produkcja energii i gdzie zachodzą kluczowe etapy metabolizmu, umożliwiające wzrost, odbudowę i codzienne funkcjonowanie organizmu. Omówimy także mniej oczywiste zadania mitochondriów: ich udział w regulacji śmierci komórkowej oraz inicjowaniu stanu zapalnego. Tutaj pojawi się trudne pytanie o rolę mitochondriów w procesie starzenia. Zastanowimy się, jak zmiany w funkcjonowaniu mitochondriów mogą wpływać na kondycję komórek i tkanek wraz z wiekiem, oraz dlaczego to zagadnienie wciąż budzi wiele pytań i inspiruje badaczy do dalszych poszukiwań.

Wykład kieruję do wszystkich, których ciekawi, jak historia ewolucji przekłada się na naszą codzienność, zdrowie i wyzwania współczesnej medycyny.

Stosowanie założeń gospodarki cyrkularnej (zero waste), m.in. poprzez proekologiczne codzienne wybory podejmowane w naszych gospodarstwach domowych, przez nas wszystkich jako konsumentów, jest obecnie jedynym możliwym sposobem na „odśmiecenie” otaczającej nas przyrody, naszych miast, gmin, naszego kraju z odpadów, które sami generujemy, a których moglibyśmy w znacznym stopniu uniknąć. Gospodarka obiegu zamkniętego (GOZ) w praktyce nie jest niczym innym jak ponownym wykorzystaniem surowców wtórnych, brakiem marnotrawstwa, dbaniem o jak najdłuższe korzystanie z dóbr, a nadto wystrzeganiem się nadkonsumpcji i nabywania rzeczy niepotrzebnych. Dzięki temu mamy szansę osiągnąć cel zbudowania świata (chociażby tego najbliższego) wolnego od szkodliwych odpadów i zanieczyszczeń, od toksyn emitowanych przez spalanie odpadów, czy dostających się do gleb i wód gruntowych. Cel odwrócenia zeszpecenia przyrody i krajobrazów przez wyrzucane i zalegające śmieci.

Zasady zero waste to bowiem - leżące w rękach nas wszystkich - odzyskiwanie i przetwarzanie zamiast zakopywania, składowania i spalania. To też wystrzeganie się żywności zatruwanej chemicznymi substancjami na każdym etapie produkcji. Żywności, która – zamiast odżywiać – jest źródłem wielu chorób (nowotwory) i przyczynia się do skracania ludzkiego życia. Ale skuteczne wdrażanie 5„R” [odrzuć (refuse), ogranicz (reduce), użyj ponownie (reuse/repair), poddaj recyklingowi (recycle), pomóż w zgniciu (rot)] to też baza dla biznesu, który zdolny jest uczynić odpady surowcami i z powrotem przetworzyć je na produkty.

Czy wiesz, że na Kielecczyźnie działa firma będąca liderem sprzedaży odzieży używanej w Europie, która z wyrzuconych na wysypiska tekstyliów potrafi produkować meble? Na Górnym Śląsku natomiast w 2024 r. powstał zakład posiadający 10% światowego (!) rynku odzyskiwania metali ziem rzadkich i innych szlachetnych surowców z wyrzuconej elektroniki… Okazuje się, że GOZ przynosi policzalne korzyści ekonomiczne, bo nie tylko poprawia stan fizycznego i psychicznego zdrowia obywateli (tak ważne wobec słabości systemu służby zdrowia), uniezależnia kraj (od importu, emisyjnego transportu), jest niskokosztowa (potrzebne materiały i surowce odzyskiwane są z odpadów versus z inwazyjnych dla przyrody kopalń, przemysłu ciężkiego itp.) oraz innowacyjna i po prostu – jednocześnie tradycyjna, jak i nowoczesna na miarę wyzwań cywilizacyjnych. 

Spotkanie prowadzone będzie w formie ćwiczenia dyskusyjnego. W pierwszej kolejności przeprowadzona zostanie prelekcja wprowadzająca w tematykę. Skoncentruje się ona na wyzwaniach i możliwościach w obszarze badań i innowacji związanych z rozwojem „inteligentnej srebrnej gospodarki” w Unii Europejskiej. Następnie uczestnicy spotkania, poprzez refleksję indywidualną i pracę w małych grupach, zaangażują się w identyfikację kluczowych wyzwań (np. dotyczących kosztów, dostępności, etyki) oraz możliwości (np. poprawa jakości życia, potencjał gospodarczy) w obszarze badań i innowacji dla starzejącej się populacji.

Celem warsztatu będzie także wstępne generowanie pomysłów na innowacje społeczne i technologiczne oraz eksploracja problematyki współzarządzania wielosektorowego, angażującego różnorodnych aktorów (np. rząd, biznes, nauka, organizacje pozarządowe, obywatele, w tym osoby starsze).

Spotkanie jest skierowane do osób zainteresowanych społeczno-gospodarczymi skutkami starzenia się ludności i rolą innowacji. Nie jest wymagana wiedza specjalistyczna – cenne będą perspektywy i doświadczenia uczestników jako obywateli, konsumentów czy członków rodzin, w kontekście kształtowania przyszłości przyjaznej starzeniu się w UE.

Na wykładzie odpowiemy sobie na pytanie, czym jest sisu i dlaczego nazywane jest fińską sztuką życia. Dowiemy się, jak sisu przejawia się w codziennym fińskim życiu,
czyli w jaki sposób Finowie budują hart ciała i hart ducha. Poznamy elementy składowe sisu oraz to, jak możemy je zastosować w swoim życiu. Naszą przewodniczką po sisu będzie
Emilia Lahti – prawdziwa ekspertka od sisu, która stworzyła koncepcję łagodnego sisu (ponieważ sisu może mieć też swoje ciemne strony) i koncepcję subtelnej mocy. Jak mówi
Emilia, życie to ultramaraton. Jak go przebiec? Sięgnąć do swoich wewnętrznych pokładów sisu (bo każdy z nas może odnaleźć sisu w sobie), otworzyć głowę i otworzyć serce. Mądrze
rozumiane sisu może być sposobem na spełnienie i szczęście.

Spotkanie ma na celu pokazanie uczestnikom jak zorganizowane jest nowoczesne laboratorium badawcze oraz uświadomienie jak dokładnie wygląda ścieżka od sekwencji DNA na komputerze (genu) do badań na białkach. Grupa Biologii Strukturalnej zainteresowana jest tym w jaki sposób aminokwasy budujące białka ułożone są w przestrzeni (struktura), co bezpośrednio przekłada się na pełnione przez nie funkcje. Poznanie struktury, a co za tym idzie funkcji biomolekuły, jest zazwyczaj pierwszym krokiem w opracowywaniu nowych leków.

Czym jest zdrowie? Jakie są związki z otoczeniem? Jak można mierzyć zdrowie? Podejście społeczne. 

Połączone Biblioteki (Biblioteka im. Kazimierza Twardowskiego) zapraszają na niebywały seans spirytystyczny! W mrocznych zakamarkach magazynów przywołacie z nami ducha dawnej filozofii. Poczujecie aurę prądów i idei minionych, ujrzycie osobliwe dzieła, odetchniecie bibliotecznym powietrzem i zakichacie się na śmierć. Doświadczcie rzeczy niedostępnych zwykłym śmiertelnikom/czytelnikom!

Przyroda często postrzegana jest jako neutralne tło wydarzeń historycznych lub jako sfera odrębna od człowieka, a więc nieuczestnicząca w wydarzeniach tak typowych dla człowieka jak konflikty narodowościowe. W rzeczywistości natura odgrywa w nich znaczącą i wielowymiarową rolę. W moim wystąpieniu pragnę pokazać jak elementy środowiska naturalnego stają się nie tylko przedmiotem faktycznego sporu, ale również jego materialno-symbolicznymi narzędziami. Natura regularnie wciągana jest bowiem w sieci zależności politycznych, militarnych i tożsamościowych, w których konkretne gatunki znaczą o wiele więcej niż ich biologiczna systematyka.

Tytułowe kaktus, sosna i arbuz to wybrane przeze mnie gatunki-klucze wprowadzające do kontekstu Izraela/Palestyny – konfliktu trwającego nieprzerwanie od ponad wieku, który w ostatnich dwóch latach dramatycznie przybrał swój najkrwawszy dotychczas odcień. W konflikcie, w którym każde wręcz pojedyncze drzewo ma znaczenie polityczne, natura funkcjonuje jako materialne ucieleśnienie napięć, prześladowań, tęsknot i strat. W wystąpieniu jednym z głównych motywów będzie obecność przyrody w kulturach pamięci.

Czy krajobraz może pamiętać? Jak natura wpleciona jest w opowieści o cierpieniu i heroizmie? Wspólnie rozpatrzymy rolę wybranych, wydaje się niepozornych elementów przyrody przez kolejne dekady – od użytkowego charakteru kaktusów w tradycyjnym osadnictwie palestyńskim, przez syjonistyczną propagandę sakralizującą wyobrażone krajobrazy, sosnowe lasy i ich ambiwalentne funkcje po powstaniu państwa, drzewa oliwne wykorzeniane na Zachodnim Brzegu przez żydowskich osadników i płonące od rakiet Hezbollahu hektary lasów na północy Izraela, aż po najnowszy symbol o międzynarodowym zasięgu – arbuz stanowiący „legalny” zamiennik palestyńskiej flagi, nierzadko zakazanej w przestrzeni publicznej/cyfrowej.

W wystąpieniu posłużę się m.in. materiałami zebranymi w izraelskich przestrzeniach leśnych w trakcie własnych pobytów badawczych, dzieląc się też pokrótce doświadczeniem w badaniach kulturoznawczych na kontinuum natury-kultury.

Jak prasa i literatura Iranu w dziewiętnastym i początkach dwudziestego wieku opisywała przestępczość i seksualność człowieka? Współcześnie spodziewamy się pogoni za sensacją raczej w prasie niż w literaturze. Czy tak było również w dawnym Iranie?

Rodząca się w połowie dziewiętnastego wieku prasa irańska, zwłaszcza rządowa, w swoich doniesieniach opierała się w znacznej mierze na oficjalnych raportach z poszczególnych prowincji. Oprócz opisywania wydarzeń, musiała też robić to w sposób budujący dobry wizerunek władzy i szacha jako niosących porządek i sprawiedliwość – wynikało to z tradycyjnej myśli politycznej, w której sprawiedliwość szerzona przez monarchę uznawano za podstawę siły państwa. Również w krytycznych dla monarchii pismach uznawano nawet tyranię za stan lepszy od braku władzy, a więc i gwaranta porządku i sprawiedliwości. Podobną co prasa rolę pełniły dawniej oficjalne kroniki monarsze; odnajdujemy też wyraźne podobieństwo w stylu i treści między prasą a późnymi kronikami.

Jeśli jednak chodzi o sferę seksualną, to w znacznie mniejszym stopniu jest ona obecna we wczesnej prasie niż w literaturze – w tym historiografii – wieku dziewiętnastego i dwudziestego. Gazety rządowe omawiają ją niekiedy w kontekście przestępstw z elementem seksualnym. W zbliżonym okresie, a także wcześniej, literatura jednak pełna jest odwołań do ludzkiej seksualności, a także jej opisów. Wraz z upowszechnianiem się prasy pozarządowej (a często wprost antyrządowej) w końcu dziewiętnastego i początkach dwudziestego wieku odwołania do seksualności staną się znacznie częstsze, również w formie satyry.

Wydaje się, że wspomniane różnice wynikają z charakteru wczesnej prasy rządowej, ściśle kontrolowanej, a zarazem będącej tak pod wpływami pism urzędowych, jak i tradycyjnej historiografii. Zmiany w sposobie informowania w prasie o omawianych zjawiskach wiązać się zaś może ze zmianą charakteru prasy.

Od lat dwudziestych XX wieku coraz więcej Indusów odwiedzało Czechosłowację, Niemcy, Węgry i inne państwa naszego regionu. Część z nich spisała potem relacje z tych eskapad, postrzeganych przez nich jako egzotyczne. Dzisiaj ich teksty pozwalają nam spojrzeć na nasz świat oczami ludzi z odległego kraju.

Czego szukali w tej części świata tacy podróżnicy jak Ramnath Biswas, który przejechał rowerem z Indii do Wielkiej Brytanii, Mohanlal Ganguli, wędrujący po Sudetach i Beskidach, czy Durgabati Ghose, jedna z pierwszych indyjskich pisarek podróżniczek?

Podczas wykładu poszukamy przykładów fraktali występujących (nie tylko) w naturze, a także poznamy podstawowe cechy zbiorów fraktalnych. Przyjrzymy się bliżej kilku klasycznym przykładom fraktali i nauczymy się je konstruować. Dowiemy się także jak obliczyć wymiar prostego zbioru fraktalnego i dlaczego jest on często ułamkowy. Na koniec porozmawiamy o ich dawnych i aktualnych zastosowaniach.

Spotkanie będzie miało formę warsztatu, który pozwoli uczestnikom postawić się w pozycji negocjatora i wykorzystać w praktycznym ćwiczeniu techniki negocjacyjne oraz sprawdzić się w konfrontacji z przeciwnym zespołem. Rozpocznie się od krótkiego wprowadzenia (20 min) dotyczącego technik negocjacji i specyfiki negocjacji międzypaństwowych. Potem uczestnicy zostaną podzieleni na grupy (3-5 osób) i otrzymają scenariusz negocjacyjny. Dotyczył on będzie spornego terytorium między dwoma państwami, znajdującymi się na skraju konfliktu.

Delegacje państw (ministrowie i dyplomaci), w które wcielą się uczestnicy warsztatu, będą musieli wynegocjować zmianę granic państw, przystąpienie do sojuszy, a także ochronę swoich rodaków w drugim państwie i koncesje gospodarcze. Uczestnicy będą mieć 30 min na przeczytanie scenariusza i przygotowanie strategii negocjacyjnej, po czym przystąpią do negocjacji. Negocjacje właściwe potrwają 60 min. Za poszczególne wynegocjowane kwestie drużyny otrzymają punkty, zgodnie z tym jak bardzo rozwiązanie jest korzystne dla danej strony. Na koniec negocjacje zostaną podsumowane i omówione przez prowadzącego. 

Znajomość struktury przestrzennej białek pozwala zrozumieć procesy biologiczne, na najbardziej podstawowym, atomowym poziomie: sposób w jaki przebiegają reakcje katalizowane przez enzymy; sposób w jaki białka oddziałują z innymi białkami i małymi cząsteczkami; itp. Znajomość struktury, miejsc aktywnych lub wiążących w białkach, pozwala na zrozumienie ich specyficzności substratowej i zaprojektowanie cząsteczek lepiej z nimi oddziałujących, np. potencjalnych leków. W krystalografii rentgenowskiej białek największym wyzwaniem jest pierwszy etap na drodze do uzyskania struktury, czyli otrzymanie dobrze rozpraszającego kryształu białka, co będzie tematem poniższych ćwiczeń.